کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر

کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر با عنوان اصلی Cognitive-behavioral treatment for generalized anxiety disorder نوشتهٔ مایکل داگاس و ملیسا رابی چاود و ترجمهٔ مهدی اکبری و مسعود چینی فروشان و احمد عابدیان توسط انتشارات ارجمند منتشر شده است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر

کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر به ارائهٔ رویکردها و فنون درمان شناختی رفتاری (CBT) برای کمک به افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر (GAD) می‌پردازد. این کتاب با هدف توانمندسازی درمانگران و مراجعان در درک و مدیریت این اختلال، به بررسی ماهیت GAD، عوامل مؤثر در آن و راهکارهای درمانی مبتنی بر شواهد می‌پردازد. نویسندگان با ارائهٔ توضیحات جامع و گام‌به‌گام، تلاش کرده‌اند تا فرآیند درمان را به شکلی کاربردی و مؤثر ارائه دهند. محتوای اصلی کتاب شامل بررسی ماهیت اختلال اضطراب فراگیر، عوامل مؤثر در آن و راهکارهای درمانی مبتنی بر شواهد است. نویسندگان به تفصیل به موضوعاتی همچون عدم تحمل بلاتکلیفی، باورهای مثبت دربارهٔ نگرانی، جهت‌گیری منفی نسبت به مسئله، و اجتناب شناختی می‌پردازند.

چرا باید کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر را بخوانیم؟ 

این کتاب یک راهنمای جامع و کاربردی برای درمانگران و مراجعان در زمینه اختلال اضطراب فراگیر ارائه می‌دهد. رویکردها و فنون ارائه‌شده در این کتاب مبتنی بر شواهد علمی و پژوهشی هستند و کتاب به صورت گام‌به‌گام، فرآیند درمان را تشریح کرده و راهکارهای عملی برای مدیریت این اختلال ارائه می‌دهد. این کتاب می‌تواند به درک بهتر ماهیت اختلال اضطراب فراگیر و افزایش مهارت‌های مقابله‌ای کمک کند.

خواندن کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

روان‌شناسان بالینی و مشاوران، دانشجویان رشته‌های روان‌شناسی و مشاوره، پزشکان و متخصصان بهداشت روان و افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و خانواده‌های آنها می‌توانند از مطالب این کتاب استفاده کنند.

فهرست کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر

فصل ۱: توصیف اختلال اضطراب فراگیر

این فصل به تعریف و تشخیص اختلال اضطراب فراگیر، بررسی تاریخچه و ویژگی‌های بالینی آن، و همچنین شیوع و هزینه‌های مرتبط با این اختلال می‌پردازد. 

فصل ۲: مدل شناختی اختلال اضطراب فراگیر

این فصل به بررسی مدل شناختی اختلال اضطراب فراگیر و مؤلفه‌های اصلی آن، شامل عدم تحمل بلاتکلیفی، باورهای مثبت دربارهٔ نگرانی، جهت‌گیری منفی نسبت به مشکل و اجتناب شناختی می‌پردازد.

فصل ۳: تشخیص و سنجش

این فصل به روش‌های تشخیص و سنجش اختلال اضطراب فراگیر، شامل مصاحبه بالینی، مصاحبه تشخیصی ساختار یافته و پرس‌شنامه‌های خودسنجی، می‌پردازد. 

فصل ۴: مرور اجمالی درمان

این فصل به معرفی درمان‌های روانشناختی مختلف برای اختلال اضطراب فراگیر و به طور خاص، به تشریح رویکرد شناختی رفتاری و مراحل درمان می‌پردازد. 

فصل ۵: درمان گام به گام

این فصل به ارائه جزئیات بیشتری در مورد فنون و راهبردهای خاص درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر، از جمله آموزش اصول روان‌شناختی، مواجهه، بازسازی شناختی و حل مسئله می‌پردازد.

فصل ۶: اثربخشی درمان

این فصل به بررسی شواهد پژوهشی مربوط به اثربخشی درمان‌شناختی رفتاری در اختلال اضطراب فراگیر و عوامل مؤثر در نتایج درمان می‌پردازد. 

فصل ۷: برنامه‌ریزی برای رفع عوامل مشکل‌ساز

این فصل به بررسی عوامل مشکل‌ساز در درمان اختلال اضطراب فراگیر، شامل عوامل مرتبط با مراجع، درمانگر و بافتار درمان و راهکارهای مقابله با آنها می‌پردازد. 

بخشی از کتاب درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب فراگیر

«در بسیاری از کارآزمایی‌های بالینی بر روی اختلال اضطراب فراگیر، بهبود تشخیصی (یعنی نداشتن ملاک تشخیصی پس از درمان)، به عنوان یکی از ملاک‌های اصلی موفقیت درمان مورد استفاده قرار می‌گرفت. سنجش بهبود تشخیصی به دلایل بسیاری، ملاک مهمی برای موفقیت درمان است. نخست آن که مبهم نیست؛ مراجع یا بهبود پیدا کرده و یا نه. دوم آن که بر مبنای اطلاعاتی است که در دستورالعمل‌های تشخیصی از قبیل چهارمین راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM-IV؛ انجمن روان‌پزشکی آمریکا، ۱۹۹۴) ارائه شده است. سوم این که سنجش بهبود تشخیصی، ارتباط با مراجعان، خانواده آن‌ها، سایر متخصصان سلامت و شخص ثالثی مانند شرکت بیمه را بهبود می‌بخشد. به عنوان مثال، نماینده شرکت بیمه تمایلی ندارد که بداند آیا درمان منجر به تغییر پایدار در مقیاس‌های استاندار نگرانی و اضطراب شده است یا نه؛ بلکه می‌خواهد بداند آیا مراجع بر اساس ملاک‌های اختلال اضطراب فراگیر هنوز بیمار هست یا خیر.

اگرچه تعیین بهبود تشخیصی به دلایل ارائه شده جذاب است، ولی راه کامل و دقیقی برای تعیین پیشرفت مراجع نیست. یکی از مشکلات اصلی استفاده از بهبود تشخیصی در تعیین موفقیت درمان، ماهیت همه یا هیچ بودن آن است. همان‌طور که در پاراگراف پیش اشاره شد، مراجع یا بهبود یافته است و یا نه. مانند سایر تکنیک‌هایی که بر مبنای پاسخ بله یا خیر است، تعیین بهبود تشخیصی می‌تواند روش نامعتبری برای ارزیابی پیشرفت مراجع باشد. برای روشن شدن مطلب تصور کنید مراجعی پس از درمان، همچنان به میزان زیادی نگران می‌شود، ولی تنها دو نشانه از شش نشانه جسمانی اختلال اضطراب فراگیر را دارد (برای مثال، بیقراری و دشواری در تمرکز). چنین مراجعی شرایط بهبود تشخیصی را دارا است (برای داشتن ملاک‌های اختلال اضطراب فراگیر، سه نشانه جسمانی لازم است)، ولی علائم اختلال اضطراب فراگیر باقیمانده به احتمال زیاد ادامه خواهند داشت و باعث اختلال جدی و اضطراب در زندگی مراجع می‌شوند. بنابراین در چنین موردی پاسخ بله یا خیر در تشخیص، برای تداخل و اضطراب‌هایی که باعث به وجود آمدن علائم باقیمانده قابل توجه در مراجع می‌شود، کاربردی ندارد.»