کتاب عبدالقادر گیلانی

این که با مردم مدارا می کنم از بهر توست ورنه کی پروا بود ازقول بدگویان مرا

چو سلطان یار دزدان شد بشارت ده تو دزدان را نه دست و پای می برند نه زندانست ونه داراست

راضیم از هرچه پیش آید به درد عشق تو گرهمه برجان من دردوبلا آید خوش است

با احد در لحد تنگ بگوئیم که دوست آشنایم توئی و غیر تو بیگانه ما

طواف کعبه کن حاجی مرا بگذار در کویش که حجّ اکبر عاشق طواف کوی دلدار است

غلام حلقه بگوش رسول ساداتم ره نجات نموده حبیب آیاتم کفایت است ز روح رسول و اولادش همیشه در دو جهان جمله مهمّاتم زغیر آل نبی اگر حاجتی طلبم روا مباد یکی از هزار حاجاتم دلم ز حبّ محمّد پر است و آل مجید او گواه حال من است این همه حکایاتم چو ذرّه ذرّه شود این تنم به خاک لحد تو بشنوی صلوات از جمیع ذرّاتم

رحمتت باغیست پر نعمت منم طوّاف

گرتو طلبی داری ، بیداری شبها کو با ذکر خدا بودن در خلوت تنها کو آن دوست ، زِ هر ذرّه، خود را به شما بنمود در مشرق و در مغرب، یک دیده بینا کو هرچیز کزو جُستی ، بهر تو مهیا کرد تو هیچ نمی گوئی کان خالق اشیاء کو بسیار گنه کردی از حق تو نترسیدی از ترس عذاب حق ، نالیدن شبها کو چون گوئی تو یا الله ، گوئیم به تو لبّیک این بنده نوازیها ، جز حضرت ما را کو برخود نکنی رحم و من بر تو کنم رحمت دستگیر گنه کاران غیر از کرم ما کو بیننده و شنونده ،جز من کس دیگر نِه بی سمع و بصر چون من ،بیننده شِنوا کو من اوّل و من آخر ،من ظاهر و من باطن جمله منم و جز من، یکذرّه تو بنما کو از غایت پیدائی پنهان بُوَم این دانم پیدای چنان پنهان ، می گو که تو آیه کو ذات و صفت اسمم چون خلق به ظاهر کرد هرآن تو بدان بنگر ،کان مُظهِر اشیا کو

گناه بی حدّ من بین تو یا رسول الله شفاعتی بکن و محو کن خیاناتم

جامه جان چاک شد در وادی عشق وهنوز هرطرف صد خارغم بگرفته دامان مرا همچو من یارب که گردد بی نصیب از وصل یار ای که دور انداختی از صحبت جانان مرا

که با مردم مدارا می کنم از بهر توست ورنه کی پروا بود ازقول بدگویان مرا

گر دل دهی به ما ده عاشق که ما امینیم با آن که دل به ما داد ، ما روز و شب قرینیم گرما دل تو یابیم تسکین تو بسازیم تاوان یک دل تو صد دل بیافرینیم نفرین خویش میگو تا گم شود وجودت چون با تو بعد از آن ما گویای آفرینیم شیطان هزار فرسنگ از گرد تو گریزد سیصد نظر چو هر روز اندر دل تو بینیم گر صدهزار شیطان اندر کمین نشیند برتو ظفر نیابد ما همچو در کمینیم ای بنده توبه آنگه ، بر تو کنیم رحمت سوگند خور تو همچون ما نیز بر همینیم محیی بِبُر بکلّی زین دوستان فانی پیوند خود به ما کن ، ما یار مستقیمیم

نومید مشو بنده از رحمت ما هرگز زیرا که به غیر از ما کس نیست تورا هرگز خواهم که در این عالم تو پاک شوی از جرم ورنه به تو نفرستم ، ای بنده،بلا هرگز چون سوخته ای امروز از درد فراق ما در سوختنت فردا ،ندهیم رضا هرگز من با توام ای عاشق ،تو نیز به ما می باش هرگز چو نشاید دوست ،از دوست جدا هرگز هرچند که رو از ما برتافتی و رفتی رو از تو نمی تابد خود رحمت ما هرگز از درد فراق ما یک شب چو به روز آری دیدار نپوشانم در روز لقا هرگز گربر دل خود ما را روزی گذرانی تو در دوزخ پر آتش ،ناریم ترا هرگز ای بنده گناه خود تو دیدی و تو دانی بر روت نیارم هم در روز جزا هرگز ای جمع تهی دستان حقّا که نخواهم بست من این درِ رحمت را بر روی شما هرگز از بیم جدا بودن از دولت جاویدان محیی نبود یک دم بی یاد خدا هرگز

نومید مشو بنده از رحمت ما هرگز زیرا که به غیر از ما کس نیست تورا هرگز خواهم که در این عالم تو پاک شوی از جرم ورنه به تو نفرستم ، ای بنده،بلا هرگز چون سوخته ای امروز از درد فراق ما در سوختنت فردا ،ندهیم رضا هرگز من با توام ای عاشق ،تو نیز به ما می باش هرگز چو نشاید دوست ،از دوست جدا هرگز هرچند که رو از ما برتافتی و رفتی رو از تو نمی تابد خود رحمت ما هرگز از درد فراق ما یک شب چو به روز آری دیدار نپوشانم در روز لقا هرگز گربر دل خود ما را روزی گذرانی تو در دوزخ پر آتش ،ناریم ترا هرگز ای بنده گناه خود تو دیدی و تو دانی بر روت نیارم هم در روز جزا هرگز ای جمع تهی دستان حقّا که نخواهم بست من این درِ رحمت را بر روی شما هرگز از بیم جدا بودن از دولت جاویدان محیی نبود یک دم بی یاد خدا هرگز

ای بلبل شوریده دیوانه توئی یا ما جویای رخ خوب جانانه توئی یا ما تو عاشق گلزاری من عاشق دیدارم در درد فراق او مردانه توئی یا ما تو در قفسی و ما در خلوت خود تنها ای گوشه نشین مست دیوانه توئی یا ما در فصل بهار ودی از عشق جمال وی با نعره و فریادی مستانه توئی یا ما عشق تو به ما بلبل اندر رگ و پی رفته آن باده خونین را پیمانه توئی یا ما توجزگل وماجزدوست چیزی چو نمی بینیم ازغیر حبیب خویش بیگانه توئی یا ما تو زخم خوری از خار مارا بکشد بردار آیا به زبان خلق افسانه توئی یا ما تو عاشق وما عاشق دم درکش و حاضر باش ورنه به خدا امروز در خانه توئی یا ما گویند که گنجی هست اندر دل هر سرمست از بهر چنین گنجی ویرانه توئی یا ما

گرتو طلبی داری ، بیداری شبها کو با ذکر خدا بودن در خلوت تنها کو آن دوست ، زِ هر ذرّه، خود را به شما بنمود در مشرق و در مغرب، یک دیده بینا کو هرچیز کزو جُستی ، بهر تو مهیا کرد تو هیچ نمی گوئی کان خالق اشیاء کو بسیار گنه کردی از حق تو نترسیدی از ترس عذاب حق ، نالیدن شبها کو چون گوئی تو یا الله ، گوئیم به تو لبّیک این بنده نوازیها ، جز حضرت ما را کو برخود نکنی رحم و من بر تو کنم رحمت دستگیر گنه کاران غیر از کرم ما کو بیننده و شنونده ،جز من کس دیگر نِه بی سمع و بصر چون من ،بیننده شِنوا کو من اوّل و من آخر ،من ظاهر و من باطن جمله منم و جز من، یکذرّه تو بنما کو

شیطان هزار فرسنگ از گرد تو گریزد سیصد نظر چو هر روز اندر دل تو بینیم گر صدهزار شیطان اندر کمین نشیند برتو ظفر نیابد ما همچو در کمینیم ای بنده توبه آنگه ، بر تو کنیم رحمت سوگند خور تو همچون ما نیز بر همینیم

نومید مشو بنده از رحمت ما هرگز زیرا که به غیر از ما کس نیست تورا هرگز خواهم که در این عالم تو پاک شوی از جرم ورنه به تو نفرستم ، ای بنده،بلا هرگز

ای سیّد انبیای مرسل ای سرور اولیای منصور گُل از عرق تو یافته بوی شد شَهد در اندرون زنبور هرکس به جهان گناهکار است گشته به شفاعتِ تو مغفور

چون برون آئی زدنیا پیشواز آیم ترا