کتاب ماموریت درود بر مریم

کتاب ماموریت درود بر مریم نوشتهٔ اندی وایر و ترجمهٔ مریم چای عطری است و نشر شگفت آن را منتشر کرده است. رمان مأموریت درود بر مریم ماجرایی یک کهکشان و داستان فضانوردی تنها در مأموریتی غیرممکن است.

درباره کتاب ماموریت درود بر مریم

خواندن رمان مأموریت درود بر مریم، مانند رفتن به یک سفر علمی به فضا با بهترین معلم علوم دنیاست. تکلیف این کلاس هم نجات‌دادن زمین است. این یکی از مبتکرانه‌ترین، جذاب‌ترین و مفرح‌ترین سفرهای علمی تا به امروز بوده است.

قطعاً رابرت هاین لاین و آیزاک آسیموف از خواندن این رمان لذت می‌بردند؛ داستان دو دنیایی که در خطر نابودی‌ هستند، یک مرد شایسته (و البته انسانی جایزالخطا) و پازل‌های علمی بی‌نهایت که یکی پس از دیگری حل می‌شوند، همه و همه زمانی که بشریت در خطر انقراض است. این رمان، تمام چیزهایی را که طرفداران رمان‌های قدیمی علمی تخیلی دوست دارند، داراست.

خواندن کتاب ماموریت درود بر مریم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران رمان‌های علمی تخیلی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اندی وایر

اندی وایر ۱۶ ژوئن ۱۹۷۲ به دنیا آمد. او نویسندهٔ اهل ایالات متحده آمریکاست که در سبک علمی تخیلی می‌نویسد. اولین رمانش به نام مریخی او را به شهرت رساند. بر اساس این رمان فیلمی به همین نام به کارگردانی ریدلی اسکات ساخته شد.

بخشی از کتاب ماموریت درود بر مریم

««دو به علاوهٔ دو چند می‌شود؟»

چیزی دربارهٔ این سؤال آزارم می‌دهد. خسته‌ام. دوباره به خواب فرو می‌روم. چند دقیقه گذشته که دوباره این سؤال را می‌شنوم.

«دو به علاوهٔ دو چند می‌شود؟»

هیچ حسی در این صدای نرم و زنانه نیست. تلفظ جمله هم عیناً مثل دفعهٔ قبل است. صدا از یک کامپیوتر می‌آید. یک کامپیوتر دارد عذابم می‌دهد. الان حتی از قبل هم کلافه‌ترم.

می‌گویم: «د ا س ب ر.»

شوکه شده‌ام. در واقع می‌خواستم بگویم: «دست از سرم بردار.» این جواب به نظرم کاملاً منطقی می‌آمد. ولی نتوانستم چیزی بگویم.

کامپیوتر می‌گوید: «نادرست. دو به علاوهٔ دو چند می‌شود؟»

حالا وقت آن است که چیزی را امتحان کنم. می‌خواهم بکوشم سلام کنم.

می‌گویم: «سلمم.»

«نادرست. دو به علاوهٔ دو چند می‌شود؟»

اینجا چه خبر شده؟ می‌خواهم بفهمم چه اتفاقی در حال رخ دادن است، ولی اطلاعات زیادی ندارم که بتوانم به این موضوع فکر کنم. نمی‌توانم ببینم. نمی‌توانم هیچ صدایی جز صدای کامپیوتر را بشنوم. نمی‌توانم چیزی را حس کنم. نه این جور نیست... می‌توانم چیزهایی را حس کنم. من دراز کشیده‌ام. روی چیزی نرم مثل تخت هستم.

فکر می‌کنم چشم‌هایم بسته باشند. خیلی هم بد نیست؛ تنها کاری که باید بکنم این است که چشم‌هایم را باز کنم. تلاشم را می‌کنم، ولی اتفاق خاصی نمی‌افتد.

چرا نمی‌توانم چشم‌هایم را باز کنم؟

باز شو!

یالا.... باز شو!

باز شو لعنتی!

آهان، اینبار یک تکان کوچک حس می‌کنم. حس می‌کنم پلک‌هایم دارند تکان می‌خورند.»