دانلود و خرید کتاب صوتی درآمد فلسفه‌ ای برای موسیقی

کتاب صوتی درآمد فلسفه‌ ای برای موسیقی نوشتهٔ پیتر کیوی و ترجمهٔ کامران غبرایی و با صدای دادبه دادمهر و هوتن شاطری‌پور است و نشر ارس آن را منتشر کرده است. پیتر کیوی، فیلسوف، موسیقی‌شناس و نوازندهٔ آمریکایی، در این کتاب موسیقی را به زبانی فلسفی بازخوانی می‌کند و به شما این فرصت را می‌دهد تا خودتان رمز و رازهای موسیقی را کشف کنید. 

درباره کتاب صوتی درآمد فلسفه‌ ای برای موسیقی

درآمد فلسفه‌ای برای موسیقی ابتدا چیستی فلسفه را مورد بحث قرار می‌دهد و بعد مسئله‌ٔ زیبایی‌شناسی و موسیقی را مطرح می‌کند. این کتاب برخی از مهم‌ترین و زنده‌ترین مسئله‌های فلسفهٔ موسیقی را مورد بحث قرار می‌دهد، به گونه‌ای که وقتی شنیدن آن را به پایان می‌رسانید، دانشی عظیم در حیطهٔ فلسفهٔ موسیقی پیش رویتان باز خواهد شد.

 فلسفهٔ موسیقی عمر خیلی زیادی ندارد و برخلاف شاخه‌های زیاد و گوناگون فلسفه، سابقه‌اش اصلا زیاد نیست. از اواخر قرن نوزدهم تاکنون، به واسطهٔ تغییراتی که در درک بشر از طبیعت موسیقی و زیباشناسی آن به وجود آمده، می‌توان امید داشت که این مسیر گسترده‌تر شود. بدون تردید پیتر کیوی در این گشایش نقش بسیار ارزنده و مهمی داشته است. او بسیار هنرمندانه جنبه‌های مختلف موسیقی و اثراتی را که در طول تاریخ بر زندگی بشر گذاشته است، مورد نقد و بررسی قرار می‌دهد.

شنیدن کتاب صوتی درآمد فلسفه‌ ای برای موسیقی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی به هر دو گروه علاقه‌مندان به فلسفه و موسیقی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب صوتی درآمد فلسفه‌ ای برای موسیقی

«کهن‌ترین و ای‌بسا پربسامدترین انگاشته در عرصهٔ فلسفهٔ موسیقی که گاه در قالب ابراز احساسی ساده متعین می‌شود و گاه به کالبد نظریه‌های پیچیده درمی‌آید، همین انگاشته است که موسیقی و عواطف انسانی پیوندی ژرف دارند، بسا ژرف‌تر از پیوندی که میان عواطف انسان و باقی هنرهای زیبا متصور می‌شویم. ریشهٔ این پیوند در پس غبار زمان پنهان است و نخستین نمود وقوف بر آن را در جمهور افلاطون بازمی‌یابیم. در داستان اُرفئوس نیز ردپای این پیوند آشکار است، ارفئوس افسانه‌ای که طرب چنگش ددان را رام می‌کرد و حتی خداوندگار جهان مردگان را نیز مدهوش می‌ساخت. فلسفهٔ موسیقی با شرح افلاطون درباب موسیقی و عواطف انسان سرآغاز می‌گیرد. پس عقلانی است که کار را با افلاطون شروع کنیم.

از نظریه‌های موسیقی در دوران افلاطون گفته‌ها بسیار است، اما به راستی دانسته‌های اندکی از خود موسیقی مردم آن دوران و طنین واقعی موسیقی یونانی در دست داریم، آن هم اگر بتوان این اندک‌دانسته‌ها را سزاوار توجه دانست. از آن‌جا که نمی‌توانیم به ترتیبی که از موسیقی‌های گذشته _حتی از موسیقی سده‌های میانی_ سخن می‌گوییم از موسیقی یونان حرف بزنیم، پس نمی‌توانیم با دقت توضیح دهیم که آنچه مترجمان به نقل از افلاطون موسیقی خوانده‌اند واقعاً چیست! حقیقت این است که ما به دقت نمی‌دانیم که افلاطون از چه حرف می‌زده است.

بنابراین، به خواننده هشدار می‌دهم که آنچه دربارهٔ نظریهٔ افلاطون درباب موسیقی و عواطف می‌گویم و همچنین هرچه از شاگرد ارجمندش، ارسطو (۳۸۴‌_ ۳۲۲ پ)، در همین‌باره نقل می‌کنم، ممکن است چندان دقیق نباشد. با همهٔ این‌ها، آنچه ما از آرای افلاطون و ارسطو دربارهٔ موسیقی و عواطف برداشت کرده و به‌واقع حکمت ایشان را برمبنای همین آرا بازتعریف کرده‌ایم، برداشتی است که از اعصار پس از این دو برایمان برجای مانده است. راستش را بخواهید، این برداشت بس مهم‌تر است از مراد احتمالی افلاطون و ارسطو، یا دست‌کم برای نیل به مقصود این کتاب مهم‌تر به شمار می‌آید.»