دانلود و خرید کتاب صوتی نگاهی نو در عقاید عرفا

کتاب صوتی نگاهی نو در عقاید عرفا نوشتهٔ شهناز یزدان‌پناه با صدای دادبه دادمهر در انتشارات آینده درخشان منتشر شده است. این کتاب به توصیف غالی‌گری پرداخته است. اندیشهٔ غالی‌گری یکی از پر چالش‌ترین جریان‌های فکری تاریخ اسلام است.

درباره کتاب صوتی نگاهی نو در عقاید عرفا

اندیشهٔ غالی‌گری اگر یکی از پراهمیت‌ترین جریان‌های فکری تاریخ اسلام نباشد، یکی از پر چالش‌ترین آن‌هاست، ولی در قیاس با سایر جریان‌های فکری کم‌تر به آن پرداخته شده است. شاید یکی از علل کم‌توجهی به آن پیچیدگی‌هایی است که در این جریان فکری وجود دارد؛ زیرا اکثر نوشته‌های این گروه در قرون اولیهٔ اسلام به دست مخالفان از میان رفته و آن‌چه برجای مانده است، نوشته‌هایی است که دیگران دربارهٔ آن‌ها نگاشته‌اند و عقاید آن‌ها را بر اساس دیدگاه‌های خود تعبیر و تفسیر کرده‌اند. تداوم این اندیشه‌ها در عقاید عرفای قرون بعدی، تا حدودی زمینهٔ تحقیق در باب آن‌چه را به نام جریان غالی‌گری معروف است، فراهم کرده است؛ به‌طوری‌که می‌توان از لابه‌لای کتاب‌های قرون بعدی و مقایسه و مقابله آن‌ها با یکدیگر به گوشه‌هایی از عقاید عرفا دست یافت. کتاب صوتی نگاهی نو در عقاید عرفا به علل و ریشه‌یابی آن‌چه به نام جریان غالیانه معروف است، پرداخته و آن را از زوایای مختلف سیاسی، اجتماعی، عقیدتی، تاریخی و حتی لغوی مورد بررسی و نقد قرار داده است.

شنیدن کتاب صوتی نگاهی نو در عقاید عرفا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به مطالعهٔ کتاب‌هایی در باب دین، عرفان و تصوف پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب نگاهی نو در عقاید عرفا

«پس از رحلت پیامبر اسلام اختلافاتی در زمینه‌های سیاسی و اجتماعی میان قبایل قریش پدید آمد. جناح‌بندی‌های سیاسی که ریشه در نزاع قبیله‌ای داشت، باعث پیدایش اختلافات و نگرش‌های متفاوتی میان مسلمانان شد و آن‌ها را به دو گروه اهل سنت و شیعه تقسیم کرد.

بر اساس شواهد، بعد از پیامبر گروهی از پیروانِ حضرت علی (ع) در توصیف آن حضرت از زبان پیامبر احادیثی را بازگو کردند که باب میل دیگر مسلمانان نبود، به‌خصوص خلفایی مانند معاویه که در پی قدرت و جویای خلافت بودند، به سختی با این سخنان مقابله می‌کردند. معاویه حضرت علی و پیروان او را سرسخت‌ترین دشمنان خود می‌دانست. او کسانی را مأمور کرد تا در شهرها بگردند و هر جا دوستداران اهل بیت را یافتند به قتل برسانند. در آن زمان هر کس از فضایل حضرت علی سخن می‌گفت یا مطلبی می‌نوشت به غلوگویی متهم می‌شد.

ابوجعفر اسکافی از دانشمندان بزرگ معتزلی که در نیمهٔ اول قرن سوم هجری می‌زیست، دربارهٔ اوضاع اجتماعی دورهٔ اموی می‌گوید از ترس خاندان اموی و مروانی کسی جرأت نداشت دربارهٔ حضرت علی و فضل او سخنی بگوید، «ولی در این مرد بزرگ رازی نهفته بود که آن را فقط کسانی که باید بدانند می‌دانستند، ولی در این‌باره حتی یک حدیث هم نقل نمی‌شد»؛ زیرا اگر کسی از حضرت علی نام می‌برد، اگر زنده بود مرده پنداشته می‌شد و اگر مرده بود کاری می‌کردند تا نامش به فراموشی سپرده شود.

دینوری از مؤلفان بزرگ قرن سوم که خود اهل سنت بود، در توصیف دشمنی مخالفان با پیروان حضرت علی (ع) می‌گوید اگر یک نفر دربارهٔ علی و فرزندانش سخن می‌گفت چهرهٔ آن‌ها برافروخته می‌شد و حالت انکار به خود می‌گرفتند، حتی اگر کسی سخنانی را که پیامبر دربارهٔ حضرت علی گفته بود نقل می‌کرد، آن‌ها در پی سند به این‌سو و آن‌سو می‌دویدند تا آن سند را از میان ببرند و حق آن حضرت را به دلیل علاقه‌مندی رافضه به او ضایع کنند. مخالفان کار را به‌جایی رساندند که حتی حضرت علی (ع) و امام حسن (ع) را کافر و امام حسین (ع) را مهدورالدم دانستند.

معاویه و دیگر حکام اموی تنها به انکار فضایل حضرت علی (ع) اکتفا نکردند، بلکه به دستور آن‌ها در پایان خطبه‌ها بر امام علی لعنت می‌فرستادند و اگر حاکمی از این کار امتناع می‌کرد او را از کار برکنار می‌کردند. معاویه و کارگزاران او چنان وحشتی در میان مردم ایجاد کردند که کسی جرأت نمی‌کرد نام فرزندش را علی بگذارد یا از فضایل آن حضرت سخنی بگوید. اوزاعی محدث مشهور تنها به بیان یک حدیث که خبر از نزول آیهٔ تطهیر دربارهٔ اهل بیت است اکتفا کرده و حدیث دیگری از فضایل آن حضرت نقل نکرده است و سایر محدثان نیز به‌ندرت سخنی دراین‌باره گفته‌اند.

برخی از محدثان شیعه، آغاز مخالفت با حضرت علی (ع) را زمانی می‌دانند که پیامبر اکرم (ص) آن حضرت را به جانشینی خود برگزید. گروهی از مسلمانان این انتخاب را نپذیرفته و لب به اعتراض گشودند و گفتند: «خدا چنین امری را بر محمد نازل نکرده است، بلکه او می‌خواهد بازوی پسرعموی خود را بلند کرده و او را بر ما رئیس کند»؛ ولی شیعیان معتقدند پیامبر در زمان حیات خود به فرمان خداوند، آن حضرت را به جانشینی انتخاب کرد.

بنا بر روایات شیعه آیهٔ «فاذا فرغت فانصب» تأییدی بر جانشینی حضرت علی (ع) است؛ ولی برخی از علمای تسنن آن را بدعتی می‌دانند که ساخته و پرداختهٔ رافضیان است. زمخشری یکی از علمای تسنن این آیه را یکی از بدعت‌های روافض (شیعه) دانسته و می‌گوید رافضیان فانصب را به «کسر صاد قرائت می‌کنند، و معنیش این است که علی را به امامت نصب کن، ولی اگر این توجیه برای رافضی درست باشد، ناصبی را هم می‌رسد که بگوید: فانصب به کسر صاد به معنی امر به کینه و دشمنی علی است»»