کتاب جنگ ابدی

کتاب جنگ ابدی نوشتهٔ جو هالدمن و ترجمهٔ نوید فرخی است. انتشارات کتابسرای تندیس این رمان معاصر را روانهٔ بازار کرده است. این رمان به مبارزهٔ میان‌ستاره‌ای انسان‌ها با تائوران‌ها می‌پردازد.

درباره کتاب جنگ ابدی

کتاب جنگ ابدی حاوی رمانی است که اولین‌بار در سال ۱۹۷۴ میلادی منتشر شد. این رمان امروزه اثری کلاسیک در سبک ادبی علمی و تخیلی به شمار می‌آید که بسیاری از درون‌مایه‌های آینده‌نگرانه و فراگیر در دههٔ ۱۹۹۰ را پیش‌بینی کرده است؛ مانند علم بایونیک، دست‌کاری حواس و تغییر در روند زمان. در این رمان با شخصیتی به نام «ویلیام ماندلا» آشنا و همراه می‌شویم؛ سربازی در گردان ویژه سیارهٔ زمین. هم‌زمان با اینکه جنگ با «تاران‌ها» او را از کهکشانی به کهکشان دیگر می‌برد، این شخصیت شیوهٔ استفاده از ابزار دفاعی و سلاح‌های پیشرفته را می‌آموزد. «ویلیام ماندلا» خود را با فرهنگ‌ها و سرزمین‌های مختلف سازگار می‌کند، اما با هر ماه که در فضا می‌گذراند، چندین سال را در سیارهٔ زمین از دست می‌دهد. وقتی (و اگر) «جنگ ابدی» به پایان برسد، او به کجا خانه خواهد گفت؟ این رمان موفق شد جوایز هوگو (۱۹۷۶)، لوکس (۱۹۷۶) و نبیولا (۱۹۷۵) را از آن خود کند.

خواندن کتاب جنگ ابدی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر آمریکا و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جو هالدمن

جو هالدمن (Joe Haldeman‎) در ۹ ژوئن ۱۹۴۳ به دنیا آمد. او نویسنده‌ای اهل ایالات متحدهٔ آمریکا و استاد دانشگاه MIT است. این نویسنده برندهٔ جوایزی همچون جایزهٔ ادبی هوگو برای بهترین رمان و جایزهٔ هوگو برای بهترین داستان کوتاه و جایزهٔ یادبود «دیمون نایت» شده است. گفته شده است که رمان «صلح ابدی» از این نویسنده، در فهرست ۱۰۰ اثر برتر تاریخ پایگاه دادهٔ اینترنتی ادبیات گمانه‌زن، فهرست برترین آثار تمام دوران سایت دابلیو - دابلیواند، درخشان‌ترین شاهکارهای علمی - تخیلی ایسترن پرس، ۱۰۱ اثر برتر تاریخ علمی - تخیلی به انتخاب دیوید پرینگل، برترین آثار سای - فای دههٔ ۱۹۹۰ میلادی قرار گرفته است. «جنگ ابدی» عنوان رمان دیگری از او است.

بخشی از کتاب جنگ ابدی

«بهترین راه برای استفاده از هر سلاحی، از سنگ گرفته تا بمب نواختری را یاد گرفتم. آن هم نه صرفاً از نظر ذهنی؛ آن الکترودها برای همین بودند و حس انقباض ماهیچه را با کنترلی سایبرنتیک منتقل می‌کردند به طوری که اسلحه را در دستم حس می‌کردم و عملکرد و نحوهٔ استفاده‌اش را درست جلوی چشمانم تماشا می‌کردم. این‌قدر با سلاح‌ها تمرین کردم تا در استفاده از آن‌ها تبحر پیدا کنم. تجسم واقعیت حرف نداشت و از هر لحاظ حقیقی به نظر می‌رسید. به همراه گروهی از جنگجویان ماسای برای تاخت و تاز به یک روستا از نیزه‌انداز استفاده کردم و وقتی به بدن خودم نگاه کردم دیدم که قدبلند و سیه‌چرده‌ام. در حیاطی قرن‌هجدهمی در فرانسه، با مرد ظالمی که لباس‌های جلف به تن داشت، شمشیرزنی را مرور کردم. به آرامی از بالای درختی، با هفت‌تیر به سمت مردانی با یونیفرم آبی که از میدانی گِل‌آلود به سمت ویکسبرگ می‌خزیدند، شلیک کردم. در عرض سه هفته، چندین هنگ از اشباحی الکترونیکی را که هرگز وجود خارجی نداشتند کُشتم. برای من انگار یک سال طول کشید، اما اِی‌ال‌اس‌سی کار عجیبی را با حس آدمی نسبت به گذر زمان می‌کرد.

یادگیری استفاده از سلاح‌های عجیب و غریبِ بی‌مصرف تنها بخش کوچکی از آموزش بود. در واقع، بخش آرام‌بخش همان تمرین‌های نظامی بودند. زیرا وقتی که حس انقباض ماهیچه‌ای به پایان رسید، آن دستگاه بدنم را ثابت نگه داشت و چهارهزار اصل و تئوری ارزشمند نظامی را درون مغزم چپاند و تا وقتی در مخزن بودم هیچ کاری به جز حفظ آن‌ها از من برنمی‌آمد.»