کتاب عاشورا

کتاب عاشورا بررسی و تحلیل حرکت امام حسین (ع) به قلم استاد علی صفایی حائری (عین - صاد) است. ایشان در این کتاب ابعاد و انگیزه‌ها و هدف‌های این قیام بزرگ را تحلیل کرده‌اند.

درباره کتاب عاشورا

هر درگیری احتیاج به نیرو و نفرات و رهبر دارد و این رهبر است که باید افرادش را بسازد و نفراتش را تربیت کند و به آن‌ها نیرو برساند.

هرچقدر هدف عمیق‌تر و پخته‌تر باشد، این رهبری سنگین‌تر و دقیق‌تر خواهد شد. برای رسیدن به نان و دستیابی به قدرت، می‌توان از زدوبند و غارت هم استفاده کرد، اما هدف‌های آزادی و توحید... با پای اسارت و با دست شرک به جایی نمی‌رسند.

برای ساختن مجاهدینی در سطح پایین می‌توان از دردها و رنج‌ها و محرومیت‌ها بهره گرفت و می‌توان از خفقان‌ها و فشارها نردبانی ساخت، اما برای هدف‌های بالاتر از رفاه و آزادی و عدالت نمی‌توان با این پاها راه رفت و بر این دست‌ها تکیه داد.

هرچقدر هدف‌ها عالی‌تر و عمیق‌تر و وسیع‌تر باشند، رهبر باید در تهیهٔ نیرو و ساختن نفرات، رنج‌ها و صدمه‌های زیادتری ببیند و تمام کار را خود به عهده بگیرد و از زدوبندها و ائتلاف‌ها بپرهیزد، مگر هنگامی که در سطح برتر و پایگاه محکم‌تری قرار گرفته باشد و بتواند بهره‌برداری کند.

در تاریخ زمانی که به یکی از عظیم‌ترین قیام‌ها و یکی از بزرگ‌ترین رهبری‌ها یعنی واقعهٔ کربلا می‌رسیم باید تمام ابعاد آن را در نظر بگیریم. کتاب عاشورا سعی دارد این واقعهٔ عظیم را در ابعاد متفاوت بررسی کند و اطلاعات کاملی در اختیار خواننده قرار دهد. 

خواندن کتاب عاشورا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به درک واقعهٔ کربلا پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب عاشورا

«آن‌جا که دشمن زیرک است و حتی در لباس دوست فرو می‌رود و چهره‌های گوناگونی از خود نشان می‌دهد و هر لحظه به شکلی در می‌آید، ناچار درگیری با او هم شکل عوض می‌کند.

این درگیری گاهی در تمام جبهه‌ها و در مقابل تمام سنگرهاست، اما ریشه‌ای ندارد و برپای محکمی استوار نیست. نیازهایش را تأمین نکرده و در نتیجه مجبور است که امتیاز بدهد.

گاهی در یک جبهه و در برابر یک سنگر است، اما در همین قسمت ریشه‌ای و عمیق است.

گاهی نه وسیع و گسترده است و نه عمیق و ریشه‌دار، سطحی و یک جانبه است، همچون یورش آذرخش.

گاهی از وسعت و از عمق برخوردار است، گسترده و ریشه‌دار است. نیازها را می‌شناسد و برای تأمین همهٔ آن‌ها می‌کوشد.

فقط به داشتن هدف پاک و مقدس قانع نیست،

که راه را می‌شناسد.

و پاها و وسیله‌ها را همراه دارد،

و از نقشه و طرح کلی هم برخوردار است.

این چنین درگیری عمیق و وسیعی ناچار متحرک و پویاست. در برابر هر جبهه جبهه‌ای دارد و در برابر هر سنگر سنگری. و حتی در نقطه‌های ضعف دشمن سنگرهایی می‌سازد و از راه‌های غفلت او وارد قلعه می‌شود و دشمن را در درون خود درگیر می‌سازد و سازمانش را به هم می‌ریزد. به این قانع نیست که فقط سنگرهای او را جلوگیر باشد. به این قانع نیست که مدافع باشد، بلکه مهاجم است و ابتکار عمل را در دست دارد.

این درگیری دیگر در قالب اسم‌های فردی و اجتماعی و فرهنگی... نمی‌گنجد و با یک پا راه نمی‌رود.

اگر بخواهیم در یک کلمه برای این درگیری وسیع و عمیق و متحرک و پویا اسمی بگذاریم، از کلمهٔ وسیع و عمیق و متحرک و پویای «جهاد» نمی‌توانیم بگذریم.

این جهاد، روشنگری و فریادگری و پنهانکاری و درگیری نهایی را در خود دارد.

این روشنگری محدود نیست. در میان دوست و دشمن، بزرگ و کوچک، زن و مرد، باید راه بیابد: «لِیهْلِک مَنْ هَلَک عَنْ بَینَةٍ وَ یحْیی مَنْ حَی عَنْ بَینَةٍ۱. تا آن‌ها که نابود می‌شوند، از روشنی و آگاهی نابود شوند و آن‌ها که حیات می‌گیرند، از آگاهی و روشنی، حیات بگیرند.

و فریادگری گاهی به خاطر رسوا کردن دشمن است و متزلزل کردن او و گاهی به خاطر به دست آوردن یاور است و ایجاد زمینه برای خود.

در هر حال این فریاد باید در باد نباشد و از حلقوم ناشناس نباشد؛ که فریاد در باد و فریاد ناشناس سودی نخواهد داشت.»