کتاب استاد دو جهان

کتاب استاد دو جهان نوشته‌ آیقوت ارطغرل با ترجمه‌ گروه مترجمان، مجموعه‌ای از داستان‌های معاصر ترکی استانبولی است که توسط انتشارات اوغوزخان به‌صورت الکترونیکی منتشر شده است. این کتاب حاصل همکاری جمعی از مترجمان برگزیده‌ی دومین دوره‌ی کارگاه ترجمه‌ی ادبی ترکی است و با نظارت بهروز بیک بابائی تهیه و تدوین شده است. استاد دو جهان با بهره‌گیری از روایت‌های چندلایه و نگاهی فلسفی، به بررسی مفاهیم انسانی، اجتماعی و اگزیستانسیالیستی می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب استاد دو جهان

کتاب استاد دو جهان مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه آیقوت ارطغرل است که با ترجمه‌ی گروهی از مترجمان جوان و با نظارت علمی و ادبی منتشر شده است. کتاب استاد دو جهان در قالب داستان‌هایی با مضامین متنوع، به دغدغه‌های انسان معاصر، جست‌وجوی هویت، تقابل سنت و مدرنیته و بحران‌های اخلاقی می‌پردازد.

کتاب استاد دو جهان به گونه‌ای است که هر داستان، جهانی مستقل با شخصیت‌ها و فضای خاص خود دارد و در عین حال، همگی در پیوند با مفاهیم بنیادین انسان و جامعه قرار می‌گیرند. ارطغرل با نثری موجز و گاه نمادین، خواننده را به دل روایت‌هایی می‌برد که در مرز واقعیت و خیال حرکت می‌کنند و با استفاده از عناصر اسطوره‌ای، تاریخی و فلسفی، لایه‌های پنهان زندگی را آشکار می‌سازد. ترجمه‌ی گروهی این اثر، ضمن حفظ سبک و لحن نویسنده، تلاش کرده است تا عناصر فرهنگی و زبانی متن اصلی را به فارسی منتقل کند و تجربه‌ای تازه از ادبیات ترکی معاصر را برای مخاطب فارسی‌زبان فراهم آورد.

خلاصه داستان استاد دو جهان

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

کتاب استاد دو جهان با داستانی آغاز می‌شود که در آن راوی، در حجره‌ای تنها و غرق در کتاب‌ها، ناگهان خود را در مواجهه با پیرمردی عمامه‌سبز می‌یابد. این پیر، که گویی نماد دانایی و تجربه است، راوی را به سفری درونی و اسطوره‌ای می‌برد؛ سفری که در آن مرز میان واقعیت و خیال، گذشته و حال، و حتی مرگ و زندگی محو می‌شود. روایت با بازخوانی قصه‌هایی از تاریخ و اسطوره، مانند داستان هابیل و قابیل، کشتی نوح، زمزم و پیراهن یوسف، پیش می‌رود و هر بار راوی با پرسش‌هایی بنیادین درباره هویت، سرنوشت و معنای زندگی روبه‌رو می‌شود. پیرمرد، که خود را ابوالفرض معرفی می‌کند، راوی را به نوشتن ادامه‌ی داستان دعوت می‌کند و این چرخه‌ی روایت و بازروایت، به نوعی جست‌وجوی حقیقت و هویت بدل می‌شود. در داستان‌های دیگر کتاب، مانند شکارچی، قصه‌ی سه روز و واپسین روز اسماعیل، مفاهیمی چون تقابل شکار و شکارچی، تنهایی، قربانی‌شدن، و جست‌وجوی معنا در جهانی پر از ابهام و بی‌پناهی به تصویر کشیده می‌شود. شخصیت‌ها اغلب در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرند که باید میان خواسته‌های فردی و مسئولیت‌های جمعی، یا میان سنت و نوگرایی، انتخاب کنند. روایت‌ها با زبانی نمادین و گاه شاعرانه، به لایه‌های عمیق‌تری از روان انسان نفوذ می‌کنند و خواننده را به تأمل درباره سرنوشت، تقدیر و نقش انسان در جهان دعوت می‌کنند. در برخی داستان‌ها، مرز میان رؤیا و واقعیت چنان درهم می‌آمیزد که تشخیص آن دشوار می‌شود و همین امر، فضای رازآلود و چندوجهی کتاب را تقویت می‌کند.

چرا باید کتاب استاد دو جهان را بخوانیم؟

استاد دو جهان با روایت‌هایی چندلایه و سرشار از نماد و استعاره، فرصتی برای مواجهه با دغدغه‌های فلسفی و انسانی فراهم می‌کند. این کتاب نه‌تنها تصویری از ادبیات معاصر ترکیه و سبک خاص آیقوت ارطغرل را ارائه می‌دهد، بلکه با پرداختن به موضوعاتی چون هویت، تنهایی، جست‌وجوی معنا و تقابل سنت و مدرنیته، امکان همذات‌پنداری و تأمل را برای خواننده فراهم می‌سازد. ترجمه‌ی گروهی و توجه به جزئیات فرهنگی، تجربه‌ای متفاوت از خواندن داستان‌های کوتاه را رقم زده است. تنوع داستان‌ها و پرداختن به موقعیت‌های انسانی گوناگون، باعث می‌شود هر مخاطبی بتواند بخشی از دغدغه‌ها و پرسش‌های خود را در این روایت‌ها بیابد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان ادبیات داستانی معاصر، دوست‌داران روایت‌های فلسفی و نمادین، پژوهشگران حوزه‌‌ی ترجمه و کسانی که دغدغه‌ی هویت، تنهایی و جست‌وجوی معنا دارند پیشنهاد می‌شود. همچنین برای دانشجویان و علاقه‌مندان به ادبیات ترکی و کسانی که به دنبال تجربه‌ای متفاوت از داستان‌نویسی هستند، مناسب است و نیز این کتاب برای کسانی که به دنبال کشف لایه‌های پنهان متن و تجربه‌ی ادبیات فراتر از روایت‌های خطی هستند، جذابیت ویژه‌ای دارد.

درباره آیقوت ارطغرل

آیقوت طغرل در سال ۱۹۸۱ به دنیا آمد. او از چهره‌های برجسته‌ی ادبیات معاصر ترکیه است که با سبک منحصربه‌فرد خود، جهان‌بینی عمیق و روایت‌های چندلایه، جایگاه ویژه‌ای در میان نویسندگان نسل خود یافته است. آثار او تلفیقی هوشمندانه از واقعیت‌های اجتماعی، فلسفه‌ی اگزیستانسیالیستی و نگاهی انتقادي به ساختارهاي قدرت است. او با زبانی پویا و تصاویر ادبی تأثیرگذار، خواننده را به درون دنیاهای پیچیدهایی می‌کشاند که در عین تاریکی و ابهام، پر از امید و کنکاش‌های انسانی هستند. ارطغل در داستان‌هایش به مضامینی چون تنهایی، جست‌وجوی هویت، تقابل سنت و مدرنیته و بحران‌های اخلاقی در جهان امروز می‌پردازد. نثر او گاه موجز و نمادین است و گاه با جریان سیال ذهن، مخاطب را به عمق روان شخصیت‌ها می‌برد. او از نویسندگانی است که به‌جای ارائه‌ی پاسخ‌های ساده، پرسشهای بنیادین را پیش روی خواننده می‌گذارد و او را به تأمل وامی‌‎دارد. او بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۱ به همراه دوستانش مجله‌ی یوموشاق «غ» را منتشر کرد. از سال ۲۰۰۸ داستان‌ها و نوشته‌هایش در مجلات مختلف به چاپ می‌رسد. او اکنون سردبیر مجله‌ی پست اؤیکو است. اولین مجموعه داستان او با عنوان «کافه کِیفِکَدَر» در سال ۲۰۱۱ برنده‌ی جایزه‌ی داستان کوتاه عمر سیف‌الدین شد. دومین کتابش، «بهترین داستان‌های ممکن»، به‌عنوان بهترین مجموعه داستان سال ۲۰۱۳ توسط «اتحادیه‌ی نویسندگان ترکیه» انتخاب شد. در سال ۲۰۱۶ کتاب «قورقود آتا چه گفت؟» (به همراه گورای سونگو)، در ۲۰۱۸ «عجایب المخلوقات» و در ۲۰۲۱ «کتاب سیاحان و کاشفان» را به عنوان آثار جمع‌آوری‌شده ویرایش و منتشر کرد. او در سال ۲۰۱۸ جایزه‌ی داستان کوتاه و رمان «نجیب فاضل» را دریافت نمود.

قسمتی از کتاب استاد دو جهان

«نمی‌دانم چطور شد؛ به‌هرحال نپرس. به چه چیزي اعتقاد داشتی؟ این چیزی است که باور نخواهی کرد؟ لازم نیست باور کنی؛ فقط گوش کن؛ حتی مجبور نیستی گوش کنی؛ فقط حرفم را قطع نکن. نیاکان بیهوده گفته‌اند؟ «جنگ لفظی، جنگ لفظی، جنگ لفظی!» بیایید ببینیم سخنان ما با ما، با شما، با کسانی که گوش می‌دهند، با کسانی که نمی‌شنوند، چه می‌کند. من در حجره‌ام در مدرسه تنها بودم. نمی‌دانم چطور شد، آخرین چیزی که به یاد می‌آورم در کتاب‌هایی زیر نور شمع دفن شد و سعی کردم به‌خاطر بسپارم. چند روز است چیزي نخوردم؟ چند تا گره جدید در ارسی دور کمرم زده بودم؟ در تمام ساعات شبانه‌روز در صحن مجاور مسجد مردم حضور داشتند؛ اما آن روز کسی آن‌جا نبود. میبینی؟ شاهدی جز مرغان دریایی ندارم که پتوی سکوتی را که شب با فریادهای بلندشان پوشانده‌ام، در هم می‌پاشند. به‌زودی برای نماز تهجد می‌ایستم. شاید من عصیان کردم. من نمیدانم.»