کتاب بگذار پرواز کند

با گذشت زمان هم تأثیر شوم این قتل‌های ناموسی از ذهنم پاک نمی‌شد بلکه هر روز بیشتر و بیشتر من را می‌آزارد.

او در ابتدا شعر اصلی را از حفظ خواند: «آه ای سرزمین من، اگر مردان نتوانند در میدان جنگ پیروز شوند، آن‌گاه زنان به پا می‌خیزند و برای کشور غرورآفرین می‌شوند.»

موفقیت من بهترین پاسخ برای تمسخر آن فرد بود.

طالبان صدها مدرسه و کتاب‌های آن را به آتش کشیدند، و مانع تحصیل دختران شدند. آن‌ها بارها مرا با کلام‌شان تهدید کردند و زندگی دخترم را هم داشتند با گلوله‌های‌شان می‌گرفتند فقط به این خاطر که ملاله دختری بود که می‌خواست یاد بگیرد و تحصیلاتش را ادامه دهد.

«اصلاً مسئله اسلام نیست! ما هیچ‌چیز غیراسلامی‌ی در سوات نداریم. همین حالا هم ما جامعه‌ای اسلامی هستیم. مسئله قدرت است! مسئله‌انسان‌های طماع هستند. مسئله این است که یک سری آدمکش آمدند و می‌خواهند کنترل زندگی ما را در دست بگیرند. این غیرقابل‌قبوله! در واقع، این نفرت و خشونت، غیراسلامی است!»

چرا دختری باید هدف گلوله قرار گیرد و بعد در جهان شناخته شود؟ بگذارید دختری مثل ملاله، بدون هیچ فداکاری‌ی ملاله باشد!»

وقتی «عشق» را تعریف می‌کنم، از آزادی حرف می‌زنم. شرایط سخت زندگی زنان را می‌توان تغییر داد اگر متفاوت فکر کنیم، اگر بعضی از هنجارهای خانواده و جامعه را بشکنیم، اگر دولت‌های این جوامع قوانین تبعیض‌آمیزی را که حقوق اساسی بشر را زیرپا می‌گذارند، لغو کنند. به عبارت دیگر، تغییر مستلزم شجاعت و جسارت زنان و مردان است.

یک بار ازش پرسیدم به نظرت یک پدر باید چطور باشد؟ او هم گفت: «یک پدر باید شخصیت پسرش را بسازد نه ذهن او را.»

عشق چیست؟ عشق یعنی آزادی. عشق یعنی احترام. عشق یعنی برابری. عشق یعنی عدالت. به خودم می‌گفتم: «به زنت عشق بورز و از عشق او نسبت به خودت لذت ببر. این طوری بچه‌هایت هم از تو یاد می‌گیرند.»

او به من یاد داد که حتی اگر بتوانی به یک نفر کمک کنی، نباید فکر کنی که کار کوچکی انجام می‌دهی. از نظر پدر من، موفقیت در رسیدن به هدف نیست بلکه آغاز راه، پیمودن مسیر و کمک به تغییر شرایط است که زیبا است.

در کشورهایی که شدیداً مردسالار هستند، تغییر باید از جانب زنان نیز صورت گیرد. در سرتاسر جهان از همان اول به بسیاری از زنان می‌گویند که مردها مهم‌ترند و شما جنس دوم هستید. بالاخره روزی می‌رسد که آن‌ها باید فعالانه و با جدیت دست از این اعتقاد بردارند و به دنبال چیزی باشند که سزاوار آن هستند.

طالبان آن‌قدر دشمن قوی‌ی بود و بیانیه‌هایی که در مورد زنان و تحصیل دختران می‌داد به حدی نفرت‌انگیز و ویران‌گر بودکه باعث شد تصمیم من برای اعتراض به نظرات آن‌ها و البته رابطه‌ام با ملاله بیش از پیش تقویت شود. گویی مخالفت با طالبان و اعتراض به ویرانگری‌های آن‌ها رسالت ما بود.

هنجارهای اجتماعی مثل غل و زنجیری هستند که ما را اسیر می‌کنند. ما از آن اسارات راضی هستیم، تا این‌که غل و زنجیر را پاره می‌کنیم، آن وقت است که اولین حس آزادی ممکن است ترسناک باشد، اما وقتی با تمام وجود آزادی را حس می‌کنیم، می‌فهمیم که چقدر باارزش است.