کتاب دنیای خیالی تنهایی های من

کتاب دنیای خیالی تنهایی های من داستانی از فروغ جاشویی است. این داستان از زبان یک مربی کار با کودکان طیف اوتسیم بیان می‌شود و برنامه‌هایی کاربردی را معرفی می‌کند که به تسهیل ارتباط و آموزش بچه‌ها کمک می‌کند. 

درباره کتاب دنیای خیالی تنهایی های من

اوتیسم یا در خودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است. اوتیسم با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه‌سالگی در کودک بروز می‌کند و علّت اصلی آن هنوز ناشناخته است. کودک یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، ارتباط چشمی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارد.

هرچند هنوز درمانی برای آن پیدا نشده است اما با کمک توانبخشی و کلاس‌های منظم گفتار درمانی و کاردرمانی می‌توان به پیشرفت و بهبود کودکان کمک کرد. نباید فراموش کرد که کودکان اوتیستیک از لحاظ بهره هوشی (IQ) تفاوتی با کودکان دیگر ندارند.

روز  دوم آوریل، روز جهانی آگاهی اوتیسم نام دارد. این روز هم به منظور آگاه‌سازی مردم از اوتیسم و هم به جهت تلاش برای بهبود روش‌های مختلف توانبخشی و برنامه‌های آموزشی تمام موسسات کار کودک در سراسر دنیا گرامی داشته می‌شود.

فروغ جاشویی در کتاب دنیای خیالی تنهایی من، داستان کار با یکی از کودکان اوتیسم را نوشته است. این کتاب هرچند با زبان داستان بیان می‌شود اما برنامه‌های کاربردی را معرفی می‌کند که در جهت تسهیل ارتباط و آموزش کودکان اوتستیک به کار می‌رود.  

کتاب دنیای خیالی تنهایی های من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

دنیای خیالی تنهایی های من اثری مفدی و سودمند برای تمام والدین، مشاوران، مربیان کودک و مربیان کودکان اوتسیتیک است.  

بخشی از کتاب دنیای خیالی تنهایی های من

قرار شد از هفته دیگر کارم را شروع کنم. خیلی استرس داشتم. صبح و شب در مورد اُتیسم مطالعه می‌کردم. ولی هرچه بیشتر مطالعه می‌کردم، گیج‌تر می‌شدم.

علائم آن:

۱. تعامل اجتماعی پایین اما استثنا هم وجود دارد.

۲. ارتباط پایین اما استثنا هم وجود دارد.

۳. رفتارهای تکراری و کلیشه‌ای بالا اما استثنا هم وجود دارد.

تا یک ماه اول، من و پروانه‌ها با ترس به درِ منزلشان می‌رفتیم، چون همه‌چیز برایمان گنگ و مبهم بود. پروانه جادویی هم خیلی تعجب کرده بود. او روی شانه‌های من می‌نشست و به‌دقت با من مطالعه می‌کرد.

روزهای زیادی می‌شد که بین ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ بار می‌گفتم آبتین... آبتین... آبتین... یا ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ بار می‌گفتم به من نگاه کن... به من نگاه کن... . پروانه جادویی هم تا آنجا که می‌توانست به من کمک می‌کرد، ولی فایده‌ای نداشت. آبتین پروانه جادویی را هم دوست نداشت. حتی یک بار هم به او نگاه نکرد. یک روز، پروانه جادویی خیلی عصبانی شد و روی شانه من نشست و دیگر به سراغ آبتین نرفت. او خیلی زود از آبتین خسته شد، ولی من خسته نمی‌شدم.

اگر بگویند سختی کار مربی اُتیسم چیست، یکی از چیزهایی که می‌گویم این است که باید در روز ۱۰۰۰ بار اسم بچه را صدا کنی و منتظر باشی که عکس‌العمل نشان دهد و ۱۰۰۰ بار هم تکرار کنی «به من نگاه کن». چیزی را که من می‌گویم هیچ‌کس نمی‌تواند درک کند جز مربی کودکان اُتیسم، والدین کودکان اُتیسم و البته پروانه‌های جادویی.

انگار این بچه‌ها در دنیای دیگری زندگی می‌کنند یا شاید هم یک سیاره دیگر. هرچقدر هم که اسمشان را صدا بزنی، ممکن است هیچ عکس‌العملی نشان ندهند. البته همه آن‌ها این‌طوری نیستند و این چیزی است که درک اُتیسم را سخت می‌کند. همان‌طور که برای من و پروانه جادویی سخت شده است. این بچه‌ها کاملاً با یکدیگر متفاوت‌اند. جالب این است که حتی وقتی آبتین را به خانه سفید بردم هم همین‌طوری بود. فکر می‌کردم شاید آنجا تغییر کند، اما آبتین یک انسان منحصربه‌فرد بود. اولین بار که آبتین را به خانه سفید بردم، کنار باغ گل‌های رز نشست و تکان‌خوردن گل‌ها را، که با باد می‌رقصیدند، نگاه کرد. فقط همین.

ما روان‌شناس‌ها از کلمه اُتیسم به‌تنهایی استفاده نمی‌کنیم و به‌جای آن می‌گوییم طیف اُتیسم. اما اگر من یک دانشمند بودم، به‌جای طیف می‌گفتم سیاره اُتیسم. درست است که آدم‌های یک سیاره می‌توانند خیلی شباهت‌ها به هم داشته باشند، اما ممکن است کاملاً هم با هم متفاوت باشند. مثلاً مردم یک سیاره ممکن است همه شاخک یا چشم‌های خیلی بزرگ داشته باشند، اما همه که مثل هم نیستند. شاخک یکی کوچک‌تر از شاخک دیگری است. یکی دیگر شاید اصلاً شاخک نداشته باشد. از این‌ها بگذریم باید خدا را شکر کنم که من دانشمند نشدم تا علم روان‌شناسی را با تخیلاتم به یک سرزمین عجایب تبدیل کنم.

در سیاره اُتیسم موجوداتی وجود دارند به نام مادرها که بسیار موجودات نگرانی‌اند. البته حق هم دارند، چون بچه‌های آن‌ها مثل موجودات فضایی‌اند که نمی‌توانند با مادرها ارتباط برقرار کنند. ولی اگر مادرها بدانند که یک روزی می‌توانند زبان بچه‌های خود را یاد بگیرند، نگرانی‌شان کمتر می‌شود. مادرها اصرار زیادی دارند که زبان سیاره خود را به بچه‌های اُتیسم یاد بدهند و نمی‌دانند راه دیگری هم وجود دارد و آن این است که مادرها زبان بچه‌های اُتیسم را یاد بگیرند.