کتاب از تهران تا وین

کتاب از تهران تا وین نوشتهٔ مصطفی سیدمیررمضانی است و انتشارات یاروین آن را منتشر کرده است. این کتاب سرگذشت هسته‌ای ایران از ابتدا تا تصویب برجام را روایت می‌کند.

درباره کتاب از تهران تا وین

در میان مسائل سیاسی ایران امروز، مناقشهٔ هسته‌ای پررنگ‌ترین بخش را به خود اختصاص داده است. مسئلهٔ هسته‌ای مهم است، نه فقط به خاطر پایین و بالارفتن قیمت دلار و روابط ایران با آمریکا. مسئلهٔ هسته‌ای مهم است، زیرا میراثی است که با تلاش فراوان به دست آمده و مهم‌تر از آن امانتی است که از آیندگان در اختیار ما قرار دارد. مسئلهٔ هسته‌ای مسئلهٔ انرژی است و فراتر از آن، مسئلهٔ آرمان، غرور، پیشرفت، مقاومت و درایت یک ملت است. ملتی که تلاش می‌کند در میانهٔ خودکشیِ دیوانه‌وار برای هسته‌ای شدن و وادادگی محض در برابر جهان، راهی بدیع بیابد، سخنی تازه بگوید و طرحی نو دراندازد.

برای گردآوری مطالب کتاب از تهران تا وین از روزنامه‌های اعتماد، ایران، جمهوری اسلامی، شرق، کیهان و همشهری و هفته‌نامهٔ ۹ دی و وب‌سایت‌های آیت‌الله خامنه‌ای، الجزیره، الف، ایران و فن‌آوری هسته‌ای، ایران هسته‌ای، ایرنا، ایسکا، ایسنا، بولتن نیوز، بی‌بی‌سی، پرس تی‌وی، تابناک، تریبون، تسنیم، تاریخ ایرانی، خبرآنلاین، دادگر، دویچه وله، دیپلماسی ایرانی، رادیو فردا، رجانیوز، سازمان انرژی اتمی ایران، شبکه خبر، عصر ایران، فارس، مشرق نیوز، مهر، نورمگ، ویکی‌پدیا، یورونیوز و کتاب‌های امنیت ملی و دیپلماسی هسته‌ای و برنامهٔ هسته‌ای ایران: واقعیت‌های هسته‌ای استفاده شده است.

این کتاب داده‌های مفیدی را از مهم‌ترین چالشِ بین‌المللیِ ایران در سال‌های اخیر، در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد.

خواندن کتاب از تهران تا وین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران علوم سیاسی و روابط بین‌الملل پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب از تهران تا وین

«نخستین تلاش‌ها برای هسته‌ای شدن؛ ۱۳۳۶ (۱۹۵۷ م)

اولین تلاش‌ها برای هسته‌ای شدن ایران، در زمان حکومت محمدرضا پهلوی آغاز شد. در سال ۱۳۳۶ (۱۹۵۷ م) ایران و آمریکا در چارچوب برنامهٔ «اتم برای صلح» که آیزنهاور، رییس‌جمهور وقتِ آمریکا پیشنهاد کرده بود، یک قرارداد همکاری در زمینه‌های غیرنظامیِ اتمی امضا کردند.

آیزنهاور دربارهٔ ایران می‌گوید «گمان نمی‌کنم منطقه‌ای مهم‌تر از ایران روی نقشهٔ جغرافیاییِ جهان وجود داشته باشد. ایران هم دارای نفت است و هم در چهارراه جهان واقع شده است. اگر روزگاری تهران و مسکو با هم کنار آیند، کرهٔ زمین جای امنی برای غرب نخواهد بود. همچنین نباید وضعیتی پیش آید که ایران به گذشتهٔ دور خود بازگردد و یک قدرت نظامی شود.» او فهمیده بود که شاهِ بلندپروازِ ایران از اواخر دههٔ ۱۳۲۰ شمسی به دنبال دست‌یابی به انرژی هسته‌ای است. لذا با این کار اولاً ایران را وارد یک پیمان استراتژیک با غرب نمود، تا مبادا شوروی در این زمینه پیش‌دستی کند؛ ثانیاً برنامهٔ هسته‌ای ایران را تحت نظارت خود درآورد، تا مبادا ایران به سمت ساخت بمب هسته‌ای قدم بردارد.

با آغاز همکاری ایران و آمریکا، مرکز مؤسسهٔ علوم هسته‌ای که زیر نظر سازمان پیمان مرکزی (سنتو) اداره می‌شد، از بغداد به تهران منتقل گردید.

***

عضویت در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی؛ ۱۳۳۷ (۱۹۵۸ م)

ایران در سال ۱۳۳۷ (۱۹۵۸ م) به عضویت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی درآمد. یک سال بعد مرکز پژوهش هسته‌ای دانشگاه تهران راه‌اندازی شد و در سال ۱۳۴۶ (۱۹۶۷ م) با کمک آمریکا اولین رآکتور تحقیقاتی با ظرفیت ۵ مگاوات در آن نصب گردید. لازم به ذکر است در سال ۱۳۴۰ (۱۹۶۱ م) وزارت خارجهٔ آمریکا با طرح ستاد مشترک این کشور برای استقرار سلاح‌های اتمی در ایران مخالفت نموده بود.»