کتاب مارکوس وایزبک در تهران

کتاب مارکوس وایزبک در تهران به کوشش آرش سلطانعلی ارائه شده است. انتشارات ایده خلاقیت این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر درمورد یک هنرمند آلمانی هنرهای تجسمی و یک نشست در داخل ایران است.

درباره کتاب مارکوس وایزبک در تهران

کتاب مارکوس وایزبک در تهران ابتدا درمورد این شخصیت اطلاعاتی را پیش روی مخاطب کتاب قرار داده است. مارکوس وایزبک (Markus Weisbeck) در سال ۱۹۶۵ در آلمان به دنیا آمد. او معاون دانشکده، استاد گرافیک دانشکدهٔ هنر دانشگاه باوهاوس، عضو باشگاه مدیران هنری و انجمن گرافیک بین‌المللی و... بوده است. مارکوس وایزبک نویسندهٔ کتاب‌های گوناگونی در حوزهٔ هنر، فرهنگ و گرافیک بوده و سمینارهایی را نیز در همین رابطه برگزار کرده است. او در سال ۱۳۹۳ به ایران آمد تا در نشست معرفی مکتب باوهاوس به‌عنوان بزرگ‌ترین جریان هنر آکادمیک در قرن بیستم شرکت کند. شما گزارشی از این نشست را در کتاب حاضر می‌خوانید و با این هنرمند آلمانی بیشتر آشنا می‌شوید.

خواندن کتاب مارکوس وایزبک در تهران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران هنرهای تجسمی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مارکوس وایزبک در تهران

«مجموعه ای از آثار ایشون به مدت یکماه در گالری ایده نمایش داده میشه، در بین این کارها خالقیت، جسارت و تنوع بسیاری رو مشاهده میکنید. از ویژگی های کارهای ایشون این هست که شما در هر اثر تکنیک و خالقیت خاصی رو مشاهده میکنین. این مورد جالب هست که این هنرمند در هر زمینه ای فعالیت کرده و در هر اثر رویکردی جدید رو نمایش میده. بر خلاف برخی از طراحان در ایران که خودشون رو برای رسیدن به یک سبک یا امضائی خاص محدود میکنن و حتی بخاطر ناتوانایی در طراحی، دائما در یک تکنیک کار میکنن.

از نکات مهمی که حتما باید به اون اشاره کنم در مدت زمانی هست که با این هنرمند بزرگ در این چند روز همراه بودم. افتادگی، فروتنی و سادگی در رفتار ایشون بسیار مثال زدنی هست. فردی که در یکی از بهترین مدارس دنیا تدریس میکنه و طراحی شناخته شده در آلمان و جهان هست؛ بسیار ساده و در کمال فروتنی با همه صحبت میکنه و اطلاعات مفیدی رو در اختیار همه هنرمندان قرار میده و این درست برعکس چیزی هست که در مورد اغلب طراحان و اساتید در ایران شاهد اون هستیم. برخی از طراحان قدیمی تا جوانترین های ایرانی، شاهد این هستیم که با غرور و تکبری صحبت میکنن که بسیار زننده هست در حالیکه این غرورها تنها باعث عقب افتادگی هنر در جامعه میشه»