کتاب جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب

کتاب جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب نوشتۀ ابوالقاسم فردوسی و ویراستۀ سید محمد دبیرسیاقی در نشر قطره به چاپ رسیده است. این کتاب، پانزدهمین مجلد از مجموعۀ نامورنامه است که داستان‌های شاهنامه را به نثر و به‌تصحیح محمد دبیرسیاقی انتشار داده‌اند. جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب، یکی از جنگ‌های بزرگ شاهنامه است که میان کیخسرو، پادشاه ایران و افراسیاب، پادشاه توران رخ داد.

درباره کتاب جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب

جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب، جلد پانزدهم از مجموعۀ نامورنامه است. این جنگ، یکی از جنگ‌های بزرگ شاهنامه است که میان کیخسرو، پادشاه ایران و افراسیاب، پادشاه توران رخ داد. این جنگ همچنین جزو جنگ‌های مهم و طولانی میان ایران و توران به حساب می‌آید که به کشته‌ شدن افراسیاب انجامید و کین سیاوش نیز از تورانیان ستانده شد.

خواندن کتاب جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به همۀ دوستداران شاهنامه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ابوالقاسم فردوسی

ابوالقاسم فردوسی را پرچم‌دار هویت ایرانی دانسته‌اند. او در روزگاری که زبان فارسی مهجور مانده و آن‌طور که باید قدر نمی‌دید، نه با شمشیر و زره پولادین، بلکه با قلم فرهنگ و سرمایهٔ عمر، به جنگ با نادیده‌انگاری این زبان برخاسته و آن را از خطر نابودی نجات داد. حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر بزرگ حماسه‌سرا و سرایندهٔ کتاب ارزشمند شاهنامه، همواره میان مردم ایران و جهان از موقعیتی والا برخوردار بوده است. برخی بر این باورند که فردوسی در سال‌های ۳۲۵ یا ۳۲۶ هجری قمری یا در حدود سال‌های ۳۲۹ تا ۳۳۰ هجری قمری به دنیا آمده است. شواهد و قرائن موجود حاکی از آن است که در روزگار جوانی فردوسی، فردی به نام «ابومنصور احمد بن محمد دقیقی» که گویا از همشهریان فردوسی بوده، به نظم داستان‌های کهن فارسی بر مبنای شاهنامهٔ ابومنصوری همت گماشته، اما قبل از اینکه کار سرایش این داستان‌ها را به سرانجام برساند، توسط غلامش کشته شده و این عاملی شده است تا فردوسی تصمیم بگیرد کار نیمه‌تمام او را به پایان برساند. دیری نپایید که فردوسی به‌واسطهٔ سرودن داستان‌های کهن ایرانی در بین مردم آن روزگار شهرت یافت و همه مشتاق بودند تا بخشی از سروده‌های او را بشنوند. هر چند فردوسی در طول زندگی خود از اثر ماندگارش قدر ندید، اما با مرگ او روزبه‌روز بر ارج و قرب این اثر نزد مردم افزوده شد و عدهٔ بسیاری، داستان‌های کهن ایرانی را در قالب اشعار شاهنامه برای فرزندان خود نقل کردند و بدین‌وسیله زبان فارسی نیز در میان مردم جایگاه خود را بازیافت. پس از مرگ فردوسی، مردم جسم بی‌جانش را به قبرستان مسلمانان بردند تا به خاک بسپارند، اما فرد متعصبی، فردوسی را بی‌دین و کافر (رافضی) خوانده و اجازهٔ دفن او میان مسلمانان را نداد؛ بنابراین فردوسی را در میانهٔ باغی که به خود او تعلق داشت به خاک سپردند. مزار او در طوس در استان خراسان پایدار است.