کتاب عروسک سنگ صبور

چاپ سوم کتاب عروسک سنگ صبور نوشتهٔ سیدابوالقاسم انجوی شیرازی و حاصل پژوهش سیداحمد وکیلیان است. انتشارات امیرکبیر این مجموعه داستان ایرانی را منتشر کرده است.

درباره کتاب عروسک سنگ صبور

چاپ سوم کتاب عروسک سنگ صبور برابر با یک مجموعه داستان معاصر و ایرانی است که مجموعه‌ای از برگزیده‌ترین قصه‌های عامیانهٔ ایرانی را در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ در بر گرفته است. این داستان‌ها توسط سیدابوالقاسم انجوی شیرازی جمع‌آوری شده است. نسخهٔ جدید این مجموعه با طبقه‌بندی و کدگذاری جهانی، به افکار و عقاید عامهٔ مردم ایران و جهان نیز دسترسی داده است. سیداحمد وکیلیان، دستیار انجوی شیرازی، تابه‌حال ۱۲ جلد کتاب در حوزهٔ فرهنگ منتشر کرده و عضو انجمن بین‌المللی قصه و انجمن فرهنگی کشورهای تدوین‌کنندهٔ دایره‌المعارف قصه‌های ایرانی است؛ همچنین وقت خود را به ویرایش آثار انجوی شیرازی اختصاص داده و به‌مدت ۱۲ سال به‌عنوان سردبیر و مدیرمسئول فصل‌نامهٔ «فرهنگ مردم» فعالیت داشته است.

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب عروسک سنگ صبور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب قصه‌های عامیانه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره سیدابوالقاسم انجوی شیرازی

سیدابوالقاسم انجوی شیرازی معروف به «نجوا» یا آن‌طور که دوستان نزدیک صدایش می‌کردند «سید ریش»، در خانواده‌ای دین‌باور در شیراز به دنیا آمد و بالید. او بنیان‌گذار مرکز «فرهنگ مردم»، وابسته به تلویزیون ملی ایران و محقق فرهنگ عامه بود. علاقه به ادب و فرهنگ باعث شد از نوجوانی در محضر بزرگانی چون ملک‌الشعرا بهار، جلال همایی، سید کاظم عصار و… حاضر شود و درس فرا گیرد. پس از پایان تحصیلات متوسطه به سوئیس رفت و از دانشگاه ژنو فارغ‌التحصیل شد. نقطهٔ عطف زندگی اِنجویِ شیرازی آشنایی و دوستی عمیق با «صادق هدایت» بود که تأثیر به‌سزایی بر زندگی‌اش گذاشت. انجوی پس از بازگشت به ایران علاوه‌بر مطالعه و پژوهش بر فولکلور، قصه‌ها، افسانه‌های کهن پارسی و به‌طورکلی فرهنگ مردم، دیوان حافظ را تصحیح و منتشر کرد. او که روزنامه‌نویسی برجسته بود، سردبیری روزنامهٔ «نبرد امروز» و مجلهٔ «آتش‌بار» را بر عهده داشت. در اواخر دههٔ ۱۳۳۰ و اوایل دههٔ ۱۳۴۰، دعوای آشنایان بر سر صادق هدایت به صفحات مجلات ادبی جنجالی کشید. شوق و اشتیاق نسل تازه‌ای از روزنامه‌نویسان باعث شد به این مناظره دامن زده شود. تقریباً همهٔ اطرافیانِ اهل قلم او در این دام افتادند، به یکدیگر تهمت زدند و نگفته‌هایی را فاش کردند، نقل‌قول‌هایی از او آوردند و… . در همین مجادله‌ها بود که نام سید انجوی به میان آمد. او تهمت می‌شنید و دم برنمی‌آورد. تنها کسی بود که در دام گفت‌و‌گوها بر سر صادق هدایت نمی‌افتاد و این، گرچه از جهت انسانی و اخلاقی پسندیده شمرده می‌شد، برای روزنامه‌نویسان که می‌خواستند همه‌چیز را دربارهٔ هدایت بدانند، خوشایند نبود. انجوی و «یزدانبخش قهرمان»، دیگر یار صادق هدایت، یاد او را همچون گنجینه‌ای گران‌بها با خود نگه داشته و هر روز آن را زنده می‌کردند، ولی از اینکه آن را با دیگران تقسیم کنند معذور بودند. کتاب‌های «دختر نارنج و ترنج» و «فرهنگ مردم و طرز گردآوری و نوشتن آن» و «گذری و نظری در فرهنگ مردم» و مجموعهٔ «فردوسی‌نامه؛ مردم و قهرمانان شاهنامه» و مجموعهٔ «قصه‌های ایرانی» از آثار سیدابوالقاسم انجوی شیرازی است.