بریده‌هایی از کتاب بانوی آسمانی

بهترین چیز برای زنان این است که مردان را نبینند و مردان نیز آنان را نبینند

یک روز مردی نابینا از فاطمه اذن ورود می‌خواهد. فاطمه(ع) خود را از او می‌پوشاند. پیامبر(ص) می‌گوید: «او که تو را نمی‌بیند؛ پس چرا خود را از او پوشاندی؟» بانوی محجبه پاسخ می‌دهد: «اگر او مرا نمی‌بیند، من که او را می‌بینم.» این است نگاه فاطمه(ع) به حجاب و حیا.

او در زمین زیست؛ اما در آسمان چون ستاره‌ای درخشید و خورشید و ماه را پنهان کرد. آدمی چون از دنیا رود، یاد و نامش محو می‌شود؛ اما دربارهٔ فاطمه(ع) چنین نیست! فاطمه(ع) الگویی برای همیشه است که خداوند برای زنان خواسته است و نمونه‌ای است که اسلام ارائه داده و از روح خود در آن دمیده است.

فاطمه(ع) شب را رصد می‌کند تا در آسمان پرستاره تفکر کند و روحش از ایمان سرشار شود و قلب تپنده‌اش به روی تمام هستی گشوده شود و در زوایای جهان به گردش درآید و اسرار و نهان‌هایش را کشف کند. آنگاه که کل هستی در یک کلمه، یعنی الله، خلاصه می‌شود، فاطمه(ع) سر بر بالین شن‌های بیابان می‌گذارد، ذهن کنجکاو و اندیشهٔ پرجوش خود را در کرانه‌های فضای نامتناهی به‌پرواز درمی‌آورد. آنجا که ستارگان، قلب‌هایی می‌شوند که به عشقی الهی می‌تپند، ندایی از ژرفای روح آن بانوی فرشته‌خصال سر برمی‌آورد؛ ندایی از اندرونی سرشار از ایمان: (رَبَنّا ما خَلَقتَ هذا باطِلاً سُبحانکَ).

زهرا(ع) در نظر علی(ع) صورت فرشته‌ای را داشت که وقتی به او نگاه می‌کرد، تمام غم و اندوهش برطرف می‌شد. شادترین لحظات زندگی‌اش وقتی بود که در کنار همسرش بتول سپری می‌شد. فاطمه(ع) کارهای سنگین منزل را به‌تنهایی انجام می‌داد و هرگز بدون اجازهٔ شوهرش خانه را ترک نمی‌کرد

تمام وجود فاطمه(ع) به‌خاطر محمد زنده بود؛ پیامبر، رسول، پدر مهربان و انسان بزرگ‌منش. به همین دلیل، دنیا به‌برکت محمد نورانی است؛ دنیا زیباست به‌برکت محمد.