کتاب طنز و واژه های همسوی آن در قرآن و روایات

کتاب طنز و واژه های همسوی آن در قرآن و روایات نوشتهٔ ملیحه ولی تبار بهنمیری و حکیمه جهانی و مرضیه مهدی تبار ملکشاه است. نشر بید این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب طنز و واژه های همسوی آن در قرآن و روایات

کتاب طنز و واژه های همسوی آن در قرآن و روایات کوشیده است طنز را بررسی کند و تا جای ممکن، موازین شرعی و اخلاقی طنز را بر اساس آیات و روایات و نظرات علما و فقها به اثبات برساند.

خواندن کتاب طنز و واژه های همسوی آن در قرآن و روایات را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد بررسی فقهی طنز پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب طنز و واژه های همسوی آن در قرآن و روایات

««طنز» یکی از مهم‌ترین و کاراترین قالب‌های «بیان» هنری است و به علت شیرینی و جاذبه خاص خود با اکثر روان‌ها سازگار و بیشترین مخاطب را به خود اختصاص می‌دهد. طنز به علت خنده و انبساط روحی که در مخاطب پدید می‌آورد، به راحتی، احساسات و عواطفش را در اختیار گرفته، پیام خود را از راه غیر مستقیم بر عمق دل و جان و باور وی می‌نشاند. با توجه به این مهم، شناسایی دقیق و صحیح چگونگی به کارگیری این قالب برای کلیه طنزپردازان امری ضروری است.

هدف طنز تنبّه و توجه دادن افراد یا جامعه به معایب و مفاسد خود، تحقیر وکوبیدن رذائل اخلاقی، رشد فضایل اخلاقی و در یک کلام تزکیه، تهذیب، اصلاح و به کمال رساندن فرد و اجتماع است.

قلم طنزنویس کارد جراحی است نه چاقوی آدم‌کشی؛ با همه تیزی و برندگیش، جانکاه و کشنده نیست، بلکه آرام‌بخش و سلامت‌آور است. زخم نهایی را می‌شکافد و چرک و عفونت‌های آن را بیرون می‌ریزد و بیمار را بهبود می‌بخشد. متأسفانه در جامعه ما هنوز خیلی از مردم ظرفیت این مسئله را نداشته و به حد و حدود شرعی شوخی و طنز آگاه نیستند.

چه طوایفی که در جوک‌ها و شوخی‌های ما مورد تحقیر قرار نمی‌گیرند. ترک و لُر و عرب و. .. این از ضعف ماست که چون نمی‌توانیم از راه صحیح بخندانیم. از راه ناصحیح وارد می‌شویم بسیاری از هذلیات ما در خود آزار یا غیبت یا توهین یا تحقیر دیگران را به همراه دارد حتی متأسفانه گاه در مورد بزرگان دین و ائمه (علیهم‌السلام) نیز طنزهایی گفته می‌شود، که مصداق جسارت و گناه است بنابراین شوخی در فرهنگ ما قوانین خاص خود را دارد. مثلاً در فرهنگ دیگران ممکن است ترساندن دیگری عیب نباشد و از شوخی‌های مجاز محسوب شود ولی در فرهنگ دینی ما این کار ممنوع است.

طنز از انواع هجو محسوب می‌شود از طرفی هم در فرهنگ اسلام هجو انسان مؤمن گناه شمرده می‌شود ما می‌خواهیم ببینیم که آیا واقعاً طنز مصداق آن هجو مورد نظر اصطلاحی اسلام است یا خیر، اولاً اینکه هر طنزی هجو اشخاص نیست این مربوط به بعضی مواقع است که انسان خاصی را هدف قرار می‌دهیم و خیلی از مصادیق طنز مستقیم به شخص خاص اصابت نمی‌کند ولی در صورتی که ما شخص مؤمن و مسلمانی را بخواهیم هدف طنز قرار دهیم مسئله چگونه است؟ و آیا اصلاً اسلام و شرع مقدس با طنز موافق است یا نه؟ و نظر آیات و روایات در این مورد چیست؟ و اسلام چه نوع طنزی را مطلوب و مفید واقع می‌داند؟ و در نهایت بررسی آسیب‌شناسی طنز.

یکی از مسائلی که در فرهنگ اسلام مورد توجه قرار می‌گیرد طنز و شوخی می‌باشد، سخنی که در این خصوص قابل طرح است؛ به بیان مبانی فقهی طنز توجه داشته و اینکه در سیره متشرعه و ائمه معصومین (ع) از چه جایگاهی برخوردار است، بنابراین می‌توان بحث را در قلمروهای زیر مورد بررسی قرار داد:

۱. بررسی قلمرو فقها طنز و شوخی ۲. دیدگاه روایی در خصوص طنز و بیان ائمه معصومین (ع) ۳. سیره متشرعه و ائمه معصومین در این خصوص ۴. آثار و نتایج طنز مطلوب و بررسی آسیب‌شناسی طنز به عنوان قلمروهای این بحث می‌باشد.

از آنجایی که مباحث طنز به عنوان یکی از واقعیت‌های زندگی انسان محسوب می‌شود و ریشه در غرایز انسانی داشته طبیعی است که دریافت نگرش‌های اسلامی و فقهی نسبت به این پدیده ضروری بوده تا در رفتارهای طنزآمیز خویش بتوانیم چهارچوب‌های مناسبی را در فقه و اسلام تحصیل نماییم.»