کتاب حسین بهشت موعود

کتاب حسین بهشت موعود نوشتهٔ فریده گل محمدی آرمان است.  انتشارات دارالنشر اسلام این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر یک مقتل را در بر گرفته است.

درباره کتاب حسین بهشت موعود

کتاب حسین بهشت موعود در فصل ۱ درمورد امام حسین (ع) توضیحاتی ارائه کرده است. می‌دانیم که به‌گفتهٔ دانشنامهٔ اسلام، از ویژگی‌های اخلاقی امام حسین (ع) بردباری، تواضع، فصاحت و در نهایت صفاتی است که از رفتارهای وی می‌توان برداشت کرد؛ مانند خوارشمردن مرگ، بیزاری از زندگی ننگین، غرور و مانند این‌ها. در بسیاری از روایات، به شباهت امام حسین (ع) به حضرت محمد (ص) اشاره شده است. امام حسین (ع) در مدینه به بخشندگی معروف بود و غلامان و کنیزانش را در صورت مشاهدهٔ خوش‌رفتاری آزاد می‌کرد. گفته شده است که امام حسین (ع) به معلم فرزندانش مال و پوشاک فراوان هدیه داد و دهانشان را پر از دُر کرد؛ درحالی‌که اذعان می‌داشت که این، جبران‌کنندهٔ ارزش کار معلم نیست. مردی شامی، یک بار به امام حسین (ع) و امام علی (ع) ناسزا گفت، اما حسین (ع) از او درگذشت و او را مورد مهربانی و لطف خود قرار داد. امام حسین (ع) امام سوم شیعیان و شخصیتی تاریخی و جهانی است.

کتاب حاضر در فصل ۲ درمورد پیشنهاد بیعت به امام حسین (ع) و...، در فصل ۳ درمورد شروع جنگ نابرابر و... و در فصل‌های دیگر نیز به موضوعاتی مانند مسافران شهر مدینه، نهضت توابین و خروج مختار ثقفی پرداخته است.

خواندن کتاب حسین بهشت موعود را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون واقعهٔ روز عاشورا در کربلا، پیش و پس از آن پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب حسین بهشت موعود

«آری، حضرت حسین سالار و مقتدای شهیدان! در کربلا کشته شد، با کشته شدن آن بنده مقرب خدا! اهالی عرش و فرش بر این فاجعه دل‌خراش اقامه ماتم کردند و از همان روز لباس اندوه بر تن امتی قرار گرفت که برای شهادت جان‌گداز مظلومی همچون حضرت حسین بن علی علیهاالسّلام و مظلومانی همانند یاران باوفای آن سردار سپاه حق! به فریاد آمده و گفتند : الهی ای خالق هر مخلوق! الهی ای خالق بنده صابری همچون حسین بن علی! آیا شایسته است که با حسین برگزیده! پسر امام و پدر نُه امام! این چنین رفتار کنند؟ درواقع این سؤال مومنان و محبان آن‌حضرت است و بدون تردید سئوال ایشان همچنان به قوت خود باقی خواهد ماند تا آن روز که فرزند برومند آن شه‌سوار قادسیه! آن تشنه لب وادی غربت بیاید.

بیاید از سفر هزار و اندی ساله، سفری که چشم دوست‌داران و منتظران را به راه سفید کرده و دل‌ها را خون نموده است، دل‌هایی که بی‌صبرانه مولا و سرور خود را می‌طلبند و همچون یعقوب به دنبال یوسف گم‌گشته می‌گردند که گویی اگر یوسف ایشان به موقع نیاید، آنان همچون یعقوب نور چشمان‌شان را از دست خواهند داد.

همانان که در لحظه‌لحظه‌های تلخ روزگار می‌گویند :

«اللهُمَّ أَصْلِحْ عَبْدَکَ وَ خَلِیفَتَکَ بِمَا أَصْلَحْتَ بِهِ أَنْبِیَإکَ وَ رُسُلَکَ وَ حُفَّهُ بِمَلائِکَتِکَ وَ أَیِّدْهُ بِرُوحِ القُدُسِ مِنْ عِنْدِکَ وَ آسْلُکْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً یَحْفَظُونَهُ مِنْ کُلِّ سُوءٍ وَ أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناً یَعْبُدُکَ لاَ یُشْرِکُ بِکَ شَیْئاً وَ لاَ تَجْعَلْ ِلأَحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ عَلی وَلِیِّکَ سُلْطَاناً وَ آئْذَنْ لَهُ فِی جِهَادِ عَدُوِّکَ وَ عَدُوِّهِ وَ آجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ إنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ.»

«بارالها! کار ظهور بنده شایسته و خلیفه راستینت (امام مهدی!) را اصلاح فرما همان‌گونه که کار پیامبران و فرستادگانت را اصلاح نمودی و از فرشتگانت نگاهبانانی بر او بگمار و از سوی خویش با روح‌القدس او را یاری و پشتیبانی‌فرما و دیده‌بانانی از پیش رو و پشت سر همراه وی گردان تا از هر بدی نگاهش دارند و ترس و هراس او را به امن و امان دگرگون‌ساز که او تو را می‌پرستد، هیچ چیز را همتا و همانند تو نمی‌داند، پس برای هیچ یک از آفریدگانت برتری و چیرگی نسبت به (ولی) خودت قرارمده و او را در جهاد با دشمنت و دشمنش اجازت فرما و مرا (و ما امت پریشان را) از یاران او به شمارآور که همانا! تو بر هر کاری توانایی.»

بارالها! باور داریم که ان‌شإاللّه طبق وعده تو خداوند مهربان! سرورمان خواهد آمد تا انتقام خون به ناحق ریخته مظلومانی را بگیرد که همگی ایشان از دیرزمان در انتظار اذن ظهور منجی و سفیری هستند که خداوند عزوجل! نوید دیدارش را در آخرالزمان داده است.

همان سفیری که با آمدنش، جهان نابسامان به سامان می‌رسد، سامان‌بخشی که برای قلوب ملتهب شهیدان! مظلومان و محرومان عالم مرهم خواهد آورد.

همانان که فریاد واغربتای‌شان در جای‌جای جهان بلند است، ندای مظلومانی که، کس و کسانی را به فریادرسی می‌خوانند و خوب می‌دانیم: فریادرس آنان همان وارث آل عباست که خود نیز غم بزرگی را بر دل و جان پاک خویش حمل می‌کند.

همان وارثی که هر روز خطاب به جد بزرگوارش عرضه می‌دارد :

«...السَّلامُ عَلَی الحُسَیْنِ الذِی سَمِحَتْ نَفْسَهُ بِمُهْجَتِهِ... .»

«...سلام بر حسین، کسی که! هستی و جانش را تقدیم (خداوند!) نمود... .»

«...السَّلامُ عَلَی مَنِ الإجَابَةُ تَحْتَ قُبَّتِهِ... .»

«...سلام بر آن کسی که! خداوند را در پیدا و نهان فرمان‌برداری کرد... .»»