کتاب لیا پارک و جواهر گمشده

کتاب «لیا پارک و جواهر گمشده» نوشتۀ جنا یون و ترجمۀ فائزه محمدلو است و انتشارات نگاه آشنا آن را منتشر کرده است. لیا پارک و جواهر گم‌شده، رمانی جذاب، معمایی و رازآلود برای گروه سنی نوجوانان است.

درباره کتاب لیا پارک و جواهر گمشده

کتاب لیا پارک و جواهر گمشده دربارۀ دختری ۱۲ساله به نام لیا پارک است که والدینش باری یک سازمان سری و ناشناس کار می‌کنند به همین دلیل از بچگی بیش از حد نگران و مراقب لیا بودند و به‌شدت تمام حرکاتش را زیر نظر داشتند. اما لیا دختری کنجکاو و ماجراجو است و دلش می‌خواهد هیجان را تجربه کند به همین دلیل وقتی که والدینش اجازۀ رفتن به بزرگ‌ترین جشن تولد سال را به او نمی‌دهند، او پنهانی و دور از چشم آن‌ها به آنجا می‌رود.

اولین مقاومت لیا در برابر سخت‌گیری‌های والدین و شکستن قانون‌های پدر و مادر، او را وارد خطرناک‌ترین چالش‌های زندگی‌اش می‌کند و پدر و مادرش به‌خاطر جواهر باارزش خانوادگی‌شان که پس از سال‌ها به آن‌ها رسیده، توسط نیروهای شیطانی ربوده می‌شوند. لیا با کمک دوستش برای نجات والدینش درگیر ماجراهایی می‌شوند که ممکن است منجر به مرگشان شود. لیا پارک و جواهر گمشده،‌ رمانی معمایی، ماجراجویانه و سرشار از اتفاقات غیرقابل‌پیش‌بینی است. شخصیت اصلی داستان، و دوستش دخترانی قوی و شجاعی هستند که از روبه‌روشدن با خطر هراسی ندارند. کتاب لیا پارک و جواهر گمشده همچنین پر از تعلیق است، جنا یون از این روش استفاده کرده تا مخاطبان را با داستان همراه کند و آن‌ها را به دل داستان بکشاند.

 خواندن کتاب لیا پارک و جواهر گمشده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به نوجوانان و علاقه‌مندان به رمان‌های معمایی، رازآلود و ماجراجویانه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب لیا پارک و جواهر گمشده

«پای چپ جلو، پای چپ عقب، پای راست جلو، پای راست عقب. چشمانم را بستم و در صدای طبل غرق شدم. دست‌هایم به شکل عدد هشت، موج‌وار و به صورت متناوب حرکت می‌کرد و فضا را می‌شکافت. استاد جین‌هو دستور داد: پاهات رو شل کن لیا! آروم باش. «دساجانیم» قبل از تذکر استاد، خودم هم می‌دانستم که به‌شدت عصبی بودم و عضلات پاهایم گرفته بود. کمربند دور کمرم را سفت کردم و با یک نفس عمیق، سعی کردم ذهنم را از هر فکری دور کنم. جون روبه‌روی من ایستاده بود و خیلی تمیز و با ریتم،‌همگام با ضربات طبل، تکنیک‌ها را انجام می‌داد. اگر کسی می‌دید فکر می‌کرد ما در حال پایکوبی هستیم؛ اما برعکس، حرکاتی که ما انجام می‌دادیم درواقع یک هنر رزمی و سنتی کره‌ای به نام تککیون بود.»