کتاب بی‌پایان

«بی پایان» فیلم‌نامه‌ای برای یک سریال به قلم خدیجه قاسمی است. سال ۶۲ ۱- روز – داخلی- مطب دکتر سیما (۴۰ ساله) روبروی دکتر اسدی (۴۵ ساله) نشسته و در حال انتظار و اضطراب نگاهش می‌کند. دکتر اسدی نگران به مدارک پزشکی که روی میز جلویش گذاشته سر در گم و کلافه نگاه می‌کند. بعد از چند لحظه سرش را بلند می‌کند و به سیما خیره می‌شود و نمی‌داند چه بگوید. سیما انگار متوجه جملاتی که دکتر در ذهنش با آن‌ها درگیر است و نمی‌تواند آن‌ها را مرتب کند و چگونه به سیما بگوید می‌شود. از جا برمی‌خیزد لبخند اندوهگینی می‌زند. کیفش را روی شانه‌اش می‌اندازد و به طرف در می‌رود. دکتر از جا برمی‌خیزد و به طرف سیما می‌آید. دکتر اسدی: خانم همتی کجا؟ سیما سعی می‌کند لبخند بزند اما چشم‌هایش پر از اشک می‌شود. سیما: لازم نیست چیزی بگید.... نمی‌تواند جمله‌اش را ادامه بدهد. سیما: (با بغض) عذر می‌خوام. ۲ ـ روز ـ داخلی ـ اتاق انتظار در را باز می‌کند و خود را از اتاق می‌اندازد بیرون صدای دکتر: صبر کنید خواهش می‌کنم... منشی دکتر آهسته با تلفن مشغول پچ پچ است او هاج و واج به سیما نگاه می‌کند. ۳ ـ روز ـ داخلی ـ راهروی ساختمان پزشکان سیما با سرعت خودش را به آسانسور می‌رساند خانم منشی با مدارک می‌دود تو راهرو آسانسور حرکت می‌کند. خانم منشی با لب و لوچهٔ آویزان برمی‌گردد.