کتاب من و مریخی

کتاب من و مریخی (Marsh and Me) نوشته مارتینه موری، ترجمه فروغ فرهنگ مهر، ویراسته فاطمه قاسمی پور و اثری است که نشر کتاب چار (انتشارات میلکان) آن را در سال ۱۴۰۴ منتشر کرده است. این رمان با محوریت دوستی، هویت و کشف دنیای درونی نوجوانان، برای این گروه سنی نوشته شده است. داستان از زبان جویی ام‌گرین، پسری معمولی و حساس روایت می‌شود که با ورود دختری مرموز به قلمرو شخصی‌اش، تپه‌ای که آن را متعلق به خود می‌داند، وارد ماجراهایی تازه می‌شود. فضای داستان ترکیبی از واقعیت‌های روزمره و خیال‌پردازی‌های کودکانه است و شخصیت‌ها با دغدغه‌هایی مانند رشد، تعلق و متفاوت‌بودن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب من و مریخی اثر مارتینه موری

کتاب من و مریخی به قلم مارتینه موری، رمانی معاصر برای نوجوانان است که در بستری از زندگی روزمره و خیال‌پردازی‌های لطیف نوجوانی پیش می‌رود. جویی ام‌گرین، شخصیت اصلی این رمان و پسری است که خود را نه‌چندان خاص و حتی کمی نامرئی میان هم‌سالانش می‌بیند. او تپه‌ای را در انتهای جاده‌ی خاکی به‌عنوان قلمرو شخصی‌اش انتخاب کرده و آن را پناهگاهی برای رؤیاها و خیال‌هایش می‌داند. ورود دختری غریبه و متفاوت که خانه‌ای درختی شبیه سفینه‌ی فضایی ساخته، نظم دنیای جویی را به هم می‌ریزد و او را به چالش می‌کشد تا با مرزهای دوستی، تفاوت و پذیرش روبه‌رو شود. ساختار کتاب بر پایه‌ی روایت اول‌شخص و نگاه درونی جویی بنا شده است؛ جایی که دغدغه‌های نوجوانی، احساس تعلق، تلاش برای دیده‌شدن و جست‌وجوی معنا در روابط انسانی با زبانی صمیمانه و طنزآمیز بازگو می‌شود. نویسنده با پرداختن به جزئیات زندگی خانوادگی، دوستی‌ها و کشمکش‌های درونی شخصیت‌ها، تصویری ملموس از دنیای نوجوانان ارائه داده است. رمان من و مریخی علاوه‌بر روایت ماجرای دوستی و کشف، به موضوعاتی مانند هویت، تفاوت، پذیرش و قدرت خیال پرداخته است.

خلاصه داستان من و مریخی

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

رمان با جویی ام‌گرین آغاز می‌شود؛ پسری که تپه‌ای دورافتاده را قلمرو شخصی خود می‌داند و آن را پناهگاهی برای رؤیاها و خیال‌پردازی‌هایش ساخته است. جویی پسری حساس و نه‌چندان محبوب است که در جمع هم‌سالانش احساس خاص‌بودن نمی‌کند و بیشتر وقتش را با سگ وفادارش، بلک بتی، می‌گذراند. ورود دختری مرموز و متفاوت که خانه‌ای درختی شبیه سفینه‌ی فضایی روی تپه ساخته، همه‌چیز را تغییر می‌دهد. این دختر که جویی او را مریخی می‌نامد، با رفتارهای عجیب و دنیای خاص خود، جویی را به بازی دعوت می‌کند؛ یک بازی که مرز میان واقعیت و خیال را کمرنگ می‌کند. جویی در تلاش برای شناخت مریخی با چالش‌هایی درباره‌ی هویت، دوستی، پذیرش تفاوت‌ها و معنای تعلق روبه‌رو می‌شود. در کنار این ماجرا، روابط خانوادگی، دغدغه‌های مدرسه، حسادت‌ها و آرزوهای جویی روایت می‌شود. داستان با پیش‌رفتن دوستی میان جویی و مریخی به‌تدریج به کشف دنیای درونی هر دو شخصیت و پذیرش تفاوت‌ها می‌پردازد و نشان می‌دهد که هر کس حتی اگر معمولی به نظر برسد، می‌تواند دنیایی پر از شگفتی و ارزش داشته باشد.

چرا باید کتاب من و مریخی را بخوانیم؟

رمان من و مریخی با نگاهی دقیق و صمیمانه به دنیای نوجوانان، تجربه‌ی متفاوت‌بودن، احساس تعلق و قدرت خیال را به تصویر کشیده است. این کتاب با روایت اول‌شخص و زبان طنزآمیز به دغدغه‌هایی چون هویت، دوستی، پذیرش تفاوت‌ها و رشد شخصی می‌پردازد. شخصیت‌پردازی جویی و مریخی، فضای خانوادگی و روابط دوستانه، همگی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که خواننده را با احساسات و چالش‌های نوجوانی همراه می‌کنند. این اثر نه‌تنها برای نوجوانان بلکه برای هر کسی که به‌دنبال درک بهتر دنیای نوجوانان و ارزش خیال‌پردازی است، تجربه‌ای خواندنی و تأمل‌برانگیز فراهم می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به نوجوانان، کسانی که با احساس متفاوت‌بودن یا دغدغه‌ی تعلق و دوستی روبه‌رو هستند، علاقه‌مندان به داستان‌های رشد و بلوغ و همچنین والدین و مربیانی که می‌خواهند دنیای نوجوانان را بهتر بشناسند، پیشنهاد می‌شود.

درباره مارتینه موری

مارتینه موری (Martine Murray) مارتینه موری، نویسنده و تصویرگر استرالیایی متولد ۱۹۶۵ در ملبورن است و در حال حاضر در کَستِلماین زندگی می‌کند. او تحصیل در رشتهٔ حقوق در دانشگاه ملبورن را آغاز کرد، سپس به هنر نقاشی علاقه‌مند شد و پس از تجربهٔ حضور در سیرک، یک شرکت رقص به نام Bird on a Wire تأسیس کرد. پس از یک آسیب‌دیدگی، مارتینه نوشتن و تصویرگری کتاب‌های کودک و نوجوان را آغاز کرد و تاکنون آثار او به هفده زبان ترجمه شده‌اند. از جمله کتاب‌های شناخته‌شدهٔ او می‌توان به How to Make a Bird، برندهٔ جایزهٔ ادبی نوجوانان نخست‌وزیر کوئینزلند در ۲۰۰۴، و The Slightly True Story of Cedar B. Hartley، برندهٔ جایزهٔ کتاب کودک همان جایزه در ۲۰۰۶، اشاره کرد. او همچنین آموزش فیلم‌سازی، هنر و حرکت و رقص دیده و در حوزه‌هایی مانند یوگا و سیرک اجتماعی فعالیت داشته است. مارتینه موری هم‌اکنون در رشتهٔ نوشتن حرفه‌ای در دانشگاه RMIT ثبت‌نام کرده و برنامه‌ریزی برای ادامهٔ تحصیل در زمینهٔ فیلمنامه‌نویسی و داستان کوتاه دارد. او همراه دخترش و سگی به نام The Bear زندگی می‌کند و آخرین اثرش کتاب Molly & Pim and the Millions of Stars است.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

کتاب مارتینه موری با عنوان The Slightly True Story of Cedar B. Hartley در سال ۲۰۰۳ در بخش خوانندگان جوان جایزه‌ی CBC در فهرست نهایی قرار گرفت. کتاب دیگری از او با نام How to Make a Bird نیز برنده‌ی جایزه‌ی کتاب نوجوان در جوایز ادبی نخست‌وزیر کوئینزلند در سال ۲۰۰۴ شد.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

- www.readings.com.au: کتاب من و مریخی، اثری تأثیرگذار در باب بلوغ است که شخصیت اصلی فوق‌العاده‌ای دارد. جویی شخصیتی باورپذیر و دوست‌داشتنی است. دوستیِ محتاط و گاهی پرتنش او با کاراکتر مریخیِ مرموز کاملاً واقعی به نظر می‌رسد. مارتینه موری، نویسنده‌ی این رمانْ استاد روایت داستان‌های ملایم است. او با بررسی نگرانی‌ها و پیروزی‌های کوچک زندگی روزمره، جادوی پنهان در امور ساده را آشکار می‌کند. این کتاب برای گروه سنی ۹ سال به بالا مناسب است.

- textpublishing.com.au: من و مریخی داستانی است درباره‌ی دوستی و اعتماد و یادگیریِ باورداشتن به خود و آنچه شما را خاص می‌کند. شخصیت‌های این اثر که به‌خوبی پرداخت‌ شده‌اند، با تمام تردیدها و آرزوها و بینش‌های خردمندانه‌شان، خوانندگان جوان و بزرگ‌سال را مسحور خود خواهند کرد.

- michellereneekidwell-95261.medium.com: وقتی جویی [نوجوان ۱۲ساله‌ی رمان حاضر] تصمیم می‌گیرد مریخی [دختر غریبه] را تا خانه‌اش دنبال کند، درمی‌یابد زندگی او کاملاً برخلاف انتظارش است. او به‌زودی متوجه می‌شود که هر دو علاقه‌ی شدیدی به موسیقی دارند.

بخشی از کتاب من و مریخی

«وقتی برای تمرین به خانهٔ آن‌ها می‌روم، بابای مریخی عطر زده و لباس مرتب پوشیده؛ پیراهن راه‌راه و شلوار مخمل کبریتی. به من احترام نظامی می‌گذارد.

با چابکی همیشگی‌اش، گیتارش را به‌سمتم هل می‌دهد. گیتارم را می‌گیرد. می‌گوید: «باید به گیتار جدیدت عادت کنی.» بعد اتاق را ترک می‌کند تا برایمان آب‌سیب بیاورد.

تا می‌خواهم مخالفت کنم، مریخی با اخم نگاهم می‌کند. برای همین هم ساکت می‌شوم. با سر به گیتار اشاره می‌کند. جوری آن را گرفته‌ام انگار ستاره‌ای است که همین الآن از آسمان فرود آمده. می‌گوید: «از این‌که گیتار رو به تو داد خیلی خوشحاله. حالا تو هم باید از گرفتنش خوشحال باشی.»

«نه این‌که خوشحال نباشم، مسئله اینه که من تازه‌کارم و این گیتار به‌درد حرفه‌ای‌ها می‌خوره.»

مریخی شانه بالا می‌اندازد. برای همین بحث را تمام می‌کنیم و به آشپزخانه می‌رویم. سه لیوان آب‌سیب روی میز است و بابای مریخی دارد کوک گیتارم را بررسی می‌کند. لبخند پهنی می‌زند: «بیاین شروع کنیم. چیزی رو که تا الآن آماده کردین برام بزنین. چقدر وقت داریم؟»»