کتاب حکم آمین گفتن در نماز

کتاب الکترونیکی «حکم آمین گفتن در نماز» اثری از گروه پژوهش مجمع جهانی اهل بیت و عبدالامیر سلطانی و حسین علی عربی با ویراستاری امرالله نصیری است که انتشارات مجمع جهانی اهل بیت آن را منتشر کرده است. این اثر با هدف معرفی معارف اهل بیت (ع) و پاسخ به شبهات مخالفین به‌ویژه وهابیان و سلفی‌ها تهیه شده و حاصل تلاش علمی و پژوهشی گروهی از پژوهشگران و نویسندگان فرهیخته و صاحب نظر است.

درباره کتاب حکم آمین گفتن در نماز

«آمین» گفتن بعد از سورهٔ حمد، یکی از مسائل مورد اختلاف مذاهب اسلامی است. مذهب شیعه معتقد است این عمل در سنّت وارد نشده و ذکر آن بعد از سورهٔ حمد، باعث بطلان نماز است; زیرا اضافه‌کردن چیزی است که حتّی استحباب آن روایت نشده است؛ امّا مذاهب چهارگانهٔ دیگر، نظر متفاوتی دارند؛ به این صورت که ۳ مذهب مشهور، آن را از سنّت‌های نماز و واجب می‌دانند، در‌حالی‌که مذهب چهارم، آن را از مستحبّات می‌داند.

روشن است که این اختلاف نظر در حکم آمین به ادلّهٔ شرعیه ای باز می گردد که ائمّهٔ مذاهب، در صدور فتوا بدان اعتماد کرده اند و به عبارت دیگر، هر یک از دو مذهب شیعه و سنّی به ادلّهٔ خاصّی برای فهم و استنباط حکم شرعی، ملتزم شده اند.

کتاب حکم آمین‌گفتن در نماز تلاش می‌کند ضمن اموری، مسئله را بر طبق نظر هر یک از دو مذهب، مورد بررسی قرار دهد تا مشخص شود که کدام یک به سنّت پیامبراکرم (ص) نزدیک‌تر است.

کتاب حکم آمین گفتن در نماز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به افرادی که مایل هستند دربارهٔ احکام نماز بیشتر مطالعه کنند، پیشنهاد می‌شود.

درباره مجمع جهانی اهل بیت

انتشارات مجمع جهانی اهل‌بیت (ع)، وابسته به این مجمع در سال ۱۳۷۷ آغاز به کار کرده است. هدف این انتشارات، گسترش علوم اسلامی و آشنا‌ساختن مخاطبین خود با مذاهب اسلامی و تبیین افکار و علوم تشیع و اهل‌بیت (ع) در ایران و جهان است. بسیاری از این آثار ترجمهٔ زبان‌های دیگر از جمله عربی و انگلیسی است.

شورای مجمع جهانی اهل بیت که جهت اطمینان از استحکام، اعتبار و دقت منشورات مجمع تأسیس شده است، تشکیل‌شده از شخصیت‌های فرهیخته، مجتهد و صاحب‌نظران عالی‌رتبهٔ حوزوی و دانشگاهی است که با بررسی و کارشناسی موضوعات مختلف، تصمیم‌گیری‌های لازم را به‌عمل می‌آورند و تا پایان کار بر صحت محتوا و استناد مطالب کتب به منابع اصیل اسلام نظارت می‌کنند.

از مهم‌ترین آثار پژوهشی مجمع، مجموعهٔ اعلام الهدایهْ در زمینهٔ تاریخ و تحلیل زندگانی پیامبر اکرم (ص) و ائمهٔ معصومین علیهم‌السلام به زبان‌های مختلف و سلسله‌کتاب‌های فی رحاب اهل‌البیت علیهم‌السلام درخصوص پاسخ به شبهات تاریخی، کلامی و فقهی در بیش از ۴۶ جلد است.

در راستای تحقق اهداف مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام، بخش ترجمهٔ مجمع با شناسایی و سازمان‌دهی صدها مترجم به زبان‌های مختلف، آثار پژوهش‌شده در مجمع و نیز دیگر آثار ارزشمند و فاخر اسلامی و شیعی را به زبان‌های گوناگون ترجمه و آمادهٔ انتشار می‌کند. تعداد زبان‌هایی که تاکنون کتب مجمع به آن‌ها ترجمه شده به ۵۵ زبان می‌رسد.

مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام همچنین به شرکت در نمایشگاه‌های بین‌المللی کتاب اهتمام ویژه‌ای دارد و از آن‌ها به‌عنوان فرصت مناسبی برای ترویج معارف اسلامی و ارتباط با پیروان اهل‌بیت علیهم‌السلام در کشورهای مختلف بهره می‌گیرد. تاکنون نمایشگاه‌های مهم کتاب در دنیا - نظیر نمایشگاه‌های آلمان (فرانکفورت)، روسیه (مسکو)، عراق (نجف، کربلا و بصره)، چین (پکن)، هند (دهلی)، لبنان (بیروت)، عمان (مسقط)، پاکستان (کراچی)، آفریقای جنوبی (کیپ تاون)، تونس، کویت و نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران - شاهد حضور انتشارات مجمع بوده‌اند.

همچنین بخش‌های مجازی و رسانه‌ای مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام، هرساله در نمایشگاه‌های بین‌المللی قرآن کریم، مطبوعات و خبرگزاری‌ها و رسانه‌های دیجیتال شرکت کرده و علاقه‌مندان داخل کشور را در جریان آخرین فعالیت‌های مجمع قرار می‌دهند.

کتابخانه و مرکز اسناد اهل‌بیت علیهم‌السلام با هدف تهیه، آماده‌سازی و دردسترس‌قراردادن منابع اصیل اسلامی، در ساختمان قم مجمع تأسیس شده و در اختیار پژوهشگران معارف اهل‌بیت علیهم‌السلام قرار دارد. بالغ بر ۳۰۰۰۰ کتاب، مجله و اسناد پژوهشی گوناگون در این کتابخانه موجود است که برخی از آن‌ها - نظیر مجموعه طاووس یمانی - منحصربه‌فرد است.

مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام در راستای رسالت فرهنگی - تبلیغی خود، چندین مجلهٔ دوره‌ای به زبان‌های گوناگون در کشورهای مختلف منتشر می‌کند. مجمع همچنین از انتشار تعداد زیادی از مجلات و نشریات اسلامی به زبان‌های گوناگون در کشورهای مختلف جهان پشتیبانی می‌کند.

بخشی از کتاب حکم آمین گفتن در نماز

«محمّد بن حسین با اسناد خود از حمّاد بن عیسی روایت می کند:

«روزی امام صادق (ع) از من پرسید: آیا نماز را به خوبی به جای می آوری ای حمّاد؟! عرض کردم: ای آقای من! من کتاب حریز در نماز را از حفظ هستم [و بر طبق آن نماز می خوانم].

فرمود: اشکالی ندارد، برخیز و نمازی بخوان. [برخاستم و نمازی خواندم، پس از آن حضرت فرمود]: یا حمّاد! لاتحسن أنْ تُصَلِّی، ما أَقْبَحَ بِالرَّجُلِ (منکم) أنْ یأتِی عَلَیه سِتّون سنةً او سبعُونَ سَنَةً فَما یقیم صلاةً واحدةً بِحدُودِها تامة؟!، ای حمّاد! نماز را به خوبی به جای نمی آوری. چقدر برای یکی از شما زشت است که شصت، یا هفتاد سال از عمرش گذشته باشد، امّا حتّی یک نماز را با تمام حدودش به جای نیاورده باشد؟! من خیلی خجالت کشیدم و عرض کردم: فدایت شوم! پس نماز را به من یاد بدهید.

ابوعبدالله برخاست و رو به قبله ایستاد. دستهایش را در حالی که انگشتانش بهم بسته بود، بر رانهایش گذاشت، در این حال پاهایش را به هم نزدیک کرده تا جایی که بین آنها به اندازهٔ سه انگشت از هم باز شده فاصله بود. او با خشوع و فروتنی تمام انگشتان پاهایش را رو به قبله کرد و مواظب بود که از قبله منحرف نباشند، سپس گفت: اللّه اکبر. آنگاه سورهٔ حمد و سپس سورهٔ توحید را با ترتیل قرائت کرد، سپس صبر کرد و نفسی کشید سپس در حالی که هنوز ایستاده بود، گفت: الله اکبر. آنگاه به رکوع رفت و کف دستهایش را بر زانوهایش گذاشت. در حال رکوع، زانوهایش را تا آخر صاف کرد به طوری که پشتش کاملاً مسطّح شد، به گونه ای که اگر قطرهٔ آبی بر پشتش ریخته می شد، پایین نمی ریخت. در حالی که گردنش را صاف نگه داشته و چشمهایش را بسته بود، سه بار با ترتیل گفت: سبحانَ ربّی العظیم و بحمدِهِ، سپس از رکوع برخاست و در حالی که صاف و آرام ایستاده بود; گفت: سَمِعَ اللّهُ لِمَنْ حِمَده، سپس در حالی که ایستاده بود، تکبیر گفت و دستهایش را تا محاذی صورتش بالا آورد و پس از آن، به سجده رفت. او دستهایش را قبل از زانوهایش بر زمین گذاشت. در سجده سه مرتبه گفت: سُبحانَ رَبی الأَعْلی وَ بِحمدِهِ و در این حال، جایی از بدنش را بر جای دیگر نگذاشته بود.

او بر روی هشت موضع به سجده رفته بود: پیشانی، دو کف دست، دو زانو، دو انگشت بزرگ پاها و همچنین بینی. این مواضع هفتگانه از واجبات سجده است و گذاشتن بینی بر زمین از سنّت است، سپس سرش را از سجده برداشت و پس از آن که کاملاً نشست، گفت: اللّه اکبر. در حال نشستن، روی پای راست را بر کف پای چپ گذاشت و بر ران چپ خود نشست و پس از اللّه اکبر، گفت: أَستغفِرُ اللّه رَبّی و اتوب الیه، سپس در همان حال نشسته، تکبیر گفت و به سجده دوّم رفت و آن را همانند سجدهٔ اوّل به جای آورد. او در حال رکوع و سجده هیچ یک از اعضای بدن را بر عضو دیگر تکیه نداد و در سجده آرنجهایش را از بدن دور کرده و آنها را بر زمین نگذاشته بود، پس از آن که دو رکعت نماز را با این اوصاف به جای آورد، فرمود:

«یا حمّاد! هکذا صَلّ، ولا تَلتَفتْ وَ لا تَعْبَث بیدیک و أَصابِعَک، و لاتبزِّق عَنْ یمینک و لا عَنْ یسارِک و لا بین یدَیک».