کتاب گزیده ابیات قرون ۱۱ و ۱۲ هجری

کتاب «گزیده ابیات قرون ۱۱ و ۱۲ هجری» اثری از سجاد صالح ابراهیمی است و انتشارات هونر آن را منتشر کرده است. این کتاب شامل بیت‌های ناب و گران‌بهایی از چند شاعر پرآوازۀ فارسی‌زبان متعلق به قرن‌های ۱۱و ۱۲ هجری است.

درباره کتاب گزیده ابیات قرون ۱۱ و ۱۲ هجری

کتاب گزیدۀ ابیات شاعران قرون ۱۱ و ۱۲، ابیاتی از شاعران بزرگ این ۲ قرن مانند میرداماد، صائب تبریزی، بیدل دهلوی، ملا محسن فیض کاشانی، ابوالحسن فراهانی و جویای تبریزی را در بر می‌گیرد. اشعاری در این کتاب برگزیده شده است که تمامی افراد، چه کسانی که شعرشناس هستند و چه خوانندگان معمولی بتوانند با آن‌ها ارتباط برقرار کنند و لذت کافی از خواندن اشعار ناب منتخب ببرند. واژه ها و عبارت‌های سخت در کتاب گزیدۀ ابیات شاعران قرون ۱۱ و ۱۲ معنی شده است.

میرداماد، یا میر محمدباقر بن محمد حسینی استرآبادی، فیلسوف شیعه و استاد ملاصدرا از معاصران شیخ بهایی در دورۀ صفویه بود. او همچنین به معلم ثالث معروف است. میرداماد همچنین متخلص به اشراق و از ارکان مکتب فلسفی اصفهان بود و به زبان فارسی و عربی شعر می‌سرود. اشعارش با نام «دیوان میرداماد» یا «دیوان اشراق» چاپ شده است.

صائب تبریزی، شاعر تک‌بیت‌ها و از شاعران دورۀ صفویه در اصفهان یا تبریز متولد شد. در جوانی به هند رفت و وقتی به ایران بازگشت ملک‌الشعرایی شاه‌عباس دوم شد.

بیدل دهلوی، نمایندۀ تمام‌عیار سبک هندی اصالتاً ترک بود. او در علوم حکمی مهارت داشت. بیدل دهلوی علاوه بر دیوان اشعار آثاری مثل «رقعات»، «نکات» و «چهارعنصر» را هم به نثر نوشت.

ملامحسن فیض کاشانی، در کاشان متولد شد و بعدها به شیراز رفت و شاگرد ملاصدرا شد که به او لقب فیض داد. فیض کاشانی با دختر ملاصدرا ازدواج کرد. او از علمای دورۀ خود به شمار می‌رفت و کتاب‌های متعددی نوشت. فیض کاشانی ۱۳ هزار بیت شعر سرود.

ابوالحسن فراهانی، شاعر قرن یازدهم هجری است و رسالۀ او «شرح مشکلات دیوان انوری» نام دارد. جویای تبریزی از چهره‌های معروف سبک هندی است و از شاعران صائب تبریزی بود.

خواندن کتاب گزیده ابیات قرون ۱۱ و ۱۲ هجری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به علاقه‌مندان به شعر به‌ویژه شعر کهن پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گزیده ابیات قرون ۱۱ و ۱۲ هجری

«گفتی که شد دردت فزون صبر است و بس درمان تو

صبر از کجا و جان من ای جان ودل قربان تو

افتادم اندر چنگ غم چون خس که در آتش فتد

باری عجب درمانده ام دست من و دامان تو

دل بیخود و من بیخبر ترسم که آخر بر دهد

یکباره بر باد بلا خاکسترم هجران تو

گر خود شود در زیر گل خاک استخوانهای تنم

چون سبزه روید همچنان از خاک من پیکان تو»