دانلود و خرید کتاب هفت نمایشنامه تک پرده‌ای

در اوایل دهه‏‌ی ۱۸۹۰، برنارد شا به‏‌عنوان منتقد درام در ستردی ریویو مشغول به فعالیت شد. در سال ۱۸۸۵، برنارد شا یک نمایشنامه نوشت، اما این اثر تا ۱۸۹۲ اجرا نشد و حتا پس از اجرا هم برایش موفقیت مالی به همراه نداشت. این نمایشنامه (خانه‏‌ی بیوگان) به مصائبِ شهرهای پر ازدحام و شلوغ نگاهی نو داشت. برنارد شا به نگارش نمایشنامه ادامه داد، اما در ابتدا، آثار او فقط خوانده می‌‏شدند و از اجرا خبری نبود. علت این گرایشات، مقدماتی بود که برنارد شا در نقد نمایشنامه‌‏های خودش نوشت و به خودکاوی دراماتیک و هوشمندانه دست زد. او در نمایشنامه‏‌های پس از خانه‏‌ی بیوگان، به فاجعه‌‏ی جنگ (در اسلحه و مرد)، تعصب مذهبی (در مرد شیطان)، حرفه‌‏ی پزشکی (در معمای غامضِ دکتر)، مسیحیت مدرن (در آندروکلس و شیر)، عصبیت (در بزرگ‏ترین نمایشنامه‏‌اش، جانِ قدیس) و لهجه و تمایزات طبقاتی (در پیگمالیون) حمله کرد. جرج برنارد شا حدود پنجاه نمایشنامه نوشت که هر یک، به نقدِ دشواری‌‏های جامعه از طریق دیالوگ و کنش صحنه‌‏ای پرداخت. نمایشنامه‏‌های او در واقع، گونه‏‌ی تبلیغات محسوب می‌‏شدند و شاید به همین دلیل، در ابتدا موفق نبودند. با پیدایشِ مخاطبِ درامِ روشنفکرانه، برنارد شا به شهرت فراوانی دست یافت. در واقع او به خلاقیتِ تازه‌‏ای دست نیازید، چرا که رمان‏‌نویسان، خاصه چارلز دیکنز، سال‏ها به نوآوری در این زمینه همت گماردند. ایبسنِ نروژی هم صحنه را به مثابه‌‏ی محلی برای حل و فصل مسایل اجتماعی در مشت خود می‌فشرد. اما دستاوردهای برنارد شا در صحنه‌‏ی تئاترِ انگلستان نوآوری محض بود.