کتاب تاریخ ایران پس از انقلاب اسلامی (جلد دوم)

کتاب تاریخ ایران پس از انقلاب اسلامی (جلد دوم) نوشتهٔ غلامرضا بهداروند یانی است. انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر تاریخ پس‌از انقلاب ۱۳۵۷ را از دولت شورای انقلاب تا دولت شهید رجایی شرح داده است.

درباره کتاب تاریخ ایران پس از انقلاب اسلامی (جلد دوم)

غلامرضا بهداروند یانی در کتاب تاریخ ایران پس از انقلاب اسلامی (جلد دوم) تحولات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی ایران را از زمان استعفای دولت موقت تا انتخاب شهید رجایی به‌عنوان رئیس‌جمهور نظام اسلامی بررسی کرده است. نویسنده در این اثر کوشیده‌ با ارائهٔ گزارشی از وقایع آن برهه خواننده را با خود همراه کند تا تصویری جامع از تحولات به دست آورد و منطق نهفته در پس آن‌ها را کشف کند. در  کتاب حاضر روند وقایع و تحولات به صورت مستند تحلیل و تبیین شده است. هرچند وقایع و اتفاقات فراوانی در این مقطع زمانی وجود داشته، اما سعی شده است که به تمامی آنها به تناسب میزان اهمیت و تأثیرگذاری پرداخته شود. به علاوه دیدگاه‌های برخی از افرادی که هم‌نظر با مواضع سیاسی نویسنده نبودند، به اختصار، مورد تأمل و بررسی قرار گرفته‌اند.

خواندن کتاب تاریخ ایران پس از انقلاب اسلامی (جلد دوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ معاصر ایران، به‌ویژه تاریخ پس‌از انقلاب ۱۳۵۷ پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تاریخ ایران پس از انقلاب اسلامی (جلد دوم)

«بدین‌ترتیب در ۱۸ تیر ۹.۱۳۵۹ جولای ۱۹۸۰ دولت آمریکا در تداوم رویکرد تقابل خود با جمهوری اسلامی ایران، با پشتیبانی و حمایت از بقایای رژیم دست‌نشاندهٔ پهلوی، کودتای نافرجامی را به مرکزیت پایگاه شهید نوژهٔ همدان، بر ضد نظام جمهوری اسلامی ایران، آغاز کرد. بدین‌ترتیب در ۱۸ تا ۱۹ تیر ۱۳۵۹ چند یگان چترباز به قصد تدارک کودتا به‌سوی پایگاه نیروی هوایی شهید نوژه حرکت کردند.

یکی از دلایل انتخاب این پایگاه به‌عنوان مرکز عملیات کودتا، فاصلهٔ زیاد آن از شهر همدان بود که هرگونه دسترسی به آن، به‌منظور مقابله با کودتا را با مشکل روبه‌رو می‌ساخت و دیگر آنکه این پایگاه دارای تجهیزات و تسلیحات فراوانی بود که کودتاگران را قادر می‌ساخت در کمترین زمان مسلّح شوند و در مدت زمان طولانی در حالت آماده‌باش عملیاتی باشند. طبق برنامه قرار بود یک‌روز قبل از شروع عملیات، گروهی از خلبانان و نیروهای عملیاتی کودتا در پارک لالهٔ تهران جمع شوند و از آنجا با اتوبوس به سایر نیروهایی که از دیگر مناطق می‌آمدند بپیوندند و در جادهٔ اختصاصی پایگاه نوژه مستقر شوند. سپس به‌عنوان مهمان به پایگاه وارد و با حمایت عوامل نفوذی درون پایگاه، آن‌را در اختیار خود بگیرند و سپس با تبدیل آن به ستاد عملیاتی، پایگاه‌های هوایی دیگر را نیز مجبور به همکاری نمایند. کودتاگران به‌عنوان کادرهای برجستهٔ ارتش، تعلیمات لازم را دیده و به‌طور کامل مسلّح و مجهز بودند. طرح عملیاتی آنها این بود که پس از حمله به فرودگاه‌ها و مراکز حساس نظامی، به بمباران منزل امام در جماران و مقرهای سپاه پاسداران و کمیته‌ها بپردازند. سپس رادیو و تلویزیون را هم به اشغال خود درآورند. آنان در برنامهٔ کودتا از پشتیبانی و حمایت عوامل ضدانقلاب داخلی و برخی از دولت‌های خارجی به‌ویژه آمریکا و عراق برخوردار بودند به‌طوری‌که مقرر شده بود هم‌زمان با آغاز کودتا، نیروهای عراقی به استان‌های مرزی ایران حمله‌ور شوند تا نیروهای نظامی ایران را در مرز به خود مشغول کنند. هرچند رژیم بعثی عراق دست به انجام این عملیات زد، اما با شکست کودتا در مرحلهٔ آغازین، اقدامات نیروهای عراقی جز ایجاد مزاحمت‌های مرزی، تأثیری نداشت.»