سیدابوالقاسم انجوی شیرازی

سیدابوالقاسم انجوی شیرازی معروف به «نجوا» یا آن‌طور که دوستان نزدیک صدایش می‌کردند «سید ریش»، در خانواده‌ای دین‌باور در شیراز به دنیا آمد و بالید. او بنیان‌گذار مرکز «فرهنگ مردم»، وابسته به تلویزیون ملی ایران و محقق فرهنگ عامه بود. علاقه به ادب و فرهنگ باعث شد از نوجوانی در محضر بزرگانی چون ملک‌الشعرا بهار، جلال همایی، سید کاظم عصار و… حاضر شود و درس فرا گیرد. پس از پایان تحصیلات متوسطه به سوئیس رفت و از دانشگاه ژنو فارغ‌التحصیل شد. نقطهٔ عطف زندگی اِنجویِ شیرازی آشنایی و دوستی عمیق با «صادق هدایت» بود که تأثیر به‌سزایی بر زندگی‌اش گذاشت. انجوی پس از بازگشت به ایران علاوه‌بر مطالعه و پژوهش بر فولکلور، قصه‌ها، افسانه‌های کهن پارسی و به‌طورکلی فرهنگ مردم، دیوان حافظ را تصحیح و منتشر کرد. او که روزنامه‌نویسی برجسته بود، سردبیری روزنامهٔ «نبرد امروز» و مجلهٔ «آتش‌بار» را بر عهده داشت. در اواخر دههٔ ۱۳۳۰ و اوایل دههٔ ۱۳۴۰، دعوای آشنایان بر سر صادق هدایت به صفحات مجلات ادبی جنجالی کشید. شوق و اشتیاق نسل تازه‌ای از روزنامه‌نویسان باعث شد به این مناظره دامن زده شود. تقریباً همهٔ اطرافیانِ اهل قلم او در این دام افتادند، به یکدیگر تهمت زدند و نگفته‌هایی را فاش کردند، نقل‌قول‌هایی از او آوردند و… . در همین مجادله‌ها بود که نام سید انجوی به میان آمد. او تهمت می‌شنید و دم برنمی‌آورد. تنها کسی بود که در دام گفت‌و‌گوها بر سر صادق هدایت نمی‌افتاد و این، گرچه از جهت انسانی و اخلاقی پسندیده شمرده می‌شد، برای روزنامه‌نویسان که می‌خواستند همه‌چیز را دربارهٔ هدایت بدانند، خوشایند نبود. انجوی و «یزدانبخش قهرمان»، دیگر یار صادق هدایت، یاد او را همچون گنجینه‌ای گران‌بها با خود نگه داشته و هر روز آن را زنده می‌کردند، ولی از اینکه آن را با دیگران تقسیم کنند معذور بودند. کتاب‌های «دختر نارنج و ترنج» و «فرهنگ مردم و طرز گردآوری و نوشتن آن» و «گذری و نظری در فرهنگ مردم» و مجموعهٔ «فردوسی‌نامه؛ مردم و قهرمانان شاهنامه» و مجموعهٔ «قصه‌های ایرانی» از آثار سیدابوالقاسم انجوی شیرازی است.