کتاب آدم‌خواری!

بخشی از کتاب آدم خواری!

اگر غیبت نکنیم، پس چکار کنیم؟! برای بعضی‌ها، مسئله این است.

اگر سؤال و شبهه دینی نداریم که بپرسیم و اگر حوصله شنیدن حرف حساب از طرف دیگران را هم نداریم؛ اگر اهل علم نیستیم که مباحث علمی مطرح کنیم؛ اگر بلد نیستیم فایده‌ای برسانیم و اگر شایستگی هم نداریم که از اطرافیان استفاده کنیم؛ اگر هیچ کار مثبتی وجود ندارد که انجام دهیم و فقط دلمان لک زده برای کرکر خنده، باز هم جایگزین‌های خوبی برای غیبت وجود دارد.

مطلب بعد را بخوانید.

*

بعضی‌ها می‌گویند اگر غیبت نکنیم، پس چکار کنیم؟ همین جور صُمٌ بُکم بنشینیم؟

نخیر صُمٌ بُکم ننشینید. حرف خوب بزنید. این قدر حرف خوش مزه هست. ما طلبه‌ها که پهلوی هم می‌نشینیم می‌گوییم آقا هر کدام دسته گلی به آب داده‌ایم بگوییم. یک بار این کار را کردیم و هر کس دسته گل خود را تعرف کرد.

یکی گفت: یک بار من با سرعت از منزل بیرون رفتم و عبایم را دست گرفتم و سوار ماشین شدم. وقتی به مقصد رسیدم فهمیدم بجای عبا، چادر مشکی خانمم را برداشته‌ام!

دیگر گفت: آقا من بالای منبر حسابی خراب کردم.

گفتیم: چه کردی؟

گفت: رفتم بالای منبر به جای این که بگویم یک صلوات بلند ختم کنید گفتم یک بسم الله بلند ختم کنید! مردم به قدری خندیدند که نتوانستم منبرم را ادامه دهم!

هر کسی نقاط ضعفی دارد که نقاط ضعف او را اگر آدم بگوید هم درس عبرت برای دیگران می‌شود و هم بدگویی از کسی نمی‌شود. حدیث داریم: خوشا به حال کسی که عیبهای خودش از این که به عیبهای مردم بپردازد، مشغولش می‌کند. (حجت الاسلام قرائتی)

***

وقتی به بعضی‌ها می‌گوییم: غیبت فلانی را نکن، می‌گویند: به خودش هم گفته‌ام، یا جلوی رویش هم می‌گویم.

این مطلب را دو جور می‌توان فهمید. اول این که چون به خودش گفته‌ام، پس اجازه دارم پشت سرش هم غیبت کنم. در حالی که این نتیجه‌گیری درست نیست و متأسفانه بیشتر افراد، چه گوینده و چه شنونده به این نکته توجه نمی‌کنند.

شاید این شعر حافظ در ترویج چنین برداشتی مؤثر بوده است:

واعظ ما بوی حق نشنید، بشنو کین سخن

درحضورش نیز می‌گویم، نه غیبت می‌کنم!