کتاب بانوی آسمانی

کتاب بانوی آسمانی؛ نگاهی نو به زندگی و زمانه حضرت فاطمه (س) نوشتهٔ کمال السید و ترجمهٔ سکینه صارمی گروی و سیدمهدی نوری کیذقانی است و نشر معارف آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب بانوی آسمانی

هنگامی که سرورمان محمد(ص) تعبیر حوریهٔ زمین را به‌کار می‌بَرد، می‌خواهد از بعد آسمانی در تکوین حضرت صدیقه(ع) پرده بردارد؛ به‌عبارت دیگر می‌خواهد از وجودی نام ببرد که خداوند آن را مبارک گردانیده و به نیکی پاکش کرده است. خداوند مریم(ع)، دختر عمران، را برگزید و آن را سرور زنان زمان خود معرفی کرد و فاطمه(ع) را برگزید تا سرور زنان در تمام دوران‌ها باشد. فاطمه(ع)، از زمان تولد تا زمان وجود آخرین زن در تاریخ، نخستین و برترین سرور زنان و فرشتهٔ زمین برای زمینیان است و بانویی است که در میان دختران حوا به‌نهایت کمال انسانی رسید. فاطمه(ع) نماد عفت و پاکی، نشان لطافت و مهربانی، الگوی مادری و باروری و آموزگار انسان‌هاست. این کتاب نگاهی نو به زندگی و زمانه حضرت فاطمه (س) دارد. در تاریخ اسلام، توجه ویژه‌ای به فاطمهٔ زهرا(ع) شده است و آن‌گونه که دربارهٔ ایشان با تکریم رفتار شده، با هیچ‌کس رفتار نشده است؛ به‌گونه‌ای که نام‌ونشانش فصلی درخشان در خاطرهٔ تاریخ اسلامی است. چون نامش برده شود، تمام اوصاف نیک، مانند ازخلق‌بریدن و به‌خداپیوستن و پاکی و نیز همهٔ ویژگی‌های بانویی کامل همچون مهربانی و شکوه و آزرم تجسم می‌یابد. او در زمین زیست؛ اما در آسمان چون ستاره‌ای درخشید و خورشید و ماه را پنهان کرد. آدمی چون از دنیا رود، یاد و نامش محو می‌شود؛ اما دربارهٔ فاطمه(ع) چنین نیست! فاطمه(ع) الگویی برای همیشه است که خداوند برای زنان خواسته است و نمونه‌ای است که اسلام ارائه داده و از روح خود در آن دمیده است.

خواندن کتاب بانوی آسمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران حضرت فاطمه زهرا (س) پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بانوی آسمانی

زندگی در رحم مادر جریان می‌یابد. فاطمه(ع) در کانون تاریکی‌های سه‌گانه، مانند مرواریدی در صدفِ نورانیِ آسمان، می‌درخشد. فاطمه(ع) مانند مرواریدی در صدف، رشد می‌کند. فاطمه(ع) در دورهٔ جنینی درخشیدن می‌گیرد؛ جنینی آرام و لطیف و پرنور. او باری مبارک است.

خدیجه او را حس می‌کرد. در او خوشبختی را می‌دید. فاطمه(ع) در قلب و روح خدیجه بود؛ مرواریدی پاکیزه، درون صدفی نورانی. جنین رشد می‌کند. خدیجه نجوای جنینش را می‌شنود؛ سخنانی کودکانه که نگرانی مادری بی‌قرار را از بین می‌برد و از نگرانی زنی که شوهرش دچار سختی روزگار شده است، می‌کاهد.

روزگار می‌خواهد این نورِ برآمده از اعماق آسمان را خاموش کند. خدیجه، ترسان و نگران و اندوهگین است. فاطمه(ع) با زبانی سرشار از پاکی جنین‌های مبارک می‌گوید: «ای مادر، اندوهگین مباش که خدا با پدر است.»

لحظهٔ ولادت سر رسید. وقت آن رسیده که فاطمه(ع) در آسمان دنیا بدرخشد. وقت آن است که حوریهٔ زمین متولد و وارد زندگی شود تا سفرش را در طالع حوادث آغاز کند؛ طالعی سرشار از زندگی.

آنگاه‌که دردِ زایمان، خدیجه را فراگرفت، پدرِ بزرگوار به مادر گفت: «این جبرئیل است که مرا به دختربودن او مژده می‌دهد؛ مادرِ یازده ستاره.»

در آن صبحِ سرشار از نور، خانهٔ خدیجه پر بود از سلام، آرامش، شادی و انتظار. فاطمه(ع) درهای دنیا را می‌کوبد. خدیجه که دچار درد زایمان است، می‌اندیشد و با خود نجوا می‌کند که قابله‌اش باید چه کسی باشد...؟ و در پی کدام‌یک از زنان مکه بفرستد؟

اما در لحظه‌ای سرشار از نور و سرشار از بال فرشتگان، چهار زن از ژرفای تاریخ قدم به خانهٔ خدیجه گذاشتند. زنانی پاک که خداوند بهتر از آنان را نیافریده، اینک به یُمن و برکت خدیجه آمده‌اند. سرور زنان، متولد خواهد شد. او نُه نام دارد.

زنی که نسل بشر در زمین از اوست، زنی که دردهای میلاد بشر بر این سیاره را تحمل کرده است، گفت: «من حوا مادرت هستم.»