کتاب جمهوری گامبیا

کتاب جمهوری گامبیا نوشته احمد علامه فلسفی است که به معرفی ویژگی‌های طبیعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و جاذبه‌های گردشگری کشور گامبیا می‌پردازد و روابط ایران با این کشور را بررسی می‌کند.

جمهوری گامبیا

جغرافیای طبیعی و انسانی گامبیا با ۱۱ هزار و ۲۹۵ کیلومتر مربع مساحت در ساحل غربی قاره آفریقا کوچکترین کشور این قاره است. گسترش این کشور در جهت طول جغرافیایی است و طول آن به ۳۲۰ کیلومتر می‌رسد. گامبیا همچون باریکه‌ای در طول شرقی - غربی در داخل سنگال قرار دارد و از طریق باریکه‌ای در غرب با اقیانوس اطلس هم‌مرز است.

جمعیت این کشور ۲ میلیون نفر و زبان رسمی این کشور انگلیسی است. واحد پول آن دالاسی گامبیا و رئیس‌جمهور آن آداما بارو است.

مردم گامبیا به اقوام گوناگونی تعلق دارند که بزرگ‌ترین آن قوم ماندینکا است که ۴۲ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهد. ۹۰ درصد از مردم این کشور مسلمان هستند و آیین‌های تصوف در میان آن‌ها رواج زیادی دارد.

 این کشور از دیرباز به دلیل موقعیت جغرافیایی دارای ظرفیت بالای کشتیرانی بوده است. کانال طبیعی که از داخل کشور می گذرد، عبور کشتی‌ها بزرگ باری و حتی کشتی های مدرن اقیانوس پیما را تا ۱۵۰ مایل در داخل کشور مقدور می‌سازد.

 خواندن کتاب جمهوری گامبیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه مندان به کشورشناسی مخاطبان این کتاب اند.

 بخشی از کتاب جمهوری گامبیا

در قرن نه و ده میلادی تجار عرب به کشور گامبیا رفت و آمد و در طی قرن ده میلادی بازرگانان و علمای اسلامی ارتباطاتی را با کشورهای غرب آفریقا برقرار نمودند. بازرگانان مسلمان مسیر تجارتی را در منطقه صحرای آفریقا ایجاد نموده و طلا و عاج در این مسیر خرید و فروش می‌شد.

در قرن ۱۱و ۱۲میلادی برخی حاکمان مستقر در این منطقه مانند " تکرور " به دین اسلام گرویدند.

در ابتدای قرن چهاردهم میلادی مکانی که ما امروزه آن را گامبیا می نامیم بخشی از امپراتوری مالی بود.

در سال ۱۴۵۵ میلادی پرتغالی‌های استثمارگر، به سرزمین گامبیا تجاوز کرده و آنرا را تصرف و اشغال نمودند .

در قرن ۱۵میلادی درست زمانیکه اروپاییها شروع به اکتشاف و سیاحت در این مناطق کردند, دو رودخانه بزرگ در گامبیا توجه آنها را به خود جلب کرد. برای یک سده و بیشتر پرتغالی ها واقعا این دو رودخانه را به تصرف خود در آورده بودند. آنها در سال ۱۴۴۴به سنگال و در سال ۱۴۵۵به گامبیا رسیدند. در سال ۱۵۵۸میلادی توافق نامه ای تجاری مابین پرتقال و انگلیس در مورد رودخانه گامبیا منعقد شد.

در سال ۱۶۷۷آنها جزیره ,گوره, را که یک جزیره ایمن محسوب می شد از تصرف آلمانها خارج کردند. این جزیره کمی بزرگتر از, کیپ ورد بود ولی از نظر دفاعی یک ایستگاه بازرگانی محوری در ساحل رود محسوب می شد. همچنین انگلیسی ها در این مدت بیکار نبوده و بیشتر در گامبیا متمرکز بودند.

فرانسه و انگلیس در این زمان،در قرن ۱۷،جنگ های پی در پی و منظمی در مقابل یکدیگر داشتند. فرانسه و انگلیس، برای رقابت با یکدیگر،بهره برداری و استفاده از این دو رودخانه را توسعه دادند.

کشور گامبیا ۳ قرن بعد در سال ۱۷۶۵ به تصرف و استثمار بریتانیای استعمارگر در آمد .

در سال ۱۷۸۳میلادی قراردادی مابین انگلیس و فرانسه منعقد گردید و در آن فرانسه حاکمیت منطقه رودخانه گامبیا را به انگلیس واگذار نمود. اما فرانسه کنترل بخش کوچکی را در شمال این رودخانه بر عهده گرفت

در سرتاسر قرن هجدهم میلادی منطقه سنگال و رودخانه گامبیا به میدان تنازع فرانسه و انگلستان جهت در اختیار گرفتن این منطقه از لحاظ سیاسی و اقتصادی تبدیل گردیده بود.

مطابق برخی آمارها، مابین سه قرن شانزده، هفده و هجده میلادی در حدود سه میلیون برده از این سرزمین توسط متجاوزان فرانسه و انگلیس و پرتغال ، ربوده شدند و با همراه شکنجه های وحشتناک برای بیگاری و برده فروشی به کشور های اروپایی منتقل کردند. تاجران برده، ابتدا بردگان را به اروپا جهت کار به عنوان پیشخدمت می فرستادند. تا اینکه بازار کارگران در قرن هجده میلادی در آمریکای شمالی گسترش پیدا نمود. در سال ۱۸۰۷ میلادی انگلستان تجارت برده را در سرتاسر امپراتوری انگلستان ممنوع نمود. همچنین تجارت برده را در گامبیا نیز سعی نمود تا خاتمه دهد.

انگلستان یک پایگاه نظامی را در مکانی که امروزه شهر بانجول نام دارد در سال ۱۸۱۶میلادی ایجاد نمود. در سال های بعد، بانجول تحت حکومت قضایی و نظامی انگلستان بود. این سیستم قضایی از سیرالئون که آن نیز مستعمره انگلستان بود هدایت می شد.

فرانسه خیلی بیشتر از انگلیس در کشورگشایی و گسترش مرزهای خود جاه طلب بود،به همین منظور آنها یک ایستگاه در منطقه مدینه ( medine) بالاتر از سنگال در سالهای ۱‍۸۵۰ تاسیس کردند.

فرانسه متجاوز و استثمارگر در سال ۱۸۵۷ میلادی منطقه رودخانه گامبیا متعلق به مردم این سرزمین را به انگلستان متجاوز و استثمارگر واگذار نمود.

در سال ۱۹۰۱ میلادی گامبیا یک انجمن مشورتی قانون گذاری ایجاد نمود که در سال ۱۹۰۶ میلادی حکم به ممنوعیت تجارت برده داد.

در طی جنگ جهانی دوم شهر بانجول به مکان توقف هواپیما های آمریکایی اختصاص داده شده بود. رئیس جمهور وقت امریکا روزولت یک شب در بانجول توقف نمود زیرا می خواست در کنفرانس کازابلانکا در سال ۱۹۴۳میلادی شرکت نماید. این اولین باری بود که رئیس جمهورآمریکا وارد قاره آفریقا می شد.

بعد از جنگ جهانی دوم،تمام مستعمرات در آفریقا به سوی استقلال و آزادی حرکت کردند. جمعیت این منطقه در سال ۱۹۶۳حدود ۳۱۵۰۰۰نفر بود و بالاخره این امر در سال ۱۹۶۵تحقق یافت. (استقلال گامبیا و سنگال از دولت های انگلیس و فرانسه )

گامبیا پس از مبارزات طولانی در ۱۸ فوریه سال ۱۹۶۵میلادی از انگلستان استقلال پیدا کرد و به مجموعه کشورهای همسود (مشترک‌المنافع) پیوست.