کتاب شکستن امواج؛ سینمای لارس فون تری یه

کتابشکستن امواج؛ سینمای لارس فون تری‌یه نوشته کارولین باینبریج اثری خواندنی درباره‌ی زندگی هنری و آثار لارس تریر، فیلمساز مشهور دانمارکی است. 

کتاب سینمای لارس فون تری‌یه را با ترجمه‌ی حسام‌الدین موسوی ریزی در اختیار دارید. 

درباره‌ی کتاب سینمای لارس فون تری‌یه

یکی از موضوعات همیشگی  در هنر، موضوع اصالت است. و هر زمانی که صحبت از اصالت به میان بیاید، بعدش پرسش اصالت در برابر چه چیزی و چه کسی مطرح می‌شود. کارولین باینبریج در کتاب سینمای لارس فون تری‌یه به بررسی آثار او پرداخته و موضوع اصالت را در آثارش بررسی کرده است. لارس تریر که با نام هنری لارس فون تری‌یه شناخته می‌شود، فیلمساز دانمارکی است که کارهای مشهوری مانند سه‌گانه‌ی اروپا، سه‌گانه قلب طلایی، سه‌گانه آمریکا، و سه‌گانه افسردگی را در کارنامه‌اش دارد. بسیاری از هنرمندان معتقدند که فون تری‌یه بر فیلمسازان دانمارکی و تمام فیلمسازان جهان تاثیر گذاشته است. اما اگر به موضوع اصالت در آثار او برگردیم باید اینطور بگوییم. برای لارس فون‌ تری‌یه، تلاش در راستای رسیدن به اصالت در هنر سینما عبارت است از کشف و به کارگیری ظرفیت و قابلیت این فرم هنری برای دستیابی به ابزاری برای فرار از تسلط ارزش‌های فرهنگ بورژوایی و عادت و ابتذال زندگی روزمره. 

کتاب سینمای لارس فون تری‌یه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

اگر از علاقه‌مندان به سینما و فیلم‌سازی هستید، اگر موضوع اصالت در هنر ذهن شما را هم به خود مشغول کرده است، کتاب سینمای لارس فون تری‌یه کتاب خواندنی و جذابی برای شما است. 

بخشی از کتاب سینمای لارس فون تری‌یه

اغلب از فون تری‌یه نیز همانند هیچکاک، به عنوان کارگردانی زن‌ستیز یاد می‌شود هر چند خودش ادعا می‌کند شخصیت‌های زن فیلم‌هایش «کمال‌گرا» هستند (کاپلوف، ۲۰۰۳: ۱۹۷) و از شخصیت‌های زن، به‌ویژه در سه‌گانهٔ «قلب طلایی» تصویری قوی و محکم ارایه داده است. (اسمیت، ۲۰۰۰: ۲۵) رسانه‌های جهانی پیوسته به وجود نوعی رابطهٔ «پورنوگرافیک احساسی» بین او و بیورک در زمان فیلم‌برداری رقصنده در تاریکی اشاره می‌کنند (اسکات، ۲۰۰۰؛ راکول، ۲۰۰۱) یا از نیکول کیدمن نقل‌قول می‌کنند که فون تری‌یه او را از نظر احساسی آزار داده (مارو، ۲۰۰۴؛ بیلن، ۲۰۰۶) و شباهت‌های آشکاری بین رفتار فون تری‌یه و رفتار سخت‌گیرانه و وسواس‌آمیز هیچکاک با بازیگران زن فیلم‌هایش مانند تیپی هدرن، اینگرید برگمن، جَنِت لی و اوا مری سنت به چشم می‌خورد. فون تری‌یه اذعان کرده که «خوک» بودن هیچکاک را ستایش می‌کند (لارسن، ۱۹۸۴: ۴۵) و این موجب بحث‌های فراوانی دربارهٔ فمینیستی خواندن آثار فون تری‌یه و امکان استفاده از تفسیرها و تحلیل‌های فمینیستی دربارهٔ آن‌ها شده است. (برای بررسی بیشتر این موضوع به فصل شش مراجعه کنید.) یکی از نکات بسیار جالب توجه، روش مشترکی است که هم هیچکاک و هم فون تری‌یه در فیلم‌های‌شان به کار می‌برند، بدین شکل که شخصیت‌های‌شان را در میانهٔ موقعیت‌های دشوار انسانی (و به‌شدت جنسیتی) قرار می‌دهند تا بتوانند تأثیرپذیری‌های روانی آن‌ها را هر چه بهتر تجزیه‌وتحلیل کنند. در هستهٔ مرکزی آثار هر دو کارگردان، درون‌مایه‌های مشترکی مانند رنج کشیدن، کمال‌گرایی و لذت‌ها و نگرانی‌های مرتبط با این تجربه‌ها قرار دارند؛ هر دو به منظور بازتاب دادن و تشدید استعاره‌های روایی، در فرم فیلم‌هاشان دست‌کاری می‌کنند و به نتایج بسیار موفقی دست می‌یابند که به‌خوبی مستند شده‌اند