کتاب ساری سبز

کتاب الکترونیکی «ساری سبز» نوشتهٔ «آناندا دوی» و با ترجمهٔ «سپهر یحیوی» توسط نشر برج منتشر شده است. این رمان به زندگی سه نسل از زنان یک خانواده در جزیرهٔ موریس می‌پردازد و با روایتی تلخ و بی‌پرده، خشونت‌های خانگی و مناسبات پیچیدهٔ خانوادگی را به تصویر می‌کشد. نویسنده با نگاهی انتقادی به ساختارهای اجتماعی و طبقاتی، داستانی چندلایه و پرتنش را روایت می‌کند که در آن مرز میان واقعیت و خیال، خاطره و وهم، به‌سادگی جابه‌جا می‌شود. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب ساری سبز

«ساری سبز» اثری داستانی و در قالب رمان است که در سال ۲۰۰۹ منتشر شده و جایزهٔ لوئی-گییو را نیز دریافت کرده است. این کتاب نخستین بار در مجموعهٔ «بلانش» نشر گالیمار به چاپ رسید و از همان ابتدا با استقبال منتقدان روبه‌رو شد. «آناندا دوی» نویسندهٔ اهل موریس، در این رمان به سراغ زندگی خانواده‌ای هندی‌تبار در جزیره‌ای فقیر و استعمارزده رفته و با تمرکز بر سه نسل از زنان این خانواده، روایت خود را پیش می‌برد. داستان از زاویهٔ دید پدر خانواده، دکتر بیسام سوبنات، روایت می‌شود؛ مردی که اکنون در بستر مرگ افتاده و در واپسین روزهای زندگی‌اش، به بازخوانی گذشته و روابطش با همسر و دخترش می‌پردازد. ساختار کتاب مبتنی بر جریان سیال ذهن، خاطرات پراکنده و گفت‌وگوهای درونی است و مرز میان واقعیت و خیال در آن بارها جابه‌جا می‌شود. «ساری سبز» علاوه‌بر پرداختن به خشونت‌های خانگی و مناسبات خانوادگی، به مسائل اجتماعی چون شکاف طبقاتی و بهره‌کشی از نیروی کار نیز توجه دارد و تصویری از جامعهٔ موریس و چالش‌های زنان در این بستر را ارائه می‌دهد.

خلاصه داستان ساری سبز

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان «ساری سبز» با روایت دکتر بیسام سوبنات، پزشک سالخورده و خشن، آغاز می‌شود که در بستر احتضار افتاده است. او در واپسین روزهای زندگی‌اش، با نگاهی تلخ و بی‌رحم به گذشتهٔ خود و خانواده‌اش بازمی‌گردد. روایت او سرشار از خاطرات، توجیهات و گاه اعترافاتی است که میان واقعیت و خیال، وهم و خاطره، در نوسان‌اند. محور اصلی داستان، رابطهٔ پیچیده و آزاردهندهٔ دکتر با همسر و دخترش کیتی است؛ زنانی که هر یک به‌نوعی قربانی خشونت‌های جسمی و روحی او شده‌اند. در خلال روایت، راز مرگ همسر دکتر و زخم‌های عمیق روانی کیتی به‌تدریج آشکار می‌شود. حضور ملیکه، نوهٔ دکتر، نیز به این چرخهٔ خشونت و رنج ابعاد تازه‌ای می‌بخشد و نسل جدیدی از زنان را وارد میدان می‌کند. نویسنده با استفاده از زبان تند و گاه شاعرانه، فضای خفقان‌آور خانه و مناسبات قدرت را به تصویر می‌کشد و در عین حال، به مسائل اجتماعی و طبقاتی جامعهٔ موریس نیز می‌پردازد. داستان تا انتها با تعلیق و ابهام پیش می‌رود و خواننده را با پرسش‌هایی دربارهٔ گناه، رهایی و امکان بخشش تنها می‌گذارد.

چرا باید کتاب ساری سبز را بخوانیم؟

«ساری سبز» با روایتی بی‌پرده و صریح، به لایه‌های پنهان خشونت خانگی و تأثیرات آن بر زنان و نسل‌های بعدی می‌پردازد. این کتاب نه‌تنها تصویری از یک خانوادهٔ خاص، بلکه بازتابی از ساختارهای اجتماعی و فرهنگی جامعه‌ای است که در آن سکوت و سرکوب، بخشی از زندگی روزمره شده است. روایت چندلایه و استفاده از جریان سیال ذهن، تجربه‌ای متفاوت از خواندن یک رمان خانوادگی را رقم می‌زند. مواجهه با شخصیت‌هایی که در مرز میان قربانی و آزارگر قرار دارند، فرصتی برای تأمل دربارهٔ قدرت، پشیمانی و امکان رهایی فراهم می‌کند. این اثر برای کسانی که به ادبیات اجتماعی و موضوعات مربوط به زنان علاقه‌مندند، تجربه‌ای تأثیرگذار خواهد بود.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های اجتماعی، داستان‌های خانوادگی و آثاری که به موضوع خشونت خانگی و مناسبات قدرت می‌پردازند، مناسب است. همچنین خواندن آن به کسانی که دغدغهٔ مسائل زنان، آسیب‌های روانی و اجتماعی و نقد ساختارهای سنتی را دارند، پیشنهاد می‌شود. به دلیل محتوای تلخ و توصیف خشونت، مطالعهٔ آن برای افراد زیر ۱۸ سال توصیه نمی‌شود.

بخشی از کتاب ساری سبز

«من رسول مؤدبانه‌سخن‌گفتن نیستم. زیر بار دوروییِ عبارات توخالی و زیبایی که عصر ما شیفته‌شان است نمی‌روم. من نه جوانم نه ثروتمند، نه ضعیفم نه مهربان، نه زنم نه سفید و نه سیاه، نه فقیرم نه گرسنه و نه چاق، نه خوشگلم نه بزک‌کرده، نه اقلیت آزاردیده‌ام نه اکثریت تأثرناپذیر، نه سیاست‌مدار ورّاجم نه پیغمبر آخرالزمان، نه مادر ترزایم نه برلوسکونی؛ خلاصه نه بهترینم نه بدترین. من مَردَم و در حال ناپدیدشدن. من پیرم و در حال تجزیه‌شدن. اگر انتظار شنیدن حرف‌های سرخوشانه دارید، راهتان را بکشید و بروید. اگر فکر می‌کنید با دلی سرشار از احساسات مثبت اینجا را ترک خواهید کرد، بدانید که اشتباه آمده‌اید. ای آدم‌هایی که با صدایی کرکننده فریاد می‌زنید، بدون آنکه حرف خاصی برای گفتن داشته باشید! اگر می‌خواهید بمانید باید به من گوش بدهید، وگرنه گورتان را گم کنید. برای من هیچ‌یک از این‌ها فرقی ندارد.»