کتاب جنگل بکر

کتاب جنگل بکر نوشتهٔ فره ئیرا ده کاسترو و ترجمهٔ قاسم صنعوی است. انتشارات دوستان این گزارش از آمازون را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب جنگل بکر

کتاب جنگل بکر حاوی متنی مستند و غنایی است که به دیار آمازون مربوط می‌شود. این اثر، رمان‌گونه است و از رویدادهای واقعی و زندگی مردم ابتدایی، ساده، بی‌نوا و گم‌گشته در جنگل‌های نفوذناپذیر و نیز از شعر، رقص و سنت‌های عامیانهٔ این مردمان سخن گفته است. قهرمان اثر که تا حدود قابل‌توجهی از شخص نویسنده نشان دارد، دانشجویی جوان است که به‌سبب فعالیت‌های سیاسی تبعید می‌شود و ناگزیر به زندگی اسارت‌بار با دسته‌ای از دوزخیان روی زمین که کارگران مزرعه‌های کائوچو هستند، تن در می‌دهد. فره ئیرا ده کاسترو به‌یاری تجربه‌های شخصی و با نهایت مهارت، واقعیت‌ها را بیان می‌کند. او نویسنده‌ای پرتغالی است که در خردسالی یتیم شده و بیش از ۱۲ سال نداشت که راهی برزیل شد و در جنگل های آمازون زندگی دشوار کارگران مزرعه‌های کائوچو را (نه از سر تفنن بلکه مانند تمام کارگران دیگر بر اثر نیاز) آزمود. پس از بازگشت به زادگاه و آغاز زندگی روزنامه‌نگاری و نویسندگی، در کنار سایر آثارش «جنگل بکر» را که حاصل تجربهٔ عینی‌اش از زندگی تحمل‌ناپذیر کارگران مزرعه‌های کائوچو بود و به‌حق یکی از شاهکارهای ادبی نئورالیسم پرتغال در دوران حکومت سالازار در نظر گرفته می‌شود، آفرید. این کتاب ۱۴ فصل دارد.

خواندن کتاب جنگل بکر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب گزارش از آمازون پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب جنگل بکر

«عبور کشتی‌هایی که به‌محض آغاز مجدد کشتی‌رانی، رود را در جهت مخالف آن می‌پیمودند، همه‌جا با انفجارهای شادی و نشاط مورد استقبال قرار می‌گرفت. دسته‌ای بی‌پایان از این کشتی‌ها می‌آمدند و این‌کار یکی دو ماه طول می‌کشید و حتی بندری کوچک یا تکه زمینی در بالادست رود نبود که شاهد عبور دودکش فعال جدیدی یا کشتی ماجراجویی که از دورافتاده‌ترین شعبه‌های رود می‌گذشت، نباشد. هرگائیولا که به یک مزرعه خاص تعلق داشت یا دارای مشتریان خاص خود بود، هنگام بازگشت، محصول کائوچوی فصل را که به شکل گلوله‌های سیاه بود و بر سطح چسبناک هرگلوله با فلز داغ، مهری نهاده شده بود، جمع می‌کرد. کشتی پس از بارزدن بلوط‌های روغنی و بسیاری محصول‌های دیگر جنگل بکر که ناحیه آمازون به‌حق به وفور آن‌ها می‌بالید، لنگر برمی‌داشت و به نشان بدرود با کسانی که می‌ماندند و فقط زمستان بعد بازگشت کشتی را به چشم می‌دیدند، سوت گوشخراشی می‌کشید. اگر گائیولایی در مزرعه دوردستی دچار تأخیر می‌شد یا آخرین کشتی‌یی بود که باید به‌سوی بالادست رود می‌رفت، با تمام سرعت بخار حرکت می‌کرد تا بر اثر فروکش آب‌ها غافلگیر نشود، و به این منظور، کار بارگیری را رها می‌کرد، به نداهایی که از مرکزهای فراموش‌شده در یکی از دو ساحل این دنیای دورافتاده می‌رسید توجه نمی‌کرد و از تمام ایستگاه‌ها می‌گذشت و پیوسته رو به پایین‌دست رود می‌شتافت، مدام سوت می‌کشید و خیلی خوشوقت بود که ناگزیر نیست با پروانه بی‌حرکت و بدنه در معرض خطر زنگ‌زدگی، به انتظار طغیان آتی آب بماند، زیرا دیده می‌شد که کشتی‌های بی‌شماری ماه‌ها و ماه‌ها بی‌حرکت بمانند تا بعد بر توده شن یا ساحلی غدار جای بگیرند. منتظر فصل باران بعدی بمانند تا دوباره خود را به‌دست امواج بسپارند.

در ایام کاهش آب، جنگل آمازون زندانی است که هیچ سفر ممکنی ندارد و در حالی که جانوران جنگل به کندی تملک بیشه‌های زادگاه خود را از سر می‌گیرند و آزادانه به تردد می‌پردازند، انسان‌ها باز هم مدت درازی در اردوگاه‌های خود محبوس می‌مانند. اگر یک پایتخت بزرگ اروپایی بر اثر زمین‌لرزه‌ای ویران شود، امکان دارد آن را از نو بسازند، ولی حتی بعد از بازسازی آن، خبر فاجعه به این کرانه‌ها نمی‌رسد.

ولی در مادئیرا ابداً وضع به منوال نیست. امکان دارد سطح آب پایین برود، ولی آب‌ها باز هم به اندازه کافی عمق خواهند داشت که اجازه دهند بزرگ‌ترین کشتی‌ها تا سان آنتونیو پیش روند، و این ویژگی‌یی است که ریو مادئیرا را از سایر رودهای ناحیه متمایز می‌کند. گائیولاها می‌توانند در تمام طول سال آن را طی کنند و به جریان خشکی‌ناپذیر آن اطمینان داشته باشند و در ایام تخم‌ریزی ماهی‌ها، کشتی‌های بخار گروه بدرقه‌ای دائمی دارند که از توده ماهی‌هایی با تراکم و تنوع بی‌سابقه تشکیل شده‌اند و این ماهی‌ها که برحسب نوع گرد آمده‌اند، پرجنب‌وجوش، جریان آب را تا سرچشمه‌های غول‌آسای‌شان طی می‌کنند. این موجودات از غریزه‌شان فرمان می‌برند و در صرف نیروی بدنی‌شان رعایت صرفه‌جویی را می‌کنند و به‌صورت توده‌های چند میلیونی، صد میلیونی، در پناه کرانه‌ها شنا می‌کنند و چنان توده شده‌اند که ضربه شمشیری در آب، می‌تواند چند دوجین از آن‌ها را در آن واحد از هم بدرد.

در دوران فرونشستن آب، لاک‌پشت‌ها هم ایگارپه‌ها، شاخه‌ها و کانال‌های جانبی رود را ترک می‌کنند تا وارد جریان اصلی رود شوند و کابوکلوها هم در تمام نقاط برخورد این شاخه آب‌ها با جریان اصلی، کمان‌به‌دست، منتظر آن‌ها می‌مانند. همین که حیوان ذوالحیاتین سرش را به‌روی آب بیاورد، شکارچی تیری به هوا می‌اندازد و تیر پس از آنکه مسیری منحنی را طی کرد، بی‌آنکه هرگز خطا کند، به‌طور عمودی فرود می‌آید و لاک حیوان لذیذ را، حتی اگر در آب فرورود، سوراخ می‌کند.»