کتاب یک فیلم، یک جهان؛ شب مردگان زنده

یک فیلم، یک جهان؛ شب مردگان زنده، اثر بنجامین هروی است که با ترجمه ایمان رهبر منتشر شده است. این اثر یکی از کتاب‌های مجموعه یک فیلم، یک جهان انتشارات خوب است. هروی  در این کتاب فیلم شب مردگان زنده اثر جوروج رومرو را بررسی می‌‌کند و آن را به وسعت یک جهان می‌بیند.

درباره مجموعه یک فیلم یک جهان

مجموعه «یک فیلم، یک جهان» مشتمل بر تک‌نگاری‌هایی است دربارهٔ فیلم‌های نامی و اثرگذار تاریخ سینما. در انتخاب این کتاب‌ها، نه فیلم‌هایی خاص و سلیقه‌ای مشخص بلکه اهمیت فیلم و کتاب مد نظر در اولویت است و از میان چندین‌وچند مجموعهٔ کتاب انگلیسی و فرانسوی، آثاری برگزیده می‌شوند که تا حد ممکن با تاریخ کتاب‌های سینمایی ایران نسبتی داشته باشند و جای خالی آن‌ها حس شود؛ البته در مواردی نیز که کتاب دلخواه موجود نیست، کتابی مختص این مجموعه تدوین می‌شود.

هر کتابی از مجموعهٔ «یک فیلم، یک جهان» درصدد است «فیلم» مورد مطالعه‌اش را به وسعت یک «جهان» ببیند.

 درباره فیلم شب مردگان زنده

شب مردگان زنده Night of the Living Dead یک فیلمی مستقل ۹۶ دقیقه‌ای در ژانر ترسناک به کارگردانی جرج رومرو با بازی دوین جونز است.

شایع است که شب مردگان زنده با احتساب تعداد بلیت‌های فروخته‌شده موفق‌ترین فیلم مستقل و یکی از موفق‌ترین آثار ژانر وحشت است: پخش فیلم در سالن‌های سینما تقریباً یک دهه ادامه داشته و عرضهٔ آن روی ویدئو هرگز با کاهش فروش مواجه نشده است. 

خواندن کتاب یک فیلم، یک جهان؛ شب مردگان زنده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به سینما و نقدهای سینمایی مخاطبان این کتاب و این مجموعه‌اند.

 بخشی از کتاب یک فیلم، یک جهان؛ شب مردگان زنده

شب مردگان زنده تداعی‌کنندهٔ بن‌مایهٔ اصلی ادبیات و سینمای گوتیک است: امروزی‌های فرهیخته تلاش می‌کنند بر بدویت گذشته غلبه کنند،خواه این گذشته در قالب ارباب‌های فئودالی و مفتش‌های کاتولیک ظاهر شود وخواه صورت خون‌آشام‌های چندهزار ساله و مومیایی‌های زنده را به خود بگیرد. اما کدام‌یک از اجزای شب مردگان زنده نقش گذشته را بازی می‌کند؟ مردگانی که از گور برخاسته‌اند یا هنجاری که چیزی نمانده به دست آن‌ها نابود شود؟

نوستالژی و سنت‌شکنی: وقتی فیلمی به اثری کالت بدل می‌شود و طرفدارانش آن را ده‌هابار تماشا می‌کنند دیگر فقط مسئلهٔ غافلگیری مخاطب با چیزهای جدید مطرح نیست، بلکه به لذتی می‌رسیم که از آشنایی سرچشمه می‌گیرد. فراروی از گذشته و نابودی آن تبدیل به نوعی سنت می‌شود.

ساعت دوازده‌بار می‌نوازد و پرده‌ها گشوده می‌شوند...

«زمانی از اینجا خیلی می‌ترسیدی»

نمایی از یک جادهٔ پرپیچ‌وخم روستایی با عمق کانونی زیاد به‌تدریج بر صفحه نقش می‌بندد. همه‌چیز مثل یک نقاشی ساکن است. ماشینی در نیم مایلی و در دورترین خم جاده می‌پیچد و پیچ‌وتاب‌خوران به سوی ما می‌آید. شب مردگان زنده بی‌امان در مسیری پیش می‌رود که به تنگناهراسی دامن می‌زند، شخصیت‌ها را در فضاهای کوچک و کوچک‌تری (خانه، چند اتاق با دروپنجره‌های مسدودشده و زیرزمینی بدون پنجره) فشرده کرده و از کلوزآپ‌هایی استفاده می‌کند که برای تدوین دیوانه‌وارشان زحمت بیش‌تری لازم بوده. بنابراین، منطقی‌ترین کار این است که فیلم را با عکس این قضیه و با بی‌روح‌ترین و وسیع‌ترین نمای چشم‌انداز ممکن آغاز کنیم که دوری مسافتش حس ترس از فضاهای باز را در ما برمی‌انگیزد. این نما که چهل ثانیه طول می‌کشد (به‌استثنای برنامه‌های خبری تلویزیون) طولانی‌ترین برداشت بلند شب مردگان زنده نیز هست. حس تنهایی به‌تدریج به مخاطب منتقل می‌شود. ماشین دو خانهٔ تک‌افتاده را پشت‌سر می‌گذارد و مونتاژ آهسته‌ای که در پی می‌آید هیچ مقصد احتمالی یا موجود زنده‌ای را نمایان نمی‌سازد: فقط سرازیری‌های گل‌آلود، درخت‌های بی‌برگ و دکل‌های کج‌وکوله‌ای را می‌بینیم که در نقطهٔ تلاقی تصویر محو شده‌اند: ناکجاآبادی که در دورترین نقطه قرار دارد. عنوان «مردگان زنده» طوری بر صفحه نقش می‌بندد که انگار قرار است توصیفی از زیست نصفه‌ونیمه‌ای ارائه دهد که تماشای این برهوت در میانهٔ آمریکا به ذهن متبادر می‌کند. دست‌کم تابلوی راهنمای زهواردررفته‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد به قبرستان رسیده‌ایم؛ این تابلو مملو از جای گلوله است و خبر از خشونتی می‌دهد که قرار است از راه برسد.