کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری

کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری با گردآوری صمد خرد در انتشارات هونر به چاپ رسیده است. در این کتاب ابیاتی از عطار نیشابوری عارف و شاعر بزرگ  ایرانی سدۀ ششم و هفتم هجری قمری، انوری قصیده‌سرای بنام ایرانی در سدۀ ششم قمری، مهستی گنجوی شاعربانوی شدۀ ششم و نیز رشیدالدین وطواط، اوحدالدین کرمانی و عبدالقادر گیلانی دیگر شاعران سده‌های ششم و هفتم هجری قمری آمده است.

درباره کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری

کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری، دربردارندۀ ابیاتی از شاعران ایرانی مطرح در این دو سده است. عطار نیشابوری، یکی از عارفان، صوفیان و شاعرانی بزرگ ایرانی در تاریخ ادبیات فارسی است که در پایان سدۀ ششم و اوایل سدۀ هفتم هجری قمری می‌زیست. او شیفتۀ عرفان و تصوف بود و کتاب‌های زیادی در این حوزه‌ها دارد؛ از جمله: مصیبت‌نامه، الهی‌نامه، اسرارنامه، منطق‌الطیر، خسرونامه، مختارنامه، دیوان اشعار و تذکرةالاولیا. مختارنامۀ عطار، گزیده‌ای از رباعیات اوست.

انوری از شاعران و دانشمندان بنام ایرانی در سدۀ ششم هجری قمری از دیگر شاعرانی است که در کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری بخشی از اشعار او آمده است. انوری، استاد قصیده‌سرایی در شعر فارسی بود. 

مهستی گنجوی از شاعربانوهای متقدم در تاریخ ادبیات فارسی است که در قرن ششم هجری قمری می‌زیست. وی به‌همراه رشید وطواط، شاعر نامی قرن ششم هجری که در بلخ می‌زیست در این کتاب ابیاتی از آن‌ها آمده است.

 اوحدالدین کرمانی، از صوفیان و رباعی‌نویسان مشهور ایرانی در سده‌های ششم و هفتم هجری قمری است. تعدادی از رباعیات او جزو زیباترین رباعیات شعر فارسی محسوب می‌شوند. عبدالقادر گیلانی، صوفی و شاعر ایرانی نیز در همین دو سدۀ ششم و هفتم هجری قمری می‌زیست و متخلص به محیی بود. از این دو شاعر نیز ابیاتی در کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری آمده است.

خواندن کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران ادبیات کهن فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گزیده ابیات قرون ۶ و ۷ هجری

«آفرین جان آفرین پاک را

آنکه جان بخشید و ایمان خاک را

آسمان را در زبردستی بداشت

خاک را در غایت پستی بداشت

آن یکی را جنبش مادام داد

وان دگر را دایما آرام داد

آسمان چون خیمهٔ برپای کرد

بی ستون کرد و زمینش جای کرد

مرده‌ای‌ام می‌روم بر روی خاک

زنده گردان جانم ای جانبخش پاک

با دلی پر درد و جانی با دریغ

ز اشتیاقت اشک می‌بارم چو میغ

ره برم شو زان که گم راه آمدم

دولتم ده گرچه بی‌گاه آمدم

هرکه در کوی تو دولت یار شد

در تو گم گشت وز خود بی‌زار شد

عطار (منطق‌الطیر)»