کتاب مبتلای اقیانوس

کتاب مبتلای اقیانوس نوشتهٔ امیرحسین مدرس است. انتشارات کتاب نیستان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر یک مجموعه شعر نو را در بر گرفته است.

درباره کتاب مبتلای اقیانوس

کتاب مبتلای اقیانوس که در بیش از ۳۰ بخش نوشته شده است، مجموعه‌ای از اشعار نوی امیرحسین مدرس را در بر گرفته است. عنوان برخی از این شعرها عبارت است از: «به خانه آمدم، امّا...»، «آفتاب هدایت»، «شعر ناتمام...»، «دلم برای کسی تنگ است»، «فصل دیگر»،‌ «در آسمان ارادت» و «جامه‌دران».

شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است.

معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب مبتلای اقیانوس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم

بخش‌هایی از کتاب مبتلای اقیانوس

«دلم برای کسی تنگ است

که باغ‌های محبت به عشق او سبز است

و دشت‌های عطشناک

به یاد چشمهٔ جوشان اشک او

سیراب.

دلم برای کسی تنگ است

که کوچه‌های شقایق،

و پهندشت شفق

به یاد زمزمه‌هایش

هماره خون رنگ است.

دلم برای کسی تنگ است

که شامگاه خزان کوله‌بار خود را بست

و پابرهنه به دنبال عشق

راهی شد

و خوب می‌دانم

که با طلوع نخستین شکوفه می‌آید

و قفلِ کهنهٔ صدها هزار پنجره را

به مهر

می‌شکند.

دلم برای کسی تنگ است

که با ستاره و مهتاب و آب،

همرنگ است

و با سیاهی شب،

سخت ناهماهنگ است.

دلم برای کسی تنگ است

که غنچه نیز برایش عجیب دلتنگ است...»

*

«آسمان، یک شب گفت:

ـ قصّه‌ای ساز کن اینک با من.

هرچه اندیشیدم

قصّه‌ای تازه‌تر از تشنگی کهنهٔ دشت

بر زبانم ننشست.

قصّه را تا گفتم،

آسمان نعره زد و

زار گریست...»