کتاب عنوان بصری (جلد دوم)

کتاب عنوان بصری (جلد دوم) نوشته سیدمحمدمحسن حسینی طهرانی است. این کتاب شرح و تفسیر فقرات حدیث عنوان بصری، حقیقت ورد و ذکر است و انتشارات مکتب وحی منتشر کرده است.

درباره کتاب عنوان بصری (جلد دوم)

این کتاب، چکیدۀ سخنرانی‌هایی است که تحت عنوان: «شرح حدیث عنوان بصری» که نویسنده طی سالیان طولانی در سخنرانی‌هایشان بیان کرده است. در ابعاد مختلفِ اندیشه‌ها و آثار وجودی و مراتب معرفتی و شناخت نویسنده عرضه شده است.

خواندن کتاب عنوان بصری (جلد دوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به علوم دینی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب عنوان بصری (جلد دوم)

چرا شخصی مانند امام صادق علیه السّلام که اکمل از همۀ کمّلین و اتم از همۀ افرادی است که به مرتبۀ تمامیّت و ولایت رسیده‌اند، می‌فرماید: «لی أورادٌ فی کلِّ ساعةٍ مِن آناءِ اللیلِ و النّهار؛ من در هر ساعتی ورد و ذکری دارم»؟! معنای این عبارت چیست و چرا امام علیه السّلام ذکر و ورد می‌گوید؟!

معنای لغوی و اصطلاحی «وِرد»

«وِرد» در لغت از مادۀ «وَرَدَ، یَرِدُ، ورودًا» به‌معنای آن چیزی است که در چیز دیگری داخل شود و اسم مصدر آن «وِرد» می‌باشد. اگر شخصی وارد منزلی شود، می‌گویند: «وَرَدَ فی البَیت.» ازاین‌رو به اذکاری که انسان بر زبان می‌آورد وِرد گفته می‌شود که به‌واسطۀ تلفظ و یا خلق و ایجاد نفس، آن ذکر در عالم فکر و در مرتبۀ قلب و باطن و سرّ انسان وارد می‌گردد.

به‌عبارتی، ذکر جنبۀ ورود دارد و فقط لقلقۀ لسان و گردش زبان نیست. وقتی انسان ذکری می‌گوید، این ذکر در قلب او وارد می‌شود و در او تأثیر می‌گذارد و قلب و نفس او را دگرگون می‌کند و تغییر می‌دهد؛ درغیراین‌صورت فایده‌ای ندارد و اگر بدون توجه تلفظ شود، دیگر بین تکرار شعر و ذکر مبارک «لا إله إلاّ الله» فرقی نیست و هر دو گردش زبان و حرکت دهان است.

چگونگی تأثیر ذکر

و اما مطلب بعد اینکه: ذکر چه تأثیری دارد، و چگونه موجب تحوّل و تغیّر قلب و سرّ انسان می‌شود و هدف و غایت از آن چیست؟

شکی نیست که هرکدام از ما در مرتبه‌ای از مراتب کثرت و جهل گرفتار هستیم و هرکس بهتر از دیگری از خصوصیات و صفات خود اطلاع دارد؛ درحالتی‌که عالم توحید، عالم وحدت و بی‌رنگی و یک‌رنگی است؛ عالم نور و رفع کدورت و ظلمت است؛ عالم رفع انانیّت و خودمحوری و کثرت است؛ عالم بهجت و یگانگی و طرد هرگونه حیثیت و شأنیت استقلالیِ منسوب به کثرت است؛ عالم کمال و بهاء محض است؛ درصورتی‌که ما در مرتبۀ انانیّت و خودمحوری و استقلال و جلب منافع برای خود و سلب و طرد منافع از دیگران و بزرگ‌منشی و ترفّع قرار داریم که همۀ اینها در جهت مخالف توحید است. به‌عبارتی، آنچه از حقایق و خصوصیات و آثار توحید می‌توان در نظر آورد، نقطۀ مقابل آن در عالم دنیا و کثرت، به‌حسب ظروفِ افراد در آنها مشاهده می‌شود. در عالم توحید، همۀ منافع و آثار در یک ذات مندک است، و اوست که تقسیم می‌کند.