کتاب بدایع الافکار فی صنایع الاشعار

کتاب بدایع الافکار فی صنایع الاشعار نوشتهٔ میرزاحسین واعظ کاشفی سبزواری و حاصل تصحیح و ویرایش میرجلال الدین کزازی است. نشر مرکز این کتاب را منتشر کرده است؛ در باب صناعات شعری به زبان فارسی.

درباره کتاب بدایع الافکار فی صنایع الاشعار

گفته شده است که کتاب بدایع الافکار فی صنایع الاشعار از گسترده‌ترین و پرمایه‌ترین کتبی است که در پهنهٔ ادبیات پارسی در زمینهٔ آرایه‌ها نوشته شده است. در این اثر از آرایه‌هایی سخن رفته است که نشانی از آن‌ها در دیگر کتاب‌های بدیعی نمی‌توان یافت. گفته شده است که نویسنده از «حدائق السّحر فی دقایق الشِعر» اثر «رشید وطواط» و «المعجم» بهرهٔ بسیار جسته است. این کتاب دربارهٔ صناعات شعری به زبان فارسی و یکی از منابع مهم علم بدیع در زبان فارسی است. ویرایش حاضر این اثر با سنجش پنج نسخهٔ گوناگون «بدایع الافکار» تهیه شده است.

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

خواندن کتاب بدایع الافکار فی صنایع الاشعار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب صناعات شعری به زبان فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره میرزاحسین واعظ کاشفی سبزواری

میرزاحسین واعظ کاشفی سبزواری یکی از نویسندگان تأثیرگذار و پرتألیف دوران تیموریان است که به‌واسطهٔ نگارش آثار متعدد به‌ویژه «مقتل روضه الشهدا» (مورد استفاده در دوران صفویه برای اجرای تعزیه و روضه‌خوانی)، «جواهر التفسیر»، «اخلاق محسنی»، «انوار سهیلی»، «مواهب علیه»، «فتوت‌نامهٔ سلطانی»، «لباب معنوی فی انتخاب مثنوی» (لب لباب)، «مختصر الجواهر»، «مخزن الانشا، مراصد الاسنی فی اسما الحسنی» و «بدایع الافکار فی صنایع الاشعار» نام خود را جادوانه کرده است. در دورهٔ تیموریان به شهرت رسید. ابتدا مورد حمایت سلطان حسین بایقرا و دیگر درباریان قرار ‌گرفت؛ به‌ویژه از جانب علی‌شیر نوایی، ادیب و سیاست‌مدار برجستهٔ عهد تیموریان که بسیاری از آثار کاشفی نیز به او تقدیم شده است. سلطان حسین یک خانقاه به نام «دار السیاده» را در سر چهارسوق (بازار مرکزی) بلدهٔ هرات بنا کرد و کاشفی را به‌عنوان شیخ خانقاه برگماشت. کاشفی به‌طور مرتب در مراکز حساس حکومتی و فرهنگی هرات به وعظ پرداخت. در سال و محل دفن این نویسنده اختلاف وجود دارد. سال‌های ۹۰۰، ۹۰۶ و ۹۱۰ هجری را سال درگذشت او می‌دانند و برخی محل دفنش را هرات و در نزدیکی قبر عبدالرحمن جامی ذکر کرده‌اند.

درباره میرجلال الدین کزازی

میرجلال الدین کزازی در سال ۱۳۲۷ در کرمانشاه به دنیا آمد. دورهٔ دبستان را در مدرسهٔ آلیانس در کرمانشاه گذراند؛ سپس دورهٔ دبیرستان را در مدرسهٔ رازی به پایان رساند و برای ادامهٔ تحصیل در رشتهٔ زبان و ادب پارسی به تهران رفت. در دانشکدهٔ ادبیات فارسی و علوم انسانی در دانشگاه تهران، دوره‌های گوناگون آموزشی را سپری کرد و در سال ۱۳۷۰ به دریافت درجهٔ دکتری در این رشته نائل آمد. عنوان پایان‌نامهٔ او «نمادشناسی در شاهنامه» بوده است. او عضو هیئت‌علمی دانشکدهٔ ادبیات فارسی و زبان‌های خارجی وابسته به دانشگاه علامه طباطبایی بوده است. علاوه‌بر فعالیت تخصصی و دانشگاهی، در نهادها و مؤسساتی همچون بنیاد فردوسی، پژوهشکدهٔ فرهنگ و هنر اسلامی، آکادمی علم و... به تربیت دانش‌پژوهان و دوستداران فرهنگ و ادب فارسی پرداخته است. افزون بر زبان فرانسوی که از کودکی با آن آشنایی یافت، با زبان‌های اسپانیایی، آلمانی و انگلیسی آشناست. او ده‌ها کتاب و نزدیک به ۲۰۰ مقاله نوشته و در همایش‌های علمی و فرهنگی بسیاری در ایران و کشورهای دیگر سخنرانی کرده است؛ همچنین زمانی را در اسپانیا به تدریس ایران‌شناسی و زبان فارسی اشتغال داشته است. از نوجوانی نوشتن و سرودن را آغاز کرد. نام هنری‌اش در شاعری «زروان» است. ترجمهٔ او از «انه اید» اثر «ویرژیل» برندهٔ جایزهٔ بهترین کتاب سال شده است. تألیف او «نامهٔ باستان» نیز که در ۹ جلد به چاپ رسیده، رتبهٔ نخستین پژوهش‌های بنیادی در جشنوارهٔ بین‌المللی خوارزمی را در سال ۱۳۸۳ کسب کرده است. او افتخارات بسیاری کسب کرده و با این ویژگی شناخته شده است که هرگز در گفتار خود از کلمات غیرپارسی (حتی عربی) استفاده نمی‌کند.