کتاب تو زودتر بکش (جلد اول)

تو زودتر بکُش نوشته رونین برگمن، جلد اول از روایات نیروهای عملیاتی و اطلاعاتی اسرائیل از ۶۰ سال ترورهای موساد، از ترور مبارزین فلسطینی تا ترور عماد مغنیه و دانشمندان هسته‌ای و موشکی ایران است.

گرچه موضوع فلسطین و رژیم صهیونیستی، در اخبار جامعهٔ ما حضوری هر روزه دارد و با وجود اینکه ده‌ها کتاب و مقاله دربارهٔ این قضایا نوشته شده، هنوز هم جای کار فراوانی در این حوزه به چشم می‌خورد. یکی از ابعادی که خلأ موجود در آن به طور ملموس حس می‌شود، بررسی روایت طرف مقابل است. بررسی روایت صهیونیست‌ها فایده‌های متعددی دارد. حداقل اهمیت آن را می‌توان در این نکته جست که «مقابله» با دشمن، یقینا فرعِ بر «شناخت» دشمن است و شناخت دشمن نیز، هرگز بدون بررسی روایت او کامل نخواهد بود.

 درباره مجموعه تو زودتر بکُش

مجموعه تو زودتر بکُش را، که در چهارشده، یکی از سرشناس‌ترین نویسندگان به اصطلاح «اسرائیلی» به نام رونین برگمن نوشته است. برگمن سالیان طولانی است که در عرصهٔ «ژورنالیسم تحقیقی» فعالیت دارد و مقالات و کتب او (خصوصا آنها که به زبان انگلیسی منتشر می‌شود) در سراسر جهان خوانندگان فراوانی دارد. 

کتاب حاضر، آخرین اثر تحقیقی برگمن که سال گذشته منتشر شده و از همان آغاز، نظرهای فراوانی را به خود جلب کرده است.۲ کتاب، روایتی «اسرائیلی» از پیش‌زمینه‌ها و روند تشکیل سازمان‌های اطلاعاتی این رژیم است و در این بین بیش از هرچیز بر ترورهای صورت گرفته از سوی این دستگاه‌ها (یا به تعبیر خود کتاب، «قتل‌های هدفمند» آنها) تمرکز دارد.

برگمن، برای به دست آوردن تصویری از سیر و عملکرد این دستگاه‌ها، هزاران سند (که برخی از آنها، محرمانه بوده و به صورت غیرقانونی در اختیار او قرار گرفته) و تعداد بی‌شماری کتاب و مقاله را بررسی کرده است. اما اهمیت بیشتر این کتاب، به صدها مصاحبهٔ اختصاصی نویسنده با کسانی برمی‌گردد که خود به صورت مستقیم در این سازمان‌ها (یا در وقایع مورد اشاره در کتاب) حضور داشته‌اند و رتبهٔ سازمانی یا عملیاتی برخی از آنها نیز در بالاترین سطح بوده و همین، اطلاعات آنها را به معنای دقیق کلمه «دست اول» کرده است.

نویسندهٔ کتاب و تک‌تک راویانش، از صمیم قلب به حقانیت اسرائیل و ضرورت استمرار حیاتش ایمان دارند (و برخی از آنها، برای این باورشان دست به قتل‌های متعدد، آدم‌ربایی، شکنجه و ... هم زده و بی‌پروا و بدون خجالت، آنها را در همین کتاب بازگو هم نموده‌اند) ولی با تمام اینها، آنچه در کتاب آمده ضرورتا به نفع اسرائیل نیست. شاید خود نویسنده نظری جز این داشته و گمان می‌کرده با این کار، مسیر «اصلاح» دستگاه‌های اطلاعاتی‌شان را نمایان می‌کند، ولی نمی‌دانسته که اقدام او، چطور از وحشی‌گری و «خونسردی در جنایت» و «بی‌پروایی در آدم‌کشی» صهیونیست‌ها (در طول تاریخشان) پرده برداشته و چقدر هم این پرده‌برداری را (به صورت ناخواسته) متقن و مستدل انجام داده است!

اما در هر حال نباید از یاد برد که این کتاب، «روایت صهیونیست‌ها» از تاریخ معاصر منطقه است. بر همین اساس، می‌توان این کتاب و ترجمه را، روایتی «از چشم دشمن» خواند. همانطور که پیشتر ذکر شد، دلایلی منطقی برای ارائهٔ این «دیدگاه» به خوانندگان وجود داشته (و طبق همان‌ها اقدام به این ترجمه شده است) اما در هنگام خواندن تک‌تک کلمات این کتاب، باید این نکته را در گوشهٔ ذهن داشت و فراموش نکرد که با خواندن این سطور، در حال نگاه به تاریخ منطقه «از چشم دشمن» هستیم.

 خواندن کتاب تو زودتر بکُش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 پژوهشگران علوم سیاسی و روابط بین‌الممل و علاقه‌مندان به مسائل اطلاعاتی و امنیتی.

بخشی از کتاب تو زودتر بکُش

در ۲۶ جولای ۱۹۵۶ [۴ مرداد ۱۳۳۵]، رئیس جمهور مصر جمال عبدالناصر، در اقدامی ضد استعماری، کانال سوئز، آبراه حیاتی ارتباط بین دریای مدیترانه و دریای سرخ، را ملی اعلام کرد. حکومت‌های بریتانیا و فرانسه شدیدا از این اقدام خشمگین شدند، شهروندان این دو کشور سهام‌داران عمدهٔ آن شرکت بسیار سودآوری بودند که ادارهٔ این آبراه را بر عهده داشت. اسرائیل هم به نوبهٔ خود علاقه‌مند بود [با لغو ملی شدن] امکان عبور و مرور مجدد از این کانال را پیدا کند، اما از آن گذشته، این را یک فرصت [عالی] می‌دید تا برای مصر پیام روشن و واضحی ارسال کند: بالاخره ناصر برای اعزام شبه‌نظامی‌های باریکهٔ غزه برای حمله به اسرائیل، هزینهٔ سنگینی خواهد پرداخت و اینکه جاه‌طلبی‌های آشکار او برای ویران کردن کشور [یهودی] با نیروی له‌کننده‌ای مواجه خواهد گردید.

این اشتراک منافع [بین اسرائیل و فرانسه و انگلیس] باعث تولد یک ائتلاف مخفیانه بین سه کشور شد. در این بین، مدیرکل جوان و پرانرژی وزارت دفاع اسرائیل، شیمون پرز، نقش عمده را در طراحی یک نقشهٔ بلندپروازانهٔ جنگی [برای حمله به مصر] بر عهده داشت.

[طبق این نقشه] قرار بود اسرائیل به شبه‌جزیرهٔ سینا یورش ببرد و به این ترتیب بهانه‌ای در اختیار بریتانیایی‌ها قرار دهد -به این عنوان که کانال سوئز [و حمل و نقل دریایی در آن] در معرض تهدید قرار گرفته است- که آنها هم [به این منطقه] حمله کنند. 

فرانسه هم قول داد که در برابر حملات نیروی هوایی مصر، اسرائیل را به یک پوشش [نظامی] هوایی مجهز کند.

مدت کوتاهی پیش از روز عملیات، امان خبردار شد که یک هیئت نمایندگی مصری، از جمله رئیس قدرتمند ستاد مشترک ارتش مصر سپهبد عبدالحکیم عامر و بسیاری دیگر از مقامات رده‌بالای [نظامی] مصری، با یک هواپیما از قاهره راهی دمشق شده‌اند.

فرصت [طلایی]، حالا داشت خودنمایی می‌کرد. اسرائیل می‌توانست با یک حملهٔ دقیق هوایی، تقریبا کل فرماندهان نظامی مصر را نابود کند. نیروی هوایی، تمرین‌های متمرکزی را برای رهگیری شبانه آغاز کرد. این عملیات سختی بود و تمام توانمندی‌های تکنولوژیک که در آن زمان در اختیار وجود داشت، برای آن به میدان آمد. بن‌گوریون و دایان تصمیم گرفتند اسرائیل هرآنچه در توان دارد را به کار گیرد تا دخالتش [در این حملهٔ هوایی] پنهان باقی بماند و مسئله اینطور جلوه کند که هواپیما به دلیل نقص فنی سقوط کرده است. برای این عملیات، اسم رمزیِ «عملیات خروس» انتخاب شد.