کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه

کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه نوشتهٔ نیما ترابی است. انتشارات متخصصان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب روح و نفس و جسم انسان و مسئلهٔ جاودانگی.

درباره کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه

کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه که هشت فصل دارد، به موضوعاتی مانند شخصیت انسان (تلفیقی از روح و نفس و جسم)، ماهیت روح و نفس، معنویت روح و نفس، جاودانگی ماوراءالطبیعی روح و نفس، میل نزدیک‌شدن نفس به خداوند، قوانین اخلاقی روح، فضیلت باور به جاودانگی و نفس حقیقت‌طلب پرداخته است. نیما ترابی معتقد است که انسان در میان همهٔ پیچیدگی‌های این زندگی، پیش از هر چیز شایسته است متوجه خودش باشد و به تکامل خویش بپردازد. این نویسنده باور دارد که نوع رویکرد و نگرش انسان به زندگی و جهت‌گیری تمایلات او، بر پایهٔ پاسخی است که برای مسئلهٔ جاودانگی در ذهن خویش دارد. با او همراه شوید.

خواندن کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد روح و نفس و جسم انسان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه

«روح بر پایه دستورالعمل‌های قوانین اخلاقی ذاتی خویش، تشخیص خوب و بد اعمال را به نفس انسان متذکر می‌شود. باوجود قدرتمند بودن روح، نفس می‌تواند آزادانه آن‌ها را رعایت کند و یا آزادانه از آن‌ها تخطی نماید. یکی از تفاوت‌های بزرگ نفس انسان با نفس سایر مخلوقات هم در همین مطلب مهم نهفته است که نفس انسان می‌تواند خود را به پایانی که در نظر دارد هدایت نماید، درحالی‌که سایر نفوس مخلوقات دیگر به سرنوشت طبیعی خود هدایت می‌شوند. بدین ترتیب تبعیت نفس انسان از فطرت اخلاقی روح خویش، کرامت والای او را متجلی می‌کند. قوانین اخلاقی، زیربنای ماهیت روح است و به همین علت، روح انسان در طبیعت خود بیشترین میزان وابستگی را به قوانین اخلاقی نشان می‌دهد.

روح به نفس انسان می‌گوید که حتی اگر مجبور نیست هم به دلیل مسئولیتی که در قبال پروردگار بلندمرتبه خویش دارد، لازم است از قوانین اخلاقی پیروی نماید؛ بنابراین شالوده‌ای که روح بر آن بنا شده است، اخلاقیات است. اخلاقیات روح در درجه اول، شناخت خیر اخلاقی و شر اخلاقی است و این دانشی است که به هر نفسی الهام می‌شود. به‌طورکلی اخلاقیات روح این‌گونه تعریف می‌شود؛ آن صدای درونی در نفس انسان که به او می‌گوید چه چیزی خوب و چه چیزی بد است. انسان لازم است تا توصیه‌های روح را به‌عنوان فرمان والای درونی برای خود در نظر بگیرد و از آن اطاعت نماید. این فرمان‌ها باید قوانینی باشد که انسان نتواند آن را به میل خود تغییر دهد. قوانینی که نفس در برابر اجرای آن‌ها مسئول است و درنهایت به نفس وعده پاداش یا مجازات می‌دهد.

روح با همه امیدها و بیم‌هایش اصلاً نگران این دنیای مادی نیست و مدام انسان را به حوزه‌های دنیای دیگری ارجاع می‌دهد. روح از قوانینی ایده‌آل، اما واقعی صحبت می‌کند. از قانون‌گذاری که چشمی او را ندیده است، اما وجود دارد، پیوسته در کنار ماست و پنهانی‌ترین افکار ما را می‌داند. از قضاوت در دادگاهی صحبت می‌کند که تخیل نمی‌تواند تصویری از آن بسازد و کاملاً وارد این دوره از زندگی نیز نمی‌شود، اما مطمئناً دیر یا زود کاملاً به وقوع خواهد پیوست. همه این‌ها به‌وضوح حاکی از یک قضاوت قطعی است، یک قصاص که هیچ سنخیتی با این دنیای ظاهری ندارد. این حقیقت همسو با این مطلب مهم است که روح، تحت هیچ شرایطی و در هیچ زمانی، نفس را رها نمی‌کند حتی زمانی که می‌خواهد از این دنیا برود.»