کتاب دایی رضا

کتاب دایی رضا، خاطراتی از حجت‌الاسلام رضا بسطامی است که به کوشش محمدمهدی عبدالله‌زاده گردآوری و منتشر شده است. 

درباره‌ی کتاب دایی رضا

محمدمهدی عبدالله‌زاده برای نوشتن کتاب دایی رضا، تلاش کرد تا با او قرار مصاحبه‌ای داشته باشد و از خاطراتش بشنود. اما دایی رضا قبول نکرد. ناچارا او به سراغ بیش از پنجاه نفر از افرادی که در دوران انقلاب و دفاع مقدس با حجت‌الاسلام رضا بسطامی بودند رفت تا خاطرات دایی ‌رضا را در آن صحنه‌ها بگویند. علاوه بر اینها در چند جلسه مصاحبه در خدمت حجت‌الاسلام بسطامی هم مطالبی یادداشت کرد. در نهایت کتاب دایی رضا که خاطرات حجت‌الاسلام رضا بسطامی از دوران دفاع مقدس و حضور در جبهه است، آماده و منتشر شد. 

کتاب دایی رضا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به خواندن داستان‌ها و خاطرات رزمندگان و شهدا علاقه دارید، کتاب دایی رضا را بخوانید. 

بخشی از کتاب دایی رضا

وقتی دایی‌رضا در شاهرود دانش‌آموز دبیرستانی بود، اتاقی در حیاط دامادمان، مرحوم حاج علی‌اکبر حسنی با ابوالفضل عباسی (حاجی) و علی استادحسینی (سردار) داشت. خواهرم می‌گفت چند بار دیده که دایی‌رضا برای آن دو نفر دیگر روضه می‌خواند او و فرزندانش نیز در روضه شرکت کردند.

در ایام تحصیل در شاهرود مقید بود در مراسم دعای کمیل و ندبه شرکت کند. یک صبح زمستان سرد با هم به منزل حاج اسدالله قزوینی رفتیم و در دعای ندبه شرکت کردیم.

هنگامی که در دبیرستان درس می‌خواند، وقتی در کوچه‌ها و پس‌کوچه‌های میغان راه می‌رفت، سرش را پایین می‌انداخت تا نگاهش با نامحرمی تلاقی نکند. این موضوع سبب شده بود، برخی به گونهٔ دیگری نسبت به او قضاوت کنند.

حجت‌الاسلام رضا بسطامی از هنگامی‌که دانش‌آموز دبیرستانی بود، مبارزه با رژیم شاهنشاهی را شروع کرد. روشش هم کار فرهنگی بود. جلساتی را آشکارا و پنهانی برگزار کرده و به مرور بر ضد رژیم شاه روشنگری می‌کرد. برخی از کتاب‌های دکتر شریعتی و استاد مطهری در این جلسات محور بحث قرار می‌گرفت.

چند بار شب‌های جمعه با گروهی همراه دایی‌رضا به قبرستان میغان رفتیم. افرادی همچون سید کاظم حسینیان، سید رضا حسینی، موسی ترابی‌فرد و ابوالفضل عباسی از اعضای این گروه بودند. دایی‌رضا در آنجا برایمان دعا می‌خواند و صحبت می‌کرد. گاهی هم از دعای ضبط شده استفاده می‌کردیم.

در جوانی با تشویق دایی‌رضا حفظ قرآن را شروع کردیم. هر روز قسمتی از سورهٔ مبارکهٔ بقره را حفظ کرده و به پیشنهاد وی به محل چهاراشراقی می‌رفتیم تا آنچه را حفظ کرده بودیم را برای هم بخوانیم.