کتاب اثر دریاچه‌ای

در کتاب «اثر دریاچه‌ای» اِرین مِکِیهَن با پسر آمریکایی هیجده ساله‌ای به نام هنری آشنا خواهید شد که در یک رستوران کار می‌کند. او ظاهرا پسری جذاب با لبخندی زیباست یا دست کم خودش این طور فکر می‌کند: در طول سال‌ها توی این لبخند مهارت پیدا کردم و چند تا لبخند دیگه هم یاد گرفتم. مخصوصاً وقتی توی باشگاه کار می‌کردم. او دوست دختری به اسم تیلور دارد که باهم بیرون می‌روند. رفته رفته صمیمی‌تر می‌شوند و پس از یک دوره دوستی رابطه‌شان بهم‌می خورد. در کنار این داستان، هنری وقایع خانه و مدرسه و جمع‌های دوستانه با هم‌کلاسی هایش را تعریف می‌کند و از جامعه نوجوانان امریکایی و دغدغه‌های آنان تصویر خوبی به خواننده می‌دهد: مهمونی شبانه‌ی سال آخری‌ها ساعت ده شروع می‌شد. وقتی دوش گرفتنم تموم شد و شلوار جین پوشیدم تقریباً ساعت نه بود. بعد یه تی‌شرت پوشیدم. یه تی‌شرت آبی و رنگ و رو رفته که پشتش علامت دانشگاه میشیگان بود. تیلور همیشه می‌گفت وقتی این تی‌شرت رو می‌پوشم ناراحت میشه، چون یادش می‌آورد دیگه قرار نیست پاییز توی یه مدرسه باشیم. البته همه‌ی این‌ها قبل از آوریل بود که رابطه‌ش رو با من بهم زد و با نیشش که عوضی‌ترین پسر کلاس بود دوست شد. البته این چیزیه که همه قراره بگن. پسر بعدی‌ای که با دوست‌دختر سابقت میره بیرون همیشه یه آدم عوضیه. نیشش مشکلی نداشت. یه جورایی پسر خوبی بود. مطمئناً تیلور از بودن با اون خوشحال بود. هنوز هم با نیشش دوست بود. عوضی. تازه پشت میزم نشسته بودم که صدای خش‌داری گفت: «بریگز، عزیزم.» توی صندلی از جا پریدم، زانوهام خورد زیر میز و لیوان دیترویت تایگِرز که مداد و خودکارهام رو داخلش می‌ذاشتم افتاد. گفتم: «سلام مادربزرگ روث. حالتون خوبه؟» درحالی‌که بدون اینکه واقعاً لبش رو به صورتم بخوره گونه‌م رو می‌بوسید و سؤالم رو نادیده می‌گرفت، بهترین لبخند مادربزرگ روثی‌ای رو که می‌تونستم بهش تحویل دادم.