کتاب برادرم رمضان

تینا محمدحسینی( -1362)، نویسنده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «از خواب بیدار می‌شوم. آفتاب رسیده تا وسط اتاق‌خواب. اول می‌روم سراغ عروسک‌ها. همه‌اش یک ساک و دوتا نایلون مشکی می‌شود. گذاشته‌ام کنار در آشپزخانه. همیشه همین اندازه است. کتری را می‌گذارم روی اجاق‌گاز. شعله می‌پیچد دور کتری. آسمان شکافته شد یا نشد نمی‌دانم. اما تو از آن بالا افتادی درست وسط پیاده‌رو جایی‌که بساطم پهن بود. دیگر به کتاب‌هایم سرک نمی‌کشیدی. همه را خوانده‌ای یا شاید وانمود می‌کردی. برایت کتاب‌های تازه گرفته‌ام. تقصیر من نبود. یادت هست. با تو قهر کردم. تو را انداختم بیرون از خانه و گفتم: دیگر نمی‌خواهم ببینم‌ات. تو فقط سوت می‌زدی. ول‌کن نبودی. بی‌خوابی زده بود به سرت. کلافه‌ام کرده بودی. هرجا سرک می‌کشیدی و راه می‌رفتی. سوت می‌زدی و صدای سوت‌ات غمگین بود. از خانه انداختم‌ات بیرون. رفته بودی آن طرف خیابان، درست زیر چراغ برق. بلندبلند گریه می‌کردی. خیابان را می‌دویدی. کتری‌مان قل می‌زند. شده‌ای قل‌قل کتری‌مان. شده‌ای زنگ در خانه‌مان. من به چترهای رنگی فکر می‌کنم که برای عروسک‌ها بدوزم. کتری را برمی‌دارم. چای می‌ریزم توی قوری و دم می‌کنم. هنوز صورتم را نشسته‌ام. موهایم را جمع می‌کنم بالای سرم. دلم ضعف می‌رود.»