کتاب رولت سرخ

کتاب رولت سرخ نوشتهٔ دزموند چام و ترجمهٔ بیژن اشتری است. نشر ثالث این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی روایتی از ثروت، قدرت، فساد و خشونت در چین کمونیست است.

چین چگونه توانست با وجود حاکمیت یک رژیم استبدادی و فساد اقتصادیِ فراگیر، به رشد و توسعه دست یابد؟

درباره کتاب رولت سرخ

به‌گفتهٔ مترجم، کتاب رولت سرخ از معدود کتاب‌هایی است که توانسته تصویری روشنگر از چینِ امروز و روابط سیاسی و اقتصادی پشت پرده‌اش ارائه کند. نویسندهٔ کتاب، دزموند چام، در چین کمونیست متولد شده است. او تحصیل‌کردهٔ هنگ‌کنگ و ایالات‌متحدهٔ آمریکاست. چام در این کتاب با بیان زندگی‌نامهٔ خودش، برایمان تعریف می‌کند که چگونه توانست در چین به اوج قلهٔ موفقیت و ثروت دست یابد. او مشاهده‌گر تیزبینی است که با به‌روی‌کاغذآوردن خاطرات و مشاهداتش مقامات حزب کمونیست چین را عصبانی کرده است. کتاب رولت سرخ در ۲۰۲۲ برای هفته‌ها پرفروش‌ترین کتاب روز بود. در داخل چین میلیون‌ها نسخهٔ قاچاق از این کتاب فروش رفت.

این کتاب در ۱۸ بخش نوشته شده است. به گمان بیژن اشتری، خوانندهٔ ایرانی با خواندن کتاب رولت سرخ درک بهتری از چین امروز پیدا می‌کند. برای بسیاری از خوانندگان ایرانی این پرسش مطرح است که چین چگونه توانست با وجود حاکمیت یک رژیم استبدادی و فساد اقتصادیِ فراگیر به رشد و توسعه دست یابد. رولت سرخ حاضر تا حدی توانسته پاسخگوی این پرسش باشد.

خواندن کتاب رولت سرخ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون چین کمونیست پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب رولت سرخ

«حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، ناپدید شدنِ لی پیینگ، مدیر کل فرودگاه بین‌المللی پکن، در ۲۰۰۶ و سپس اعلام رسمیِ دستگیری او به اتهام فساد مالی می‌بایست زنگ‌های خطر را برای ما به صدا درمی‌آورد. این ماجرا نشانه‌ای بود از این‌که نظام کمونیستی چین در صدد تغییرات گسترده‌ای در سیاست‌هایش است. من این هشدارها و نشانه‌ها را نادیده گرفته بودم، چون به شدت درگیر مشکلات پروژهٔ فرودگاه و عواقب ناشی از دستگیری لی پیینگ بودم. در آن روزها ذهنم فقط درگیر نجات پروژهٔ فرودگاه از نابودی بود.

اما الان برایم روشن شده است که سقوط لی پیینگ هیچ ربطی به عادتِ قماربازی‌اش و حیف‌ومیل میلیون‌ها دلار پول بیت‌المال بر سر میز قمار نداشت. حزب کمونیست چین که از مشاهدهٔ گرایشاتِ لیبرالی و آزادی‌خواهانهٔ همکاران سرمایه‌دارم مات و مبهوت شده بود، از اواسط دههٔ ۲۰۰۰ به طرف تضعیفِ طبقهٔ پولدار، ریشه‌کنیِ جامعهٔ مدنی‌ای که ما بذرش را کاشته بودیم و تحکیم دوبارهٔ نظارتِ ایدئولوژیک و اقتصادیِ حزب بر جامعه حرکت کرد. حزب در راستای همین تلاش‌ها درصدد برآمد که بخش دولتیِ اقتصاد را، به بهای تضعیف بخش خصوصیِ اقتصاد، تقویت کند.

پس از دستگیری لی پیینگ، نظام فرد دیگری را به عنوان مدیرکلِ جدید فرودگاه پکن معرفی و منصوب کرد. زمانی‌که پیینگ مدیر بود، همهٔ تصمیمات را خودش می‌گرفت. موقعی که او دستوری می‌داد، همهٔ زیردستانش از آن تبعیت می‌کردند. البته مجبور می‌شد گاهی فریاد بزند، تهدید کند، مجاب کند، اما در هر حال کار انجام می‌شد. فردی که جانشین لی پیینگ شد، مخلوق یک سیستم تازه بود. حالا همه چیز بروکراتیزه شده و حکومتِ تک‌نفره جای خود را به تصمیم‌گیری اشتراکی داده بود. ما قبلاً با یک مدیرکل طرف بودیم اما حالا با مجموعهٔ زیردستانش باید سروکله می‌زدیم. آن‌ها به ما گفتند که کمیته‌هایی برای بررسی کارمان تشکیل شده و ما باید مجوزهای لازم را از این کمیته‌ها بگیریم. ما در پروژه‌مان دو شریک داشتیم: فرودگاه و منطقهٔ شونئی. خوشبختانه به خاطر کمکی که به جراحیِ قلبِ رئیس منطقهٔ شونئی کرده بودم، هیچ مشکلی با این شریک کاری‌ام نداشتم اما روزبروز گرفتاری‌هایم با آن‌یکی شریکم، فرودگاه، بیش‌تر می‌شد.»