کتاب پایان مرگ

کتاب الکترونیکی پایان مرگ نوشتهٔ خوزه کوردیرو و دیوید وود با ترجمهٔ معصومه میرزائی در انتشارات سبزان چاپ شده است. این کتاب دربارهٔ پیشرفت‌های علمی به‌سوی زندگی بی‌پایان و چالش‌های اخلاقی و اجتماعی جاودانگی است.

درباره کتاب پایان مرگ

کتاب پایان مرگ به بررسی امکان علمی دستیابی به جاودانگی فیزیکی و دفاع اخلاقی از آن می‌پردازد. نویسندگان با زبانی ساده و قابل‌فهم، پیشرفت‌های اخیر در زمینه‌هایی مانند هوش مصنوعی، بازسازی بافت‌ها، درمان با سلول‌های بنیادی، چاپ اندام‌ها، سرمازیستی و ژن‌درمانی را معرفی می‌کنند که برای اولین بار در تاریخ بشر، امکان حل مشکل پیری بدن انسان را فراهم کرده‌اند. آن‌ها استدلال می‌کنند که مرگ دیگر یک قطعیت غیرقابل‌انکار نیست و علم و فناوری در حال آماده‌سازی برای از بین بردن این مرز نهایی هستند.

این کتاب با ارائهٔ دیدگاهی جامع و متعادل، به بررسی پیشرفت‌های علمی و فناوری در حوزهٔ افزایش طول عمر و جاودانگی می‌پردازد و چالش‌های اخلاقی و اجتماعی مرتبط با آن را مورد بحث قرار می‌دهد. همچنین، نویسندگان به تأثیرات احتمالی این پیشرفت‌ها بر جوامع انسانی و ساختارهای اجتماعی پرداخته و سؤالاتی را در مورد معنای زندگی و مرگ مطرح می‌کنند.

کتاب پایان مرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

پایان مرگ برای افرادی که به موضوعات مرتبط با علم، فناوری، فلسفه و اخلاق علاقه‌مند هستند، مناسب است. این کتاب به‌ویژه به کسانی که به دنبال درک پیشرفت‌های علمی در زمینهٔ افزایش طول عمر و پیامدهای آن بر جامعه می‌باشند، توصیه می‌شود.

درباره خوزه کوردیرو

خوزه کوردیرو عضو بین‌المللی آکادمی جهانی هنر و علم، نایب‌رئیس Humanity Plus، دبیر پروژه هزاره و عضو هیئت علمی بنیان‌گذاران دانشگاه Singularity در پارک تحقیقاتی ناسا در دره سیلیکون است. او همچنین مدیر سابق باشگاه رم (دفتر ونزوئلا) و مدیر انجمن جهانی فراانسان و مؤسسه اکستروپی بوده و به‌عنوان عضو هیئت علمی در مؤسسه اقتصادهای در حال توسعه IDE – JETRO در توکیو، ژاپن، مؤسسه فیزیک و فناوری مسکو (MIPT)، و مدرسه عالی اقتصاد (HSE) در روسیه دعوت شده است.

بخشی از کتاب پایان مرگ

«در بدن انسان تقریباً ده برابر بیشتر سلول‌های باکتریایی نسبت به سلول‌های انسانی به‌خصوص در پوست و روده وجود دارد. سلول‌های انسانی خیلی بزرگ‌تر هستند، اما سلول‌های باکتریایی خیلی بیشتر هستند. خوشبختانه، بیشتر باکتری‌های موجود در بدن انسان بی‌ضرر یا مفید هستند (اگرچه بعضی باکتری‌های مضر می‌توانند بیماری‌های عفونی مانند وبا، دیفتری، جذام، سیفیلیس یا سل را ایجاد کنند).

باکتری‌ها موجودات بسیار کوچک و ساده‌ای هستند که هسته ندارند. به همین دلیل، به آن‌ها پروکاریوت می‌گویند. باکتری‌ها معمولاً فقط یک کروموزوم دایره‌ای دارند و هسته جداگانه‌ای ندارند. کروموزوم دایره‌ای ابتدا و انتها ندارد. به همین دلیل، تلومر هم ندارد. از طرف دیگر، سلول‌های یوکاریوتی دارای «بخش‌های انتهایی» یا تلومر هستند؛ زیرا کروموزوم‌های آن‌ها دایره‌ای نیست. کلمه باکتری را دانشمند آلمانی کریستین ارنبرگ در سال ۱۸۲۸ ساخت. زیست‌شناس فرانسوی ادوارد چتون هم در سال ۱۹۲۵ کلمه‌های «پروکاریوت» و «یوکاریوت» را ابداع کرد تا بین موجودات بدون هسته واقعی (مثل باکتری‌ها) و موجودات دارای هسته (مثل گیاهان و جانوران) تفاوت بگذارد.

باکتری‌ها بسیار موفق بوده‌اند و توانسته‌اند در همه‌جای کره زمین زندگی کنند. انواع بسیار زیادی از باکتری‌ها وجود دارند که هنوز بسیاری از آن‌ها را نمی‌شناسیم. تکامل این موجودات، مانند تکامل همه موجودات زنده دیگر هنوز ادامه دارد. ابتدا فکر می‌کردند باکتری‌ها فقط یک کروموزوم دایره‌ای دارند، اما بعد باکتری‌هایی با کروموزوم‌های بیشتر پیدا شدند. حتی باکتری‌هایی با کروموزوم‌های خطی و ترکیبی از کروموزوم‌های دایره‌ای و خطی هم کشف شدند. جالب است که ببینیم چطور حیات همیشه در حال آزمایش امکانات مختلف است.»