کتاب رحمت واسعه

کتاب رحمت واسعه نوشتهٔ آیت الله العظمی محمدتقی بهجت است که به کوشش گروهی از پژوهشگران، گردآوری و تنظیم شده است. نشر ایمان ماندگار این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر خصایص واسعه‌ٔ خداوند و حضرت سیدالشهدا (ع) را بیان کرده است.

درباره کتاب رحمت واسعه

گفته شده است که عشق به سیدالشهدا در آیت الله بهجت نمود بارزی داشت. این امر در شخصیت این مرجع ایرانی در ۲ بُعد ظهور یافته بود؛ اول، سیره و روش و دوم، گفتار و بیان ایشان.

کتاب رحمت واسعه با تکیه بر همین ۲ بعد گردآوری شده است تا به لطف پروردگار، گامی در همان مسیری باشد که آغاز آن از انبیا و اوصیای الهی (ص) بوده است.

این کتاب ۳ بخش دارد: ۱- روایتی کوتاه از سیره و روش آن عالم ربانی، ۲- گزیده‌ای از بیانات آیت‌الله العظمی بهجت و ۳- پرسش‌ها و پاسخ‌ها.

خواندن کتاب رحمت واسعه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ علاقه‌مندان به آیت الله العظمی محمدتقی بهجت پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره محمدتقی بهجت

محمدتقی بهجت فومنی در تاریخ ۲ شهریور ۱۲۹۵ در فومن به دنیا آمد. او را از عرفای نامدار و از مراجع تقلید سرشناس شیعهٔ دوازده‌امامی دانسته‌اند. او از شاگردان «محمدحسین غروی اصفهانی» (مشهور به «کمپانی») و «سید علی قاضی بود» و از جانب سید علی قاضی لقب «فاضل گیلانی» را دریافت کرده بود.

محمدتقی بهجت که تحصیلات خود را در کربلا و نجف انجام داده بود، فعالیت‌های علمی و اجتماعی داشت. یکی از فعالیت‌های اجتماعی او مرجعیت بود.

او نویسندهٔ کتاب‌های «وسیلة النجاه»، «جامع المسائل»، «مباحث الاصول»، «بهجة الفقیه»، «مناسک حج» و «رساله توضیح المسائل» بوده است.

محمدتقی بهجت در تاریخ ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸ در قم درگذشت. 

بخشی از کتاب رحمت واسعه

«ما خیال می‌کنیم که معصومین (ع) به زیارت ما محتاج‌اند. در ایام اربعین، کربلا پر از دسته‌جات شیعیان عراق از طوایف مختلف عرب‌ها و کُردها می‌شد که یکی از آن‌ها را در ایام سال نمی‌دیدیم و در شعرهایشان از خاندان مرتضی (ع) تجلیل و به آن‌ها اظهار محبت و مودّت می‌کردند. اشخاص و جماعت متعدد از سرتاسر عراق، هر دسته از ناحیه‌ای و در پیش هر جمعیت مرشد پیری بود که به دنبال او می‌رفتند. امام‌حسین (ع) می‌خواهد بگوید: من به شما احتیاج ندارم، شما به ما خاندان محتاجید، چنان‌که خداوند سبحان می‌فرماید: وَ رَبَطْنَا عَلَی قُلُوبِهِمْ إِذْ قَامُواْ فَقَالُواْ  (و دل‌هایشان را استوار کردیم که برخاستند و گفتند:...).

همچنین می‌فرماید: قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلامَکُمْ بَلِ اللَّهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَداکُمْ لِلْإیمان (بگو، اسلامتان را بر من منت ننهید؛ بلکه این خداست که بر شما منت نهاد و به ایمان رهنمون گردانید). ما باید متشکر و ممنون باشیم که خداوند منان نعمت ولایت و مودّت آن‌ها را به ما عطا فرموده است.

عطش دیدار

خیال می‌کنم انسان اگر هر یک از مشاهد مشرفه را طواف کند، همهٔ مشاهد را در همه‌جا زیارت کرده است و برای او مفید است. آن‌ها أَحْیاءٌ عِندَ رَبِهِمْ یُرْزَقُونَ (زنده‌اند و نزد خدا روزی داده می‌شوند) هستند و با دیگران قابل قیاس نیستند. هرجا هستیم، می‌توانیم به هرکدام از آن‌ها متوسل شویم. در زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) بر همهٔ ائمه، بلکه انبیا (ع) سلام شده است: آدم و نوح و ابراهیم و موسی و عیسی و محمد صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین.

اگر کسی بخواهد تشنگی و عطش دیدار آن‌ها را در وجود خود تخفیف دهد، زیارت مشاهد مشرفه به‌منزلهٔ ملاقات آن‌ها و دیدار حضرت غایب (عج) است. آن‌ها در هرجا حاضر و ناظرند. هرگاه انسان به یکی از آن‌ها متوجه شود، مانند آن است که به همه متوجه شده و همه را زیارت و دیدار کرده است.

گذشته از اینکه [امام عصر (عج) در برخی تشرفات] فرموده‌اند: شما خود را اصلاح کنید، ما خودمان به سراغ شما می‌آییم و لازم نیست شما به دنبال ما باشید. راه دیگر، توسل به قرآن است. این‌ها شریک قرآن هستند، بلکه با قرآن عینیت دارند. اگرچه اکثر مسلمانان به قرآن اعتقاد دارند، ولی به امامت اهل‌بیت (ع) قائل نیستند. البته جای شگفتی نیست که اکثریت مسلمانان بر خطا هستند؛ زیرا می‌دانیم که اکثر متدیّنین عالم نیز مسیحی هستند که قائل‌اند قرآن باطل است!

بنابراین «اکثریت» میزان برتری نیست. توسل به قرآن هم آرام‌بخش دل‌هاست؛ «النّظَرُ إِلَی الْمُصْحَفِ عِبادَةٌ» (نگریستن به قرآن عبادت است).

همین سَلوه و آرامش قلبی برای کسی که به شمایل امام زمان (عج) نگاه کند نیز حاصل می‌شود.

اهم آداب زیارت

اهم آداب زیارت این است که بدانیم بین حیات و ممات معصومین (ع) هیچ فرقی نیست.

علامت اذن دخول

جهت دعا این امور لازم است:

۱. ثنا و تعظیم و تمجید ساحت مقدس حضرت حق تبارک‌وتعالی؛

۲. اقرار به گناهان و اظهار ندامت از آن، که تقریباً به‌منزلهٔ توبه یا ملازم آن است؛

۳. صلوات بر محمد و آل محمد (ع) که وسیله و واسطهٔ فیض هستند؛

۴. بکاء و گریه و اگر نشد تباکی، ولو خیلی مختصر.

و بعد از این‌ها درخواست حاجت.»