کتاب اتاقش اقیانوس

کتاب اتاقش اقیانوس سرودهٔ مجتبی ویسی است. نشر ثالث این مجموعه شعر معاصر را منتشر کرده است؛ شورخوانی‌های پیر بری.

درباره کتاب اتاقش اقیانوس

کتاب اتاقش اقیانوس (شورخوانی‌های پیر بری) یک مجموعه شعر معاصر ایرانی را در قالب شعر نو در بر گرفته است. این کتاب حاوی خاطره‌های دریانورد است؛ احضار آب و اقیانوس در زمان پیری. جزئیاتی از حضور پیر بر کشتی، یادآوردهایی از گذشتۀ پدیده‌ها، حالت‌ها و حال‌ها، مکان‌های تماشا و... در این اثر احضار شده است.

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب اتاقش اقیانوس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اتاقش اقیانوس

«آفتاب

بر ایوان خانه‌ات می‌تابد

بر تو که بر عرشه بامدادی از دریا بریدی.

چشم بر افق داری

و نمی‌بینی آن هیچ را بزرگ

نمی‌بینی که تا گلوگاه

روزهایی می‌آید

بالا می‌آید

و راه بر نفس می‌بندد.

حالا اما رها بازگشته‌ای

دو تن هستی

که آن‌جا پررنگ‌تری

آن‌جا بر ایوان

که آفتاب از مشرقت

در صبحگاهی سبز

نیمرخت را می‌نوازد

و تو

کوهی در برابر می‌بینی

که نیاکان قرن‌ها دیده‌اند

و تو

لطیف هوا را

خانه‌هایی را در نوری ملایم می‌بینی.

از هیچ گریخته‌ای

و چشمانت گوش‌ها و ریه‌ها

در نشاط ماده غوطه‌ورند نشاط جوهر»