کتاب من لا یحضره المدیر

کتاب من لا یحضره المدیر نوشتۀ سید علی‌اصغر علوی در انتشارات سدید به چاپ رسیده است. این کتاب، خودآموزی برای درمان بیماری‌های تشکیلاتی است.

درباره کتاب من لا یحضره المدیر

نویسنده در بیان وجه تسمیۀ کتاب من لا یحضره المدیر می‌گوید محمد بن زکریای رازی در «من لایحضره الطبیب» سعی کرد مشکل طبابت را حل کند. شیخ صدوق در «من لایحضره الفقیه» سعی در حل مسائل فقهی و فتوایی خود داشت و در نگارش آن از «من لایحضره الطبیب» الهام گرفت. بر همین مبنا ما باید برای تشکل‌ها و مجموعه‌های فرهنگی امروز نیز یک «من لا یحضره الطبیب» با رویکرد مدیریت فرهنگی داشته باشیم؛ یعنی من لا یحضره المدیر نیاز داریم و باید برایش یک بیمارستان تشکیلات تأسیس کنیم. نویسنده این اقدام را پاسخی به مسئلۀ مشکلات کار تشکیلاتی می‌داند.

این کتاب، با رویکرد آموزش روان و ساده، معلومات اولیۀ کار گروهی و ملاحظات آن را توضیح می‌دهد. این کتاب ساده و در عین حال تفکربرانگيز است و خواننده را به پديده‌های اطراف حساس‌تر خواهد کرد. نویسنده سعی کرده است در جهت انديشه‌سازی مديران از تمثيل‌های پزشکی استفاده کند. به‌عبارت‌ديگر، در اين کتاب آموزه‌های ضروری و کاربردی مديريت تشکل‌ها با بيانی استعاری، «دردها و درمان‌ها» نام گرفته‌اند. این مطالب در قالبی جذاب ارائه شده‌اند.

خواندن کتاب من لا یحضره المدیر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران کتاب‌های مدیریت و نیز عقاید اسلامی پیشنهاد می کنیم.

بخشی از کتاب من لا یحضره المدیر

«در مجموعه‌های تشکیلاتی مانند هیات، سمت هایی چون کفش جفت کردن، چای ریختن، انتظامات، پارکینگ و تدارکات، همه و همه تکراری‌اند، اما هر کدام نردبانی است برای رشد. از اين رو برای چای ریز چای دومی که ریخته می‌شود، در حقیقت با چای اولی که ریخته می‌شود، از لحاظ رشد دادن متفاوت است. واحد کمال هر سمتی متفاوت است. چای ریز “جرعه جرعه” و “استکان استکان” درک مقامات می‌کند.

دو در کردن، سر کار گذاشتن تئوریزه شده، آچار شدن، آچار کردن و… که همان “بدقولی با کلاس” است و چه داستان غم انگیزی است تغییر امروزی رذائل اخلاقی به ظاهری وجیه و باکلاس، مانند صفت پلید “دروغ” که امروزه نامش “خالی بندی حرفه ای و باکلاس” شده است، یا مانند “ریا” که اصطلاح شیک و مجلسی آن “دیده شدن کار” شده است. چه ادبیات کثیفی. چروکیده باد این ادبیات به ظاهر اتوکشیده.»