دانلود و خرید کتاب صوتی غریزه‌ جاودانگی

در این فایل صوتی ناتالی امانز در یک سخنرانی تد با شما غریزه‌ جاودانگی در انسان سخن می‌گوید.

تِد (به انگلیسی: TED، مخفف Technology, Entertainment, Design) یک مجموعه همایش جهانی است که توسط بنیاد Sapling که سازمانی غیرانتفاعی خصوصی است، با شعار «ایده‌ها ارزش گسترش دارند»، برگزار می‌شود.

شنیدن غریزه‌ی جاودانگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به کتاب‌ها، سخن‌رانی‌ها و موضوعات حوزه مطالعات اجتماعی و انسان‌شناسی

 بخشی از غریزه‌ جاودانگی

پس از مرگ چه بر سر آدم‌ها می‌آید؟ آیا درگذشتگان تا ابد در هیأت ارواح زندگی خواهند کرد؟ آیا عشاق در بهشت دوباره به هم می‌رسند؟ آیا خاطرات، عواطف، اندیشه‌ها، خواسته‌ها، اهداف و برتری‌های شخصی برای همیشه در کنار خاتمه یافتنِ عملکردِ مغز در نقطه‌ی مرگ پایان می‌یابند؟

محققانِ الهیات و زیست‌شناسی تلاش کردند تا با بررسی دقیقِ شواهد به این سؤالات پاسخ بدهند. آنها متونِ دینی، تفاسیرِ فلسفی و اخیراً آناتومی فیزیکی و زیست‌شناختیِ مرگ را مورد مطالعه قرار دادند. برای اکثر افراد با فرهنگ‌های مختلف، پاسخ به این سؤالات نیاز به بررسی و مطالعاتِ دقیقی ندارد. اگرچه شواهد علمی امکانِ زندگیِ جاودانه‌ی پس از مرگ را قبول ندارند، با این حال؛ به نظر مردمِ سراسرِ جهان باید به این فکر کنند که مرگ مرحله‌ی گذار است و نه پایان.

این شیوه‌ی منحصربه‌فردِ فکری که در فرهنگ‌ها و مذاهبِ مختلف دیده می‌شود، به‌تازگی توجه روانشناسان رشدِ شناختی _ و ازجمله خودم_ را جلب کرده است. هرآنچه که از مشاهده‌ی درک غریزی کودکان به آن پی بردم، مجابم کرد که علاوه بر هوش، آن بخش از خویشتن‌مان که رابطه‌ی تنگاتنگی با ایده‌های زندگی ابدی دارد، استعدادمان برای احساس کردن و آرزو داشتن است.

این کشفِ اخیر در پرتوی یافته‌های دیرینه‌شناسان و باستان‌شناسان شایان ذکر بوده و بر اساس آن محققان معتقدند که اعتقاد به زندگیِ جاودانه به ده‌ها هزار سال پیش برمی‌گردد. برخی از شواهد و مستنداتِ قدیمی نشان می‌دهد که صدهزارسال پیش، پیش از پیدایشِ تمدن، انسان‌های مدرن عامدانه درگذشتگانِ خود را به همراهِ استخوان‌های حیوانات و دانه‌های صدف در داخلِ غارهای باستانی دفن می‌کردند. باستان‌شناسان، آیین‌های باستانیِ تدفین را نشانه‌ی نگرانیِ باقی‌ماندگان برای مرده که دیگر دستش از جهانِ مادی کوتاه مانده است می‌دانند.

شایانِ ذکر است که تدفین‌های قصدمند میانِ خویشاندانِ نئاندرتال دیده شده، و این شواهد این کلیشه‌ را که نئاندرتال‌ها "حیواناتی بی‌مغز بودند و قادر به تفکرِ نشانه‌ای پیچیده نبودند" زیر سؤال برد. این مسأله بدان دلیل است که ابرازِ نگرانی برای درگذشته‌ها حاکی از ارزش فرد در بین اعضای گروه اجتماعی و همینطور توانایی شناختی برای نشان دادنِ اعضای گروه حتی پس از مرگشان است. تدفین‌های قصدمند بخشی از همدلی‌ِ درونیِ ما را نشان می‌دهند: وقتی این همدلی در گونه‌های دیگر دیده می‌شود، حسی جز احساسِ وابستگی به آنها نداریم.

اولین شواهدِ کتبی از اعتقادات به زندگی ابدی، حدودِ 4هزار سال پیش در متونِ محفوظی از سومر و مصر باستان به دست آمده است. با گسترش نوشتار و همینطور انباشت متونِ مذهبی که حاویِ ادعاهای مختلفِ فرهنگی در مورد سرنوشتِ افراد پس از مرگ است: کتاب‌های مصریانِ باستان در موردِ مراسمِ ترحیمِ مردگان، بر گذاری آرام به زندگیِ پس از مرگ تأکید دارند. حماسه‌ی هندی باستان، بَهاگاواد گیتا، چرخه‌ی تولدِ دوباره‌ی مرگ و زندگی و قائده‌های اخلاقی را توصیف کرده که اگر دنبال شوند منجر به آزادی از این چرخه می‌شود. با وجودِ اینکه اغلب بر جزئیاتی از زندگیِ پس از مرگ تأکید می‌کنیم که مذهب به مذهب نیز متفاوتند، این مفهوم مرکزی وجود دارد که مردم به جاودانگیِ پس از مرگ خواهند رسید. این مفهوم مذاهب را متحد کرده و چیزی منحصربه‌فرد و ارزنده‌ی بررسی را درباره‌ی ذهن انسان ارائه می‌کند.