دانلود و خرید کتاب صوتی ۱۲ قانون زندگی (کتاب صوتی)

کتاب صوتی ۱۲ قانون زندگی نوشتهٔ جردن پترسون و ترجمهٔ حامد رحمانیان و هادی بهمنی و با صدای عرفان گلپایگانی است. با شنیدن ۱۲ قانون زندگی می‌توانید تغییرات اساسی در زندگی خود بدهید.

 درباره کتاب صوتی ۱۲ قانون زندگی

کتاب صوتی ۱۲ قانون زندگی یکی از بهترین آثار جردن پترسون است. جردن پترسون در این کتاب به بیان موضوعاتی می‌پردازد که بتوان با استفاده از آن‌ها بی‌نظمی‌هایی را که تا به حال در زندگی افراد بوده از بین برد. زیرا از نظر دکتر پترسون این بی‌نظمی‌ها می‌توانند باعث بروز مشکلات بسیار زیادی در زندگی فردی و اجتماعی افراد شوند.

پترسون با قوانینش در این کتاب، سعی بر برطرف‌کردن بی‌نظمی‌ها دارد. کتاب صوتی ۱۲ قانون زندگی جردن پترسون یکی از موفق‌ترین کتاب‌ها در زمینهٔ روان‌شناسی است، زیرا دکتر پترسون در این زمینه سابقهٔ بسیار زیادی دارد و با الهام از تجارب بسیار زیادی که داشته، نکات بسیار مفیدی را بیان کرده است.

او در این کتاب با استفاده از دانش روان‌شناختی و مطالعات بسیار گسترده‌اش در حوزه‌های علمی، فلسفی، مذهبی، تاریخی، سیاسی، اسطوره‌شناسی، ادبی و غیره می‌کوشد تا تک‌تکِ این قوانین را در بخش‌هایی جداگانه تشریح و تفسیر کند. شگردِ نویسندگیِ پترسون در این کتاب ذکر داستان‌های تاریخی و اسطوره‌ای، نتایجِ تحقیقاتِ علمی، خاطره‌های زندگی شخصی یا کاری است. او با ادغامِ این مطالب آهسته و پیوسته شنونده را قانع می‌کند که اجرای این قوانین در زندگیِ امروزی کارآیی دارد و موجب پیشرفت و تفاوت در زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی می‌شود. پترسون در این کتاب صوتی با دیدگاهی کاملاً متفاوت و با بهره‌گرفتن از اسطوره‌ها، تاریخ، علم، روان‌شناسی و تجربیات کاریِ خودش می‌کوشد تا در قالب این ۱۲ قانون، چگونه زندگی‌کردن را به شنونده بیاموزد و توصیه‌هایی طلایی و راهگشا ارائه دهد.

به طور کلی در این کتاب صوتی، نویسنده با زیباییِ تمام نحوهٔ تبدیلِ بی‌نظمی به نظم را تشریح کرده است. شنیدن این کتاب می‌تواند نوشدارویی برای بی‌نظمی‌های زندگی‌مان باشد.

شنیدن کتاب صوتی ۱۲ قانون زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به تمام کسانی که به‌دنبال خوشبختی و شادی بیشتر در زندگی‌اند پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جردن پترسون

دکتر پترسون بزرگ‌شدهٔ شهر فِیرویو در استان آلبرتای کاناداست. او روان‌شناس و چهرهٔ معروفِ اینترنتی است و دربارهٔ موضوعات بحث‌برانگیزِ جنسیت، نزاکت سیاسی و چگونه زندگی کردن دیدگاه‌های جالبی دارد. پترسون در سال‌های اخیر، با تهیهٔ ویدئوها و انجام مصاحبه‌های زیاد در مورد موضوعات سیاسی، اجتماعی و مخصوصاً روان‌شناختی، تبدیل به یک چهرهٔ معروفِ اینترنتی شده است. او که فردی روراست، بی‌ادعا و اهل مجادله است منتقدِ فرهنگی و از استادانِ معروفِ دانشگاهِ تورنتو در کاناداست. پترسون که سابقهٔ نوشتن کتابِ طرحواره‌های معنا را دارد، می‌کوشد تا در کتاب بعدی‌اش، ۱۲ قانون ارائه دهد تا خواننده را با قوانینی ساده، اما بسیار مهم و تأثیرگذار دربارهٔ چگونه زندگی‌کردن آشنا کند. او معتقد است این قوانین باعث دگرگون‌شدن زندگی شخصی و متعاقباً زندگی اجتماعی آن‌ها می‌شود.

بخشی از کتاب صوتی ۱۲ قانون زندگی

«آن زمان‌ها که بسیاری از مردم در جوامعِ کوچک و روستایی زندگی می‌کردند، افراد راحت‌تر در کارهایشان موفق می‌شدند. برای نمونه، ممکن بود شخصی را به‌عنوان ملکهٔ به خانه برگشته برگزینند. ممکن بود شخصی دیگر قهرمانِ مسابقهٔ املای واژگان، خدای ریاضیات یا ستارهٔ بسکتبال شود. آن زمان‌ها فقط یک یا دو نفر مکانیک و تعدادی معلم وجود داشت. این قهرمانانِ بومی در حیطهٔ کاری‌شان این فرصت را داشتند تا از اعتمادبه‌نفسِ ناشی از ترشحِ سروتونین در شخص پیروز لذت ببرند. شاید به همین دلیل بود که افرادِ متولدِ شهرهای کوچک، از لحاظ آماری بیشتر در بین افرادِ برجسته دیده می‌شدند. اگر در نیویورکِ مدرن متولد شده‌اید، دست‌کم بیست نفر هستند که شغلشان شبیه به شغلِ شماست و مانند خودتان در کارشان ممتازند. امروزه مردمِ زیادی در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند؛ به علاوه، ما به طور دیجیتالی به همهٔ هفت‌میلیارد آدمِ روی کرهٔ زمین وصل شده‌ایم. سلسله‌مراتب‌های دستاوردِ ما اکنون بسیار مرتفع شده‌اند.

مهم نیست که چقدر در کارتان خوبید و به دستاوردهای خودتان چه امتیازی می‌دهید، بالاخره شخصی پیدا می‌شود که شما را بی‌کفایت جلوه دهد. شما گیتاریستِ خوبی هستید، اما به خوبیِ جیمی پیج یا جک وایت نیستید؛ حتی آنقدر مهارت ندارید که در میخانهٔ محله‌تان برای مشتریان گیتار بزنید. شما آشپز خوبی هستید، اما آشپزهای حرفه‌ای زیادی وجود دارند. ماهی‌پلوی مادرتان که قبلاً در روستای خودش بسیار محبوب بود، نمی‌تواند با غذاهای جدید امروزی مقابله کند. رهبر گروهی مافیایی یک کشتی تفریحی دارد که در مقایسه با کشتی تفریحی دیگران رنگ‌ورورفته است. مدیرعاملِ عقده‌ای یک شرکت ساعتی پیشرفته‌تر از بقیه دارد که به طور خودکار کوک می‌شود و آن را درون جعبهٔ فلزی-چوبی گران‌قیمتی نگه می‌دارد که چرخانندهٔ مکانیکی خودکار دارد. حتی بهترین بازیگرِ زن هالیوود نیز بالاخره تبدیل به «ملکهٔ بدجنس» می‌شود و بی‌وقفه و دیوانه‌وار مراقبِ سفیدبرفی تازه‌وارد است. شما چطور؟ شغلتان خسته‌کننده و بی‌معنی است، زیاد خانه‌داری بلد نیستید، سلیقه‌تان افتضاح است، در مقایسه با دوستانتان چاق‌ترید و هیچ‌کس از مهمانی‌های شما خوشش نمی‌آید. چه اهمیتی دارد که نخست‌وزیر کانادا باشید، در حالی که شخص دیگری رئیس‌جمهور آمریکاست؟

ندایی درونی و انتقادی در ذهن ما جای دارد که همهٔ این‌ها را می‌داند. این ندای درونی آماده است تا انتقادِ پرسروصدایش را به راه بیندازد و تلاش‌های معمولی شما را به‌شدت سرزنش کند. سرکوب این ندای درونی کار بسیار دشواری است. بااین‌حال، چنین انتقاداتی ضروری است. تعداد هنرمندانِ بی‌ذوق، موسیقی‌دانانِ با آهنگ‌های ناموزون، آشپزهایی با دست‌پخت افتضاح، مدیرانِ رده‌متوسطی که از لحاظ دیوان‌سالاری شخصیتِ بیماری دارند، نویسندگان قلم‌فروشِ ملال‌انگیز و استادان تحت‌تأثیر ایدئولوژی بسیار زیاد است. اشیا با مردم ویژگی‌های بسیار متفاوتی دارند. موسیقیِ افتضاح همیشه و همه‌جا شنوندگان را آزار می‌دهد. ساختمان‌هایی با طراحی ضعیف با وقوع زلزله فرو می‌ریزند. ماشین‌های بی‌کیفیت موقع تصادف باعث مرگ رانندگان می‌شوند. شکست بهایی است که به خاطر معیارها متحمل می‌شویم. به علاوه، از آنجایی که «کیفیتِ پایین» پیامدهای واقعی و ناخوشایندی دارد، وجود معیارها ضروری است.

ما از لحاظ توانایی یا موفقیت با یکدیگر برابر نیستیم و هیچ‌وقت هم برابر نخواهیم شد. تعداد اندکی از افراد، تعداد بسیار زیادی از همه‌چیز را تولید می‌کنند. برنده‌ها نه صاحب همه‌چیز، ولی صاحب خیلی چیزها می‌شوند و رده‌های پایین جای خوبی نیست. مردم در رده‌های پایین غمگین‌اند، مریض می‌شوند و ناشناخته و مطرود باقی می‌مانند. آن‌ها در رده‌های پایین زندگی‌شان را تلف می‌کنند و همان جا می‌میرند. در نتیجه، ندای خودانتقادی در ذهن افراد، داستان کوبنده‌ای روایت می‌کند. زندگی بازی مجموع-صفر است. بی‌ارزشی شرطِ پیش‌فرض است. غیر از «کوری ارادی»، چه چیزی می‌تواند افراد را در مقابل چنین انتقاد مخربی پناه دهد؟ به همین دلایل، بر اساس نظراتِ نسلی از روان‌شناسانِ اجتماعی، تنها راهِ مورد اعتماد برای سلامتِ روان، «توهمات مثبت» است. اعتقاد آن‌ها چیست؟ به عقیدهٔ آن‌ها باید پشتِ دروغ‌گویی‌تان مخفی شوید! نمی‌توان فلسفه‌ای غم‌انگیزتر، مصیبت‌بارتر و بدبینانه‌تر متصور شد: اوضاع آنقدر وحشتناک است که فقط توهم می‌تواند شما را نجات دهد.

در اینجا دیدگاه دیگری نیز وجود دارد (دیدگاهی که به هیچ توهمی نیاز ندارد). اگر هیچ‌وقت بخت با شما یار نیست که برندهٔ بازی شوید، شاید در این بازی تقلب شده است (شاید خود شما تقلب کرده‌اید یا اصلاً نمی‌دانید چه کسی تقلب کرده است). اگر ندای درونی شما را دچار شک به ارزش تلاش‌هایتان -یا زندگی‌تان یا خودِ زندگی- کرد، احتمالاً نباید به او گوش دهید. اگر ندای انتقادیِ درون شما دربارهٔ دیگران نیز چیزهای مشابهی بگوید، حتی اگر درست باشد، چقدر قابل‌اعتماد است؟ شاید چیزهایی که این ندای درونی می‌گوید، حرف‌هایی بیهوده‌اند، نه حکیمانه. جملهٔ «همیشه افرادی بهتر از شما وجود دارند» که در پوچ‌گرایی بسیار رایج است، شبیه به این جمله است: «طی میلیون‌ها سال، چه کسی تفاوت بین آدم‌ها را خواهد فهمید؟» واکنشِ مناسب به این جمله این نیست که بگوییم: «با وجود این، همه‌چیز بی‌معناست.» بلکه باید گفت: «هر احمقی می‌تواند چارچوبی زمانی انتخاب کند که در آن هیچ‌چیز مهم نیست.» قانع کردنِ خودتان با مسئله‌ای بی‌ربط، انتقادِ موشکافانه از «وجود» نیست؛ بلکه حقهٔ سطحیِ ذهنِ منطقی است.»