کتاب مهدی طبیب طبیبان

کتاب مهدی طبیب طبیبان نوشتهٔ معصومه نظری است. انتشارات دارالنشر اسلام این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب ماجرای شفای برخی از افراد.

درباره کتاب مهدی طبیب طبیبان

کتاب مهدی طبیب طبیبان پس از پیشگفتار، بخشی به نام «شفای دوشیزه فائزه کشاورز» را در بر گرفته است. نویسنده این کتاب را در هشت بخش نوشته است. هر بخش به موضوع شفای یک فرد پرداخته است. نویسنده گفته است که مطالب مدون در کتاب «مهدی؛ طبیب طبیبان» توسط هر یک از شفایافتگان و یا والدینشان تدوین شده است و مدارک پزشکی برخی از شفایافتگان به حد کافی در اختیار نبوده تا ثبت شود؛ مگر همان مقدار مدارکی که در اختیار نویسنده قرار دادند. هدف از ثبت چندین برگ از مدارک بیماران، معرفی پزشکان و بیمارستان‌هایی بوده است که بیماران در آن بستری بوده‌اند.

خواندن کتاب مهدی طبیب طبیبان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب ماجرای شفای برخی از افراد پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مهدی طبیب طبیبان

«شفای آقای جمشید مهرور

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرحِیمِ)

"به نام خداوند بخشنده مهربان"

به نام خداوند هستی‌بخش دو جهان! که نیست نه نیرو و نه پشتیبانی جز خدای یکتا!.

آری، به نام خدای بخشنده و مهربان و درود بر پیامبر عظیم‌الشأن اسلام حضرت محمد مصطفی صلّی الله علیه و اله وسلّم که به خواست و اذن خداوند جل‌جلاله! عالم بشریت را طی آموزش‌های فراوان از چنگ جهل و خودکامگی رهایی بخشید.

سلام ما امت بر جانشینان آن بزرگوار به ویژه سلام بر امام عصر حضرت مهدی موعود که سرور مومنان و نجات‌بخش عالمیان در عصر ظلم و تعدی، هرج و مرج و نفاق عمومی است.

اینجانب جمشید مهرور متأهل و دارای دو فرزند می‌باشم و به عنوان کارمند یکی از معادن کشور به کار مشغولم و قصد دارم مطالبی چند از دوران بیماری‌ام را بنویسم و از شفایی که مولایم آقا امام زمان! برایم قائل شد، یاد کنم به امید آن که خوانندگان گرامی با مطالعه این نوشتار، عطر خوش‌بوی دامان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السّلام را حس کرده و به عظمت و شوکت آن امامان گرامی بیشتر از هر زمانی پی ببرند، به شوکت و عظمتی که خداوند عزوجل! روی آن صحه می‌گذارد.

حال باید بگویم: موضوع بیماری بنده در یکی از روزهای گرم تابستان ۱۳۷۸ شروع شد، زمانی که در محل کارم انجام وظیفه می‌کردم، بنده در آن روز بنا بر ضرورت شغلی قرار بود با یکی از کارشناسان مقداری کوه‌پیمایی کرده و توضیحاتی را ارائه دهم.

ابتدای راه مشکلی وجود نداشت ولی پس از مدتی راه‌پیمایی احساس دل‌درد ضعیفی کردم و با خود گفتم: حتماً این دل درد به دلیل کم تحرکی است، در چنین وضعیت مسیری را پیموده و در برگشت دل‌درد من شدیدتر شد، جهت تسکین از مسکن استفاده کردم.

بنده سپس به استراحتی اندک بسنده نمودم و مدت مدیدی این دل درد با من همراه بود و من نیز به دفعات به پزشک رجوع کرده و پس از انجام آزمایشات متعدد، هر بار با نسخه‌ای که حاوی مقداری دارو بود به خانه برمی‌گشتم چون عوارضی که قابل درمان باشد، مشاهده نمی‌شد و اکثر اوقات سعی داشتم تا با مسکن، آرامش را بر هستی خود حاکم گردانم تا این که در مرداد ماه ۱۳۸۲ بود که دل درد شدیدی بطور مداوم به سراغم آمد.

دل دردی که توان را از من گرفته و دیگر قادر به حرکت نبودم و ناخواسته به خود می‌پیچیدم و چنان کمرم خم شده و بدنم رنجور و ضعیف گشت که گویی مدت‌ها به همان شکل بوده‌ام ولی از آن جا که پدر خانواده هستم و همیشه نقطه اتکاء و سنگ صبور افراد خانواده و آشنایانم محسوب می‌شدم به روی خود نیاورده و سعی داشتم اوضاع به شکل عادی ادامه یابد.»