کتاب ویلیام در گذر ایام؛ شکسپیر چگونه شکسپیر شد

کتاب ویلیام در گذر ایام؛ شکسپیر چگونه شکسپیر شد نوشتهٔ استیون گرین‌بلت و ترجمهٔ علیرضا مهدی پور است و انتشارات خوب آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب ویلیام در گذر ایام؛ شکسپیر چگونه شکسپیر شد

در اواخر دههٔ ۱۵۸۰ میلادی مرد جوانی، بدون استقلال مالی، بدون داشتن ارتباطات خانوادگی قوی و تحصیلات دانشگاهی، از یک شهرستان کوچک به لندن نقل‌مکان می‌کند و در کوتاه زمان، بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس دوران خود و بلکه کل روزگار می‌شود. آثارش را خاص و عام می‌پسندند، از نخبگان شهری گرفته تا روستاییانی که برای نخستین بار به تماشاخانه می‌روند. تماشاگران را به خنده و گریه وامی‌دارد، سیاست را به شعر بدل می‌کند و بی‌پروا، لودگی‌های عامیانه را با باریک‌بینی عالمانه در هم می‌آمیزد. با ژرفای یکسانی در زندگی خصوصی شاهان و گدایان رسوخ می‌کند. یک جا به نظر می‌رسد که حقوق خوانده، جای دیگر الهیات، و جایی دیگر تاریخ. درحالی‌که هم‌زمان، بی‌آن که زور بزند، ادای لهجهٔ دهاتی‌های زمخت و نتراشیده را درمی‌آورد و از قصه‌های پیرزنان بهره می‌برد. این‌همه دستاورد را چگونه می‌توان توضیح داد؟ شکسپیر چگونه شکسپیر شد؟

کتاب ویلیام در گذر ایام دربارهٔ داستان موفقیت شگفت‌انگیز کسی است که به شرح و بیان تن در نداده است. هدف این کتاب کشف آن شخص واقعی است که مهم‌ترین آثار ادبیات تخیلی هزار سال اخیر را نوشته است. و یا از آنجا که این شخص واقعی موضوع تاریخچه‌ای عمومی است که به‌خوبی ثبت شده، این کتاب می‌خواهد در گوشه‌وکنار پنهان راه‌هایی گام بردارد که از زندگی او، به ادبیاتی که خلق کرد، منتهی می‌شوند.

خواندن کتاب ویلیام در گذر ایام؛ شکسپیر چگونه شکسپیر شد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران و طرفداران آثار شکسپیر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ویلیام در گذر ایام؛ شکسپیر چگونه شکسپیر شد

«او در دنیایی بزرگ شده بود که کشتزارها درست از انتهای خیابان آغاز می‌شدند و یا حداکثر در فاصلهٔ چند دقیقه پیاده‌روی بودند. اکنون اطراف او، تا کیلومترها آن‌سوی دیوارهای فروریختهٔ لندن، مستغلات، انبارها، باغچه‌های سبزیجات، کارگاه‌ها، کارخانه‌های اسلحه‌سازی، کوره‌های آجرپزی، و آسیاب‌های بادی بودند، همراه با خندق‌های متعفن و انباشت زباله. نخستین باری بود که شکسپیر با حومه‌های شهر آشنا شد، نخستین باری که حسرت دشت‌های باز را تجربه کرد.

اهالی لندن نیز دوست داشتند که در دشت و دمن قدم بزنند و هوای تازه بخورند. این لذت آشنای روستایی با باور گسترده به اینکه طاعون از طریق هوا شیوع پیدا می‌کند و با نفس‌های آلوده سرایت می‌کند، تشدید شد. ساکنین شهر با استنشاق گل‌های خوشبو یا با پر کردن میخک خشک‌شده در منخرینشان از خیابان‌های شلوغ و متعفن عبور می‌کردند. در اتاق‌هایشان شمع‌های معطر و عود روشن می‌کردند تا بوی بد طاعون‌زای شهر را دور کنند. هوای پاک بیرون شهر به معنای واقعی حیات‌بخش تلقی می‌شد. ازاین‌رو در دوره‌های شیوع طاعون، آن‌ها که استطاعت داشتند از شهر بیرون می‌زدند و اشتیاق همگان به گشت‌وگذار در کشتزارها به همین دلیل بود.

همچنین یک رهرو قبراق با بیرون رفتن از مرکز شهر می‌توانست خیلی زود به مراتع پرچین‌داری برسد که در آنجا گاوها با آرامش می‌چریدند و یا در جایی فرود آید که زنان رخت‌شو لباس‌های شسته‌شده را می‌آویختند و رنگرزها پارچه‌ها را صاف می‌کشیدند و روی چهارچوب پارچه‌خشک‌کنی یا گیرهٔ قلاب‌دارشان پهن می‌کردند. و اگرچه در زمان شکسپیر فضاهای بازی که زمانی اهالی لندن دسترسی آسانی به آن‌ها داشتند، داشتند ناپدید می‌شدند، جاذبه‌های دیگری نیز مردم را از دروازه‌های شهر یا از طریق پل‌های رودخانه به حومه‌های شهر می‌کشید. بسیاری از میخانه‌ها و مسافرخانه‌ها، که برخی از آن‌ها کاملاً محترمانه بودند، از جمله مهمان‌سرای معروف تَبِرد، که زائران چاسر از آنجا سفر خود به کنتربری را آغاز کردند، در ساذرک در کرانهٔ جنوبی رود تیمز قرار داشت. این مهمان‌سراها و اغذیه‌فروشی‌ها غذا و نوشیدنی و اتاق‌های خصوصی به مسافران ارائه می‌دادند، آن‌هم در دنیایی که حریم خصوصی تقریباً وجود نداشت. در فینزبری فیلد در سمت شمالی شهر، کمانداران می‌توانستند بگردند و برای اجتناب از آسیب زدن به عابران، به چوب‌های رنگ‌شده تیراندازی کنند. (در سال ۱۵۵۷ یک زن باردار که با همسرش برای قدم زدن رفته بود هدف یک تیر خطا به گردنش واقع شد و مرد.) اماکن تفریحی دیگر شامل میدان‌های تیر (برای تمرین تیراندازی با تپانچه)، گودهای جنگ خروس، میدان‌های کشتی‌گیری، جایگاه‌های بازی بولینگ، فضاهای مخصوص رقص و موسیقی، سکوهایی که روی آن مجرمان را مثله می‌کردند یا به دار می‌کشیدند، و یک ردیف قابل‌توجه از «خانه‌های عیش» یا همان عشرت‌کده می‌شد. اخلاق‌گرایان این مورد آخری را محکوم می‌کردند و با شدت خاصی خواستار برچیده شدنشان بودند، اما اقدامات مسئولان شهر در برابر آن‌ها به‌جایی نمی‌رسید. در حکم در برابر حکم، نمایشنامه‌ای که صحنهٔ آن وین و دقیقاً شبیه لندن است، حاکم شهر، در اقدام به عملیات اصلاح‌گرایی اخلاقی، فرمان می‌دهد که همهٔ «خانه‌های عیش در حومهٔ شهر» را تخریب کنند. این فرمان اجرا نمی‌شود.»